Aż dziw bierze, że jeszcze nie ma tutaj sylwetki jedngo z najlepszych tenisistów w historii.
Kenneth Robert Rosewall (ur. 2 listopada 1934 w Sydney) - tenisista australijski, zwycięzca ośmiu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa.
Rosewall jest leworęczny, ale w tenisa nauczył się grać - pod kierunkiem ojca Roberta - prawą ręką. Pierwsze lata jego kariery stały pod znakiem rywalizacji z młodszym o 21 dni rodakiem Lew Hoadem. Stanowili razem skuteczną parę deblową, z powodzeniem rywalizowali także w grze pojedynczej. W 1952 obaj dotarli do ćwierćfinałów mistrzostw USA, a Rosewall pokonał po drodze ówczesnego lidera amerykańskiego tenisa, Vincenta Seixasa. W 1953 młodzi Australijczycy triumfowali wspólnie w deblu na Wimbledonie i dwóch innych turniejach wielkoszlemowych, a nieco później w tymże roku z powodzeniem walczyli o obronę Pucharu Davisa dla Australii. W decydującym, piątym meczu finału Rosewall ponownie okazał się lepszy od Seixasa.
W 1953 Rosewall odniósł także pierwsze wielkie sukcesy w grze pojedynczej - wygrał mistrzostwa Australii i Francji. Rok później po raz pierwszy osiągnął finał na Wimbledonie, ale uległ w czterech setach reprezentującemu wówczas Egipt Czechowi Jaroslavowi Drobnemu. W 1955 był w finale mistrzostw USA i wygrał po raz drugi mistrzostwa Australii. W kolejnym sezonie w finale turnieju australijskiego nie sprostał Hoadowi, otwierając swojemu rodakowi szansę do uzyskania Wielkiego Szlema. Przegrał z Hoadem również finał na Wimbledonie, ale ostatecznie uniemożliwił mu cztery zwycięstwa, wygrywając finał mistrzostw USA. Hoad mógł świętować jednak w 1956 Wielkiego Szlema, tyle że w grze podwójnej, właśnie z Rosewellem; trzy lata po tym, jak przegrali szansę na cztery triumfy w mistrzostwach USA po niespodziewanej porażce z nierozstawionymi reprezentantami gospodarzy w ćwierćfinale, w 1956 Australijczycy okazali się najlepsi i mistrzostwach Australii, i mistrzostwach Francji, i mistrzostwach USA , i na Wimbledonie. Hoad i Rosewall są jedną z czterech męskich par, którym udało się zdobyć deblowego Wielkiego Szlema; oprócz nich osiągnięcie to mają na koncie Frank Sedgman i Ken McGregor, Roy Emerson i Neale Fraser oraz Tony Roche i John Newcombe - wszyscy z Australii.
Do sukcesów Rosewalla w 1956 należy dodać udział w zwycięskiej ekipie w Pucharze Davisa. Australijczyk zdecydował się następnie na przejście na zawodowstwo. W gronie zawodowców rywalizował początkowo głównie ze słynnym Pancho Gonzalezem, później również z Lew Hoadem i kolejnym rodakiem Rodem Laverem. Po ograniczeniu występów przez Gonzaleza w 1963 (Laver był wówczas dopiero u progu karieru wśród profesjonalistów) Rosewall uchodził za najlepszego gracza na świecie. Trzykrotnie wygrywał zawodowe mistrzostwa USA (1963, 1965, 1971).
W 1968 Rosewall doczekał się reformy tenisa, po której do rywalizacji wielkoszlemowej mogli przystąpić zawodowcy. Liczył już wówczas 33 lata, ale nadal grał skutecznie. W 1968 wygrał - po piętnastu latach od pierwszego triumfu - mistrzostwa Francji, rok później był w finale tego turnieju. Wygrał również US Open w 1970 oraz dwukrotnie mistrzostwa Australii (1971, 1972). Podobnie jednak jak przed przejściem na zawodowstwo nie udało mu się odnieść zwycięstwa na Wimbledonie, chociaż był w finałach jeszcze w 1970 i jako niemal 40-latek w 1974. W 1974 był także w finale US Open, pokonując po drodze faworyta turnieju Johna Newcombe'a; w decydującym meczu nie sprostał Jimmy'emu Connorsowi, ale przypadł mu w udziale tytuł najstarszego uczestnika finału wielkoszlemowego w erze "open" (w wieku 39 lat i 310 dni).
Po zrezygnowaniu z podziału na tenis amatorski i zawodowy Rosewall powrócił także do zespołu narodowego w Pucharze Davisa i miał udział w kolejnym triumfie Australii w tych rozgrywkach w 1973. Ostatni mecz pucharowy rozegrał w 1975. W latach 70. stał się przykładem sportowej długowieczności, walcząc z powodzeniem jeszcze w wieku 43 lat. Ostatni turniej wygrał w Hongkongu w 1977, pokonując w finale Amerykanina Toma Gormana. Brał także udział w rozgrywkach zawodowych pod nazwą World Team Tennis, jako grający trener ekipy Pittsburgh Triangles (1974). Aż do schyłku kariery w 1978 figurował w rankingu światowym w czołowej piętnastce.
Rosewall dysponował dużo gorszymi warunkami fizycznymi niż jego rywal i partner Lew Hoad, stąd otrzymał żartobliwy przydomek Muscles ("mięśniak"). Znakiem rozpoznawczym jego gry był slajsowany bekhend, uważany za jeden z najlepszych w historii (porównywany z uderzeniem bekhendowym Dona Budge'a). Tym właśnie bekhendem Rosewall zdobył kluczowe punkty w pojedynku finałowym World Championship Tennis w Dallas w 1972, pokonując faworyta Roda Lavera 4:6, 6:0, 6:3, 6:7, 7:6. Mecz ten, transmitowany przez telewizję, jest wymieniany wśród najlepszych spotkań tenisowych w historii.
Ken Rosewall wygrał łącznie osiemnaście turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej. Jedyny brak w bogatej karierze sprawił, że nazywa się Australijczyka "dziekanem" tenisistów, którzy nie wygrali Wimbledonu (innym znanym graczem, którego w karierze spotkało to samo, jest Ivan Lendl). Po zakończeniu kariery Rosewall uczestniczy regularnie w turniejach weteranów (także na Wimbledonie), a w 1980 został wpisany w poczet członków Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:
mistrzostwa Australii
gra pojedyncza - wygrane 1953, 1955, 1971, 1972, finał 1956
gra podwójna - wygrane 1953, 1956 (oba z Hoadem), 1972 (z Owenem Davidsonem), finały 1955 (z Hoadem), 1969 (z Fredem Stolle)
mistrzostwa Francji
gra pojedyncza - wygrane 1953, 1968, finał 1969
gra podwójna - wygrane 1953 (z Hoadem), 1968 (ze Stolle), finał 1954 (z Hoadem)
Wimbledon
gra pojedyncza - finały 1954, 1956, 1970, 1974
gra podwójna - wygrane 1953, 1956 (oba z Hoadem), finały 1955 (z Neale Fraserem), 1968, 1970 (oba ze Stolle)
gra mieszana - finał 1954 (z Margaret Osborne DuPont)
mistrzostwa USA
gra pojedyncza - wygrane 1956, 1970, finały 1955, 1974
gra podwójna - wygrane 1956 (z Hoadem), 1969 (ze Stolle), finały 1954 (z Hoadem), 1973 (z Laverem)
gra mieszana - wygrana 1956, finał 1954 (oba z Margaret Osborne DuPont)
Finały wielkoszlemowe w grze pojedynczej:
mistrzostwa Australii 1953 - 6:0, 6:3, 6:4 z Mervynem Rose
mistrzostwa Francji 1953 - 6:3, 6:4, 1:6, 6:2 z Vicem Seixasem
Wimbledon 1954 - 11:13, 6:4, 2:6, 7:9 z Jaroslavem Drobny'm
mistrzostwa Australii 1955 - 9:7, 6:4, 6:4 z Lew Hoadem
mistrzostwa USA 1955 - 7:9, 3:6, 3:6 z Tony Trabertem
mistrzostwa Australii 1956 - 4:6, 6:3, 4:6, 5:7 z Lew Hoadem
Wimbledon 1956 - 2:6, 6:4, 5:7, 4:6 z Lew Hoadem
mistrzostwa USA 1956 - 4:6, 6:2, 6:3, 6:3 z Lew Hoadem
French Open 1968 - 6:3, 6:1, 2:6, 6:2 z Rodem Laverem
French Open 1969 - 4:6, 3:6, 2:6 z Rodem Laverem
Wimbledon 1970 - 7:5, 3:6, 2:6, 6:3, 1:6 z Johnem Newcombe
US Open 1970 - 2:6, 6:4, 7:6, 6:3 z Tony Roche'm
Australian Open 1971 - 6:1, 7:5, 6:3 z Arthurem Ashe
Australian Open 1972 - 7:6, 6:3, 7:5 z Malcolmem Andersonem
Wimbledon 1974 - 1:6, 1:6, 4:6 z Jimmy Connorsem
US Open 1974 - 1:6, 0:6, 1:6 z Jimmy Connorsem
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ken_Rosewall
Złota Rakieta dla Rosewella, najbardziej regularnego tenisisty wszech czasów
Grać w finale Wimbledonu na przestrzeni 20 lat? Być w szeroko pojętej czołówce przez ćwierć wieku? Na przełomie tenisowych er dokonał tego Ken Rosewall, ośmiokrotny mistrz wielkoszlemowy. Australijczyk otrzyma w Rzymie Złotą Rakietę za zasługi dla sportu.
Zanim bramy najważniejszych turniejów zostały w 1968 roku otwarte przed zawodowcami, Rosewall już od dawna ich reprezentował - to był powód, dla którego prawdopodobnie zdobył "tylko" osiem tytułów w Wielkim Szlemie, z przerwą między 1956 a 1968 rokiem. To Rosewall jako triumfator Roland Garros 1968 jest pierwszym mistrzem wielkoszlemowym w Erze Otwartej.
Podczas międzynarodowych mistrzostw Włoch na Foro Italico w Rzymie (7-15 maja) Rosewall zostanie uhonorowany Złotą Rakietą. Wyróżnienie istnieje od 1991 roku i pierwotnie otrzymywali ją tylko tenisiści włoscy. Na liście honorowej m.in. Nicola Pietrangeli i Adriano Panatta oraz Tony Roche, Ilie Năstase, Margaret Court, Gabi Sabatini i Arantxa Sánchez-Vicario.
Ken Rosewall says he is fine after minor stroke
AUSTRALIAN tennis great Ken Rosewall has assured his friends and fans he was "not at death's door", despite being admitted to an Italian hospital at the weekend.
Speaking from his hospital bed in Rome, the 76-year-old said he felt fine despite collapsing from a minor stroke on Saturday.
When news of his illness spread across the world, Rosewall said he was overwhelmed by the flood of support from people concerned he was about to die.
"I feel fine. It was a bit of a scare but I will be back home soon," Rosewall said.
The eight-time grand slam winner was in Rome with wife Wilma to attend a Masters tournament where he was due to receive a prestigious Golden Racket for his achievements in tennis.
But just hours before he was due to accept his award, he collapsed at the breakfast buffet in his hotel.
"We were having breakfast in the buffet when I suddenly felt a bit wobbly," he said. "I got back to the table where I was glad to sit down again and then I was finding it hard to swallow.
"I lost my balance and luckily for me there were some doctors at the hotel attending a conference.
"They checked me out and said I should go to hospital for some tests.
"I was awake the whole time. It was a fright but now I feel fine."
Rosewall, who won 132 singles titles, including four Australian Opens, two French Opens and two US Opens during a 20-year decorated career, was to receive the Golden Racket alongside former world No. 1 Monica Seles.
On Tuesday, he was on his feet and greeting visitors at the San Camillo Forlanini hospital. He said he planned to leave the hospital Wednesday, once doctors inserted a stent in his neck artery.
"We should be back in Australia by the end of the week," he said.