07.02 - 13.02.2011 r.

  Słów kilka o Rotterdamie, San Jose i Costa do Sauipe.

    Tegoroczne Australian Open było dosyć wyczerpujące nie tylko pod względem fizycznym, ale również psychicznym. Poziom większości pojedynków w drugim tygodniu pierwszej lewy Wielkiego Szlema napawał zwątpieniem, w ucieleśnienie naszych marzeń o pięknie tego sportu. Obecny tydzień jest raczej odpoczynkiem od tenisa, natomiast przyszły ma za zadanie dodać nam nieco wiary w tenisa. Głównym turniejem wyznaczonym do tego celu jest event w jednym z największych miast portowych świata – Rotterdamie. Turniej w San Jose będzie przystawką do turnieju holenderskiego, natomiast zawody rozgrywane na gruncie brazylijskim, teoretycznie powinny statystować, przy bardziej interesujących braciach.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 


         
    Rotterdam jest ulokowany w zachodniej części Holandii. Miasto to, podczas II wojny światowej uległo olbrzymiemu zniszczeniu, a całkowita odbudowa zakończyła się niedawno. Miasta nie udbudowało według tradycyjnych zasad, dzięki czemu na każdym kroku możemy napotkać nowoczesne budowle. Jednak nie z niesamowitych budowli słynie Rotterdam, a z portu morskiego, który zna cały świat i przez który przepływa 70% towarów sprowadzanych do Europy. Wynika z tego, że większość rzeczy po które sięgamy w sklepie, przeszło przez ten właśnie port. Po II wojnie światowej miasto odbudowywało się z gruntów, jednak jak na miasto pretendentujące do miana o wyższym stopniu kulturowości, potrzebny był m.in. „biały sport”. Na tę myśl ktoś wpadł w roku 1972, kiedy to turniej zorganizowano po raz pierwszy, a że za myślą poszło świetne wykonanie, to na turnieju stawiły się gwiazdy światowego formatu: John Newcombe, Artur Ashe i Roy Emerson. W I edycji turnieju najlepszy okazał się wtedy Amerykanin (Ashe), a nie były to ostatnie słowa tego amerykańskiego mistrza w tym turnieju. Wygrywał tu jeszcze dwukrotnie, dwójka nie jest natomiast szczęśliwą liczbą Johna McEnroe, który poniósł tutaj 2 finałowe porażki. Jimbo Connors wygrał tu raz, raz zanotował porażkę w finale oraz... jednego spotkania finałowego nie dokończono, z powodów bliżej mi nierozwikłanych. Ponadto wygrywały tu takie gwiazdy jak: B. Borg, G. Vilas, S. Edberg, B. Becker, R. Krajicek, G. Ivanisević, Y. Kafielnikov, L. Hewitt, R. Federer, A. Murray czy R. Soderling. W kilku nazwiskach zostali przedstawieni triumfatorzy z wieloletniej historii tego turnieju. Lista finalistów jest równie okazała, jednak mógłbym tak wymieniać dosyć długo, a nie o to przecież chodzi, żebyście usnęli w trakcie czytania tego artykułu.
   


    W turnieju ABN AMRO World Tennis Tournament najwięcej wygranych spotkań na koncie ma Tim Henmam, który dochodził  tu do finału 3 razy, zawsze ponosząc porażkę. Następni w kolejności są: Yevgeny Kafielnikov (zwycięzca z ’99 roku, finalista z ’96r.), Roger Federer (zwycięzca z 2005r., finalista z ‘01r. [był to jego 3 finał w karierze]) oraz Richard Krajicek (triumfator z roku ’95 i ’96). Przed rokiem najlepszy okazał się Szwed, Robin Soderling, który w spotkaniu finałowym wygrał z Michaiłem Jużnym, po kreczu rywala w drugiej partii spotkania. Był to kolejny spory zawód dla fanów Rosjanina, który ma duży potencjał, niestety rzadko potwierdzany wynikami. Między innymi właśnie przez nękające go kontuzje. Michaił w drodze do finału pokonał Monfilsa oraz Djokovicia. Serbowi w tamtym turnieju niby szczęście dopomagało, ale okazało się iluzoryczne. Do spotkania półfinałowego zagrał jedno pełne spotkanie, ponieważ inne wygrywał poprzez krecz lub walkowera. Nie umniejsza to oczywiście sukcesu Rosjanina, który pokonał najwyżej rozstawionego zawodnika w turnieju po dwóch tie-breakach i świetnym spotkaniu. Soderling, który poprosił o dziką kartę do turnieju, odbudował się nieco na ziemi holenderskiej, po nieudanym dla siebie Aussie Open. W drodze po tytuł ograł m.in.: Serrę, Sijslinga oraz Benneteau. W półfinale zmierzył się z nr. 2 turnieju – Nikołajem Dawidienką, którego to ograł m.in. dzięki dobrze funkcjonującemu podaniu. W turnieju deblowym, po raz drugi z rzędu najlepsi okazali się Daniel Nestor i Nenad Zimonjić. O mały włos turnieju sprzed nosa nie zgarnęli im Simon Aspelin i Paul Hanley, którzy okazali się gorsi w super tie-breaku od rywali zaledwie o 3 piłki.

    W tym roku do turnieju zgłosiła się niezwykle silna grupa zawodników. Dowód? W ubiegłym roku ostatni rozstawiony zajmował 31pozycję na listach światowych. W tym roku ostatni zawodnik, który załapał się do turnieju, zajmuje 41 pozycję rankingową. Trudno jednak oczekiwać, żeby taki stan rzeczy się utrzymał, ze względu na wycofania. Mowa tutaj głównie o zwycięzcy tegorocznego AO – Novaku Djokoviciu oraz finaliście tego samego turnieju – Andy Murray’u. Może to i lepiej, że któryś się wycofa, bo nasze oczy mogłyby nie znieść kolejnego spotkania finałowego obu Panów na przestrzeni dwóch tygodni. Za plecami Serba i Szkota, kryje się obrońca tytułu sprzed roku. Kolejnymi rozstawionymi będą zawodnicy, którzy zaszli daleko w ostatnim turnieju wielkoszlemowym. Mowa o Tomasie Berdychu oraz Dawidzie Ferrerze. Listę rozstawionych na chwilę obecną uzupełniają: M. Jużny, J. Melzer oraz J-F. Tsonga. Teraz znajduję się w dosyć kłopotliwej sytuacji, ponieważ dalsza lista zgłoszeń jest tak bogata, że musiałbym wymienić większość zawodników, które się na niej znajdują, dlatego ewentualnych niezorientowanych (sic!), odsyłam do 5 posta tego wątku. W turnieju deblowym wystąpią Frytka i Matka, którzy będą rozstawieni z numerem pierwszym. Tym samym mają szansę podreperować nieco swój wynik sprzed roku, kiedy to osiągnęli zaledwie 2 rundę turnieju. Będą mieli trudnych przeciwników, ponieważ turniej deblowy jest obsadzony równie mocno co singlowy. Innymi parami deblowymi, które wystąpią w Rotterdamie, będą m.in.: Llodra/Zimonjic, Bhupathi/Granollers, Melzer/ Petzschner, Dlouhy/Hanley czy Bopanna/Qureshi.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 



    Turniej w San Jose znajduje się w cieniu pierwszego turnieju rangi „500” w sezonie, jednak kilka nazwisk na pewno  będzie przyciągało nasz wzrok, do tego kalifornijskiego miasta, które zamieszkuje ponad milion osób. Miasto Św. Józefa (tak brzmi jego nazwa w j. hiszpańskim), przenosi nas w rejony rozgrywania pierwszego turnieju rangi Masters – mowa oczywiście o Indian Wells. Turniej SAP Open jest również pierwszym z wielu eventów rozgrywanych na ziemi amerykańskiej w kalendarzu ATP. Miasto położone jest nieopodal znanego chyba wszystkim, uskoku San Andreas, który stanowi duże zagrożenie dla miast położonych w jego okolicy. Zagrożenie jest jednak niestraszne zawodnikom ani dzisiaj, ani w przeszłości, co widać patrząc na listę zwycięzców, która usiana jest jak makiem, flagami amerykańskich legend tenisa. Wystarczy nadmienić tylko niektóre osobistości, żeby wszystko stało się jasne, a są to: Jimbo Connors, Artur Ashe, John McEnroe (wygrał bagatela 5 razy), Andre Agassi (4-krotny triumfator i 3-krotny finalista!) oraz jego „dobry” przyjaciel – Pete Sampras. W ostatniej dekadzie honor turnieju w Kalifornii ratował Andy Roddick, który zwyciężył tu 3 razy. Wśród Amerykańskich flag przebijają się również Australijskie. Roy Emerson, Mark Philippoussis oraz Lleyton Hewitt zanotowali tu wygrane turniejowe. Należy jeszcze dodać do listy zwycięzców turnieju Szwedów, którzy mogliby się poczuć nieco urażeni swoim pomięciem. Mowa o Stefanie Edbergu oraz Peterze Lundgrenie (Bjorn Borg zanotował również finał).



    Najwięcej wygranych spotkań w San Jose zanotował Andre Agassi, który wygrał tu aż 49 spotkań (!). Na drugim miejscu, z 32 wygranymi plasuje się A. Roddick. Następni w kolejności są: M. Chang, P. Sampras oraz zapomniany ostatnio przez nas James Blake. Przed rokiem zwyciężył Hiszpan, Fernando Verdasco, który pokonał w walce o tytuł faworyta gospodarzy – Andy’ego Roddicka. Hiszpan w drodze do finału, pokonał: Lu, Beckera, Berankisa oraz Istomina. Nazwiska raczej niezbyt porywające, chociaż niektórym zawodnikom przyglądamy się na co dzień nieco bliżej. Roddick w drodze do finału wygrał z o wiele trudniejszych rywali: Tomasem Berdychem oraz Samem Querrey’em. W tych 2 spotkaniach zagrał 4 tie-breaki, które wszystkie z nich wygrał. Finał zakończył się wynikiem 3-6 6-4 6-4, a Fernando zaprezentował tenis na bardzo wysokim poziomie, budząc dużo pozytywnych opinii na swój temat. Warto odnotować, że jedno z ostatnich spotkań przed roczną przerwą spowodowaną kontuzją, rozegrał tu Tommy Haas, który w tym roku chciał powrócić tu do gry, jednak ostatecznie próba ta nie dojdzie do skutku. W turnieju deblowym najlepsi okazali się Amerykanie – Mardy Fish i Sam Qurrey. W drodze do finału wyeliminowali rozstawione pary, nie tracąc przy tym nawet seta. W finale również utrzymali tę tendencję i wygrali 7-6(3) 7-5 z dosyć niespodziewanymi finalista – Leonardem Mayerem oraz Benjaminem Beckerem, którzy po drodze wyeliminowali samych braci Bryanów.

    W tym roku, głównymi gwiazdami turnieju będą: Juan Martin del Potro, Fernando Verdasco, Gael Monfils oraz Lleyton Hewitt. Nasz wzrok będą przyciągali również gracze, którym przyznano dzikie karty, mowa o Jamesie Blake’u oraz Milosie Raoniciu. W turnieju deblowym na start nie zdecydowali się bracia Bryanowie, przez co turniej automatycznie stracił sporo na atrakcyjności. Jako ciekawostkę dodam, że tegoroczna impreza będzie rozgrywana piłkami Yonexa, co nie zdarza się zbyt często w Tourze.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


   
    Po dwóch turniejach rozgrywanych pod dachem i na nawierzchni twardej, przenosimy się na korty otwarte z nawierzchnią mączkową. Brazylijskie miasto Costa do Sauipe, gości u siebie tenisistów, po raz dziesiąty. Tegoroczna edycja jest zatem jubileuszową. Czy będzie równie udana dla Łukasza Kubota jak przed rokiem, kiedy to osiągnął tu 2 finały? Mimo, że oba przegrał, to sukces ten jest niewątpliwie wyczynem w polskim tenisie. Finał debla padł łupem Marcela Granollersa oraz Pablo Cuevasa, natomiast singla, Juana Carlosa Ferrero. Polak w drodze do finału gry pojedynczej pokonał m.in. rozstawionych z: dwójką - Alberta Montanesa oraz czwórką - Igora Andreeva. Najtrudniejszymi rywalami Hiszpana w drodze do finału byli natomiast: Carlos Berlocq oraz Ricardo Mello. Finał okazał się jednostronnym widowiskiem, w którym nasz reprezentant ugrał zaledwie jednego gema w pierwszej partii spotkania. Turniej ten jest szczęśliwy również dla innych Polaków – Mariusza Fyrstenberga oraz Marcina Matkowskiego. Wygrali oni tu przed 7 laty, 2 lata później notując również finał. Do zwycięzców tego eventu zaliczają się m.in.: G. Kuerten (dwukrotnie), R. Nadal, N. Massu, G. Canas, N. Almagro oraz T. Robredo.



    Jest to niewątpliwie turniej cieszący się najmniejszą popularnością w tym tygodniu rozgrywkowym wśród kibiców, chociaż fani tenisa zgromadzeni na miejscu na pewno nie mogą narzekać na brak atrakcji. Kompleks tenisowy, który posiada kilkanaście kortów o różnych nawierzchniach, znajduje się w pobliżu Oceanu Atlantyckiego. Wystarczy zrobić kilka kroków i znajdziemy się na piaszczystej plaży usianej palmami. W tym roku spośród zawodników zdecydowali się tu przyjechać m.in.: Nicolas Almagro (który postara się zwyciężyć w turnieju po raz drugi), Albert Montanes, reprezentant gospodarzy – Thomaz Bellucci, Juan Ignacio Chela oraz rewelacja tegorocznego AO – Aleksander Dołgopołow. Na turnieju pojawi się również Łukasz Kubot, który spróbuje obronić punkty sprzed roku, co wydaje się na chwilę obecną karkołomnym zadaniem. Do turnieju zgłosił się Juan Carlos Ferrero, jednak ostatecznie w nim nie wystartuje, podobnie jak to miało miejsce w Santiago. Rozgrywki deblowe mieli odwiedzić bracia Bryanowie, jednak jeden z nich doznał kontuzji i najlepsza para tenisowa na świecie nie wystąpi w Brazylii. Za to z całą pewnością wystartują Łukasz Kubot i Oliver Marach. O tytuł powinni powalczyć również Juan Ignacio Chela z Nicolasem Almagro oraz reprezentanci gospodarzy – Marcelo Melo i Bruno Soares.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------   

Różnica czasu z San Jose wynosi -9h, z Costa do Sauipe -4h. Rotterdam znajduje się w tej samej strefie czasowej co my.

Zapraszam za tydzień!

• Wątek poświęcony tym eventom przed rokiem: klik!