Djokovic ostatnio przystopowal, Murray i Del Potro za to tego lata zrobili olbrzymie postepy. Jeszcze po Australii i Indian Wells Novakowi dawano duze szanse na objecie fotale lidera po Fedzie, teraz wyglada na to ze byly to opinie przesadzone. Zawodnik ktory ma sily tylko na pierwsza czesc sezonu nie moze byc liderem. Murray i Del Potro wdrapali sie do czolowki, ale wciaz im daleko do poziomu, ktory moglby zapewnic im objecie fotelu lidera.

Wyglada na to ze na dluzej liderem bedzie Nadal, z tymze na pewno nie moze byc mowy o takiej dominacji jaka zafundowal Federer w latach 04-07. Za rok jego najwiekszym rywalem do detronizacji nie bedzie nikt z generacji "Why Not?" (no moze Djokovic, ale na razie niewiele na to wskazuje), a wciaz Federer. Djokovic ma na poczatku sezonu mase punktow do bronienia, reszta ma zbyt ogromne straty.

Po 4 rundzie US Open w 2007 roku wygladalo na to ze kwestia czasu jest wskoczenie Łotysza do czolowki, tymczasem rok minal a jego pozycja w rankingu w zasadzie sie nie zmienila. Nishikori ma duzy potencjal, ale ten sezon zmarnowal na kontuzje, moze za rok dopisze mu zdrowie i bedzie w stanie pokazac ze okrzykniecie go jednym z wiekszych talentow mlodego pokolenia nie bylo przesada.

Bizon napisał:

Djokovic ostatnio przystopowal

Tak myślę, że on chyba pewnego poziomu nie przeskoczy. Owszem dochodzi do wysokim faz turniejów, ale po meczu w Hamburgu ewidentnie stoi w miejscu pod względem czysto tenisowym i to niekoniecznie musi przekładać się na słabsze wyniki. Potrafi sporo, ale często wyraźnie brakuje pomysłu na grę, a wtedy zaczyna się strzelanie po rogach, jak wejdzie to jest bosko (Nadal w Cincy), a jak nie to gramy 5 setów z Robredo.
Gdzieś zginął ten regularny, mądrze grający i cierpliwy chłopak z AO, a może to był po prostu turniej życia?

Do niedawna byłem na stanowisku wyzywania Murraya od "królików" ale teraz chłopak idzie systematycznie do przodu - nie jest to taki progres jak u Nadala, ale jest stały i jestem więcej niż pewien, że to właśnie Andy , nie dość, że ma większy talent od Serba to drzemie w nim wciąż większy potencjał i dużo głębsze rezerwy niż u Nole'a.

Inną sprawą jest zdrowie - Del Potro kreczuje, Nishikori podobnie, Novaka ciągle coś boli, a Andy? Ciężki trening z Johnsonem, wyraźna poprawa kondycji i powoli tworzy się nam długodystansowiec, inna sprawa, że na korcie biegać tyle co inni też nie musi.
Murrayowi chyba dobrze zrobiła zeszłoroczna przerwa - młody organizm trenował i odpoczywał, podczas gdy rówieśnicy rozbijali się po całym świecie. Efekty widać teraz - tam nie ma pośpiechu, wielkich sukcesów długi czas nie było, ale pewien założony plan jest konsekwentnie realizowany i myślę, że już w przyszłym roku Murray wygra swój premierowy turniej WS.

Stawiam na Andy'ego, co wcale nie znaczy, że On teraz w każdym turnieju będzie bił na łeb , na szyję Novaka i resztę. Trochę zbeształem Serba, ale to nie ta,że on nic poważnego już nie wygra - nic bardziej mylnego. Po prostu Szkot dochodzi do ścisłej czołówki i  w końcowym rozrachunku będzie na plus względem Djokovicia. O ile wszystko będzie wciąż płynnie iść do przodu.

Dowodem na w/w opinię jest choćby fakt, z jaką łatwością kompleks Djoko został przez Murraya przełamany.


Z rocznika 86 cieszy mnie lepsza gra Gaela, załamuje postawa Rycha

Nowy sezon sie zaczal, AO wchodzi w decydujaca faze. Coraz bardziej do glosu dochodza mlodzi, Murray juz na stale dolaczyl do najscislejszej czolowki, Del Potro wciaz wygrywa i pewnie zmierza w kierunku 5 miejsca w rankingu. Mysle ze to dobra pora by ponownie poruszyc ten temat.

Fed-Expresso napisał:

Murray wprawił o w osłupienie swoją porażką, to odpadniecie oddala go na dłuuuuuższy czas od marzeń o zbliżeniu się do top 2. Ale i tak najpewniej on to zrobi, chociaż temat odległy bo myślę ze do końca 2010 roku mniej więcej Nadal będzie prowadził.

Pożyjemy, zobaczymy.

Robertinho napisał:

A ja trochę z innej beczki. Od powstania tematu minęło już trochę czasu i można po dogłębnym i długim(jakieś 5 sekund) namyśle stwierdzić jedno. Pod względem postępu w jakości gry i przyjemności w jej odbiorze to jest totalnie stracone pokolenie. Żaden z jego przedstawicieli nie wniósł literalnie niczego nowego, rewolucyjnego, ciekawego do gry; no chyba że za element rewolucyjny uznamy, że dwumetrowcy przykleili się do linii końcowej i tam czekają, aż od biegania z wywalonym jęzorem rozlecą im się kolana. Zaś tego co robią ze swoim potencjałem Novak Djokovic i Andy Murray już nawet nie chce mi się komentować, jeśli ktoś uważa że najlepszą drogą do wielkoszlemowych sukcesów jest czekanie aż rywal wyrzuci piłkę, "bo liczy się skuteczność", to niech dalej tak uważa, skuteczność wszyscy widzimy. Załamujące jest, że całego tego towarzystwa najlepiej wygląda(wyglądała?) gra człowieka, który najwyraźniej pomylił rakietę z siekierą, a piłkę z pniem dobrze wyrośniętej akacji, który co prawda technicznie jest lata świetlne za kolegami, ale rozumie, że w tej grze chodzi też o wygrywanie punktów, a tylko sprawianie, by rywal je przegrywał.

Dywagowanie, kto z tego pokolenia* odniesie największe sukcesy jest dla mnie po prostu bezprzedmiotowe, bo po pierwsze żaden z nich nie ma szans osiągnąć wyników porównywalnych z tymi największymi, a po drugie, czego by ci panowie nie wygrali, to ja na podziwianie tego się nie pisze.
Sport na najwyższym poziomie to nie tylko emocje związanie z kibicowaniem komuś, kogo się lubi, ale też poczucie uczestnictwa w łamaniu kolejnych barier, tworzeniu historii,  to wreszcie podziw i zazdrość wobec kogoś, ktoś potrafi rzeczy jakie zwykłym śmiertelnikom mogą się tylko marzyć, kto tworzy magię; po prostu patrząc na grę tych najlepszych czuło się zawsze, że dzieje się coś wyjątkowego i wspaniałego. Chętnie się dowiem, kto z tych graczy budzi swoją grą prawdziwy zachwyt.

Nie ma przypadku w tym, ze Federer, Nadal i Roddick jak są w formie, to koszą równo z trawą, że jako główny pretendent do pokonania numeru jeden typowany był 28 letni Kola Davydenko, że wreszcie ulubieniec naszego forum Lubo Boss wygrywa sobie pierwszego w karierze Mastersa w wieku 31 lat, ruszając się jak słoń, a w sezonach 2005 i 2006, kiedy grał swój tenis życia, najlepsi mu na to nie pozwolili.
Wydaje mi się, że kolejnych graczy naprawdę wielkiego formatu trzeba szukać wśród tenisistów urodzonych po pierwszym stycznia 1990 roku.






* jak już gdzieś pisałem, Nadala do niego nie zaliczam

Zdecydowanie jesteś za surowy w swoich ocenach. Być może to, że patrzysz na tenis przez pryzmat jednego tylko zawodnika sprawia, że nie doceniasz innych.  Andy i Novak nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa, a ja przypomnę, że mają to szczęście lub może bardziej nieszczęście, grać w epoce dwóch tenisistów wybitnych - na trawie i hardzie dominuje Roger, na ziemi Rafael. Rafa Nadal jest jak najbardziej zawodnikiem z tego pokolenia.
Przyjemność z oglądania tenisa, o której piszesz nie jest opisana wzorem matematycznym i dzięki Bogu. Co dla jednych jest przyjemne, dla innych jest prawdziwą torturą. Jedni kochają asy serwisowe, styl s&v, styl atakujący, inni odwrotnie - pasjonują ich długie wymiany, gra z głębi kortu i mistrzowska defensywa.
Ja daję pełny kredyt zaufania pokoleniu 86 - 89.

To jest dość trudne zagadnienie. Bo nie da stwierdzić, kto ma rację, a kto jej nie posiada.

Zgadzam się z opinią, że budowanie żelaznej kurtyny między grą przy sieci, opartej na dobrym serwisie a ekstremalną defensywą i godzinnym przebijaniem mija się z celem.
To, że ja preferuję grę ofensywą, masę sztuczek, fenomenalnych wolejów(szczególnie stop), półwolejów i wszelkiej maści zagrań ze wznoszącej, nie oznacza, że nie doceniam tego co wyprawia np. Nadal , gdy jego nogi są sprawne. Uważam, to za nieludzkie w pozytywnym tego słowa znaczeniu, tyle, że po prostu nieciekawi mnie oglądanie tego na dłuższą metę, obejrzenie 3 cudownych obron na mecz stanowczo mi wystarczy, wolę zamiast tego 50 świetnych, agresywnych wymian, zakończonych najchętniej czymś "ekstra".
Poza tym, osiągane wyniki też mogą być argumentem w dyskusji. Ludzie preferujący przebijactwo, nie ugrali razem wzięci tyle, co Rafa, który też uchodzi za człowieka nader pasywnego w grze.
Po prostu jeden ma predyspozycje do tego, by być świetnym defensorem i na tym opierać swój tenis, inny nie. Odnoszę wrażenie, że trenerzy w różnego typu akademiach, a także ci prywatni, stwierdzili, że to najpewniejszy sposób prowadzenia gry zawodnika, z największym prawdopodobieństwem osiągnięcia założonych celów.
No i może na tle swojego nędznego pokolenia takowe osiągają, tyle, że porównując ich nie do wybitnych, a bardzo dobrych danych epok, to efekty pracy wyżej wymienionych roczników lepiej przemilczeć.

Wystarczy spojrzeć, co stało się z Del Potro po wygranej na USO, gdzie swoim stylem ograł dwóch najlepszych ludzi naszych czasów. Ile teraz kosztował Murray'a finał Australian Open, mimo, że stracił po drodze do finału seta, a w nim samym był raczej tłem dla Federera, więc można przypuszczać, że ekstremalnych ilości energii nie stracił.