Rafa jest niesamowity

A ja zamiast płakać ze szczęścia, popłakałam się ze smutku z Rogerem Bardzo mi się go zrobiło szkoda, a Rafael jak zwykle bardzo ładnie się zachował próbując go pocieszyć.

Bardzo dobry mecz, takiego wspaniałego finału nigdy w Australii nie widziałam. Świetnie grali obaj, Rafa był odrobinę lepszy i ta jego niezawodna psychika, a tych kilka genialnych zagrań zapamiętam na długo.

COA napisał:

Niesamowicie inteligentny jestes. Pozdrawiam serdecznie.

Piszesz debilnego posta, a później czepiasz się że ktoś się z nim nie zgadza. Nie cały świat płacze z powodu porażki Twojego idola, przykro mi.

Bo uwazam, ze byl lepszy? Roddick nie jest nawet w bierki lepszy, sorrrrrrryyyyyyyyy.
Poza tym, piszac tego posta, bylem 5 minut po zakonczeniu spotkania i niestety nie byly to slowa w 100% przemyslane. Mam nadzieje, ze wiesz o co mi chodzi.

Takie kretyńskie aluzje co do Roddicka możesz wygłaszać na podwórku, nie tu

Bo uwazam, ze byl lepszy? Roddick nie jest nawet w bierki lepszy, sorrrrrrryyyyyyyyy.
Poza tym, piszac tego posta, bylem 5 minut po zakonczeniu spotkania i niestety nie byly to slowa w 100% przemyslane. Mam nadzieje, ze wiesz o co mi chodzi.

Takie kretyńskie aluzje co do Roddicka możesz wygłaszać na podwórku, nie tu

Spokojnie Jules, na Rogerze swiat sie nie konczy i nie jest to powod aby przez swoja frustracje mieszac w to innych zawodnikow. Po co sie tak spinasz przeciez to tylko tenis, Twoje zycie chyba nie lezy w rekach tego czy Roger wygra czy nie. A jezeli nie mozesz sie pogodzic z porazka swojego mistrza i caly czas o niej myslisz to zalecam posluchac przez kilka minut muzyki relaksujacej, napewno pomoze

Sampras wiedział co robi nie przyjeżdżając na finał. Pewnie czuł, że jego rekord nie jest zagrożony. Buki powinny przyjmować zakłady dotyczące tego kto z dwójki Roger/Rafa ma większe szanse na wyrównanie/pobicie rekordu Amerykanina.

Fed-Expresso napisał:

Łatwo jest tak mówić jak się nie kibicuje przegranemu, nie będę miał pretensji do kibiców Rafy jeśli wyładowywaliby się na forum jak Hiszpan zostanie pokonany na RG , chociaż nieprędko to nastąpi. Wtedy można dopiero pojąć jaki jest to cios , nawet jeśli nie jest to osoba zasadniczo tobie bliska jak ktoś z rodziny.

Zwycięstwo i przegrana, to dwie strony sportu, w tenisie tym bardziej, że nie ma remisu. Kibicuję Rafie od samego początku, ale wiem, że porażki są i będą wpisane w jego karierę. Jestem przygotowana na to, że chocby jutro może przestac wygrywac, może już nigdy nie wygra żadnego turnieju, a nawet zakończy karierę. Cieszę się z jego sukcesów, nie stawiam mu jednak warunków. Podoba mi się pod tym względem Hiszpan, bo mówi nie o zdobywaniu kolejnych tytułów, ale o tym, że chciałby byc lepszym tenisistą. Nieuchronne na pewno nadejdzie, tak jak w życiu. Im mniej jest się na to gotowym, tym bardziej to boli. Póki co, bardzo cieszę się z jego zwycięstwa, ale jeszcze bardziej z postawy jaką zaprezentował wobec swojego rywala w czasie ceremonii.  Za to właśnie najbardziej go uwielbiam.

Jules napisał:

Tylko, że na razie u Rafy wszystko prztyka jak w zegarku szwajcarskim. Zobaczymy jak będziesz mówić kiedy przestanie prztykać. Nie, że to jest powodem mojej frustracji, bo nie jest. Powodem frustracji jest to, że było tak blisko, przez 4 sety Rgoer grał lepiej od Rafy i znowu w decydującym secie siadła psychika. Byłem przygotowany na tę porażkę, tylko że zapomniałem o tym w trakcie samego meczu, bo Fed grał w końcu swój najlepszy tenis. No szkoda, stało się i tyle.
Teraz widać jaka jest różnica pomiędzy Fedem i Rafą, a resztą peletonu. Każdy finał WS rozgrywany jest już pomiędzy Hiszpanią, a Szwajcarią i już tylko wygrane finały szlemów z Nadalem będą mnie tak bardzo satysfakcjonować i cieszyć, bo będę wiedział, że wtedy Roger naprawdę zasłużył na tytuł. A zadowolenie z wygranej nad Roddickiem czy innymi patolami, owszem będzie, ale nie już tak duże.

W sporcie, tak jak i życiu, nie zawsze dostaje się nagrodę za dobrze wykonaną pracę. Czasami decydują drobne niuanse, przypadek, błąd lub zwyczajny brak szczęścia.

Ten mecz załamał mnie jak żaden inny. Resztki nadziei, że Fed kiedyś wygra z choćby przyzwoicie dysponowanym Nadalem, dziś umarły.

DUN I LOVE napisał:

A Roger? Dzieje się to, czego się obawiałem. Ludzie, media, prasa "pchają" go ku rekordowi. On się stara temu podołać, sam w wywiadach się stara zmotywować (co ma innego robić, toż nie powie, że się boi Nadala, bez jaj), ale presja jest gigantyczna. Zresztą reakcja podczas ceremonii była bardzo wymowna i słynne słowa "it's killing me".

Ktoś może napisać, jak to? Taki Wielki Mistrz, a nie dał rady walczyć w 5 secie finału WS ?! Ano tak, dokładnie tak. Pamiętajmy, że on ma 27 lat, wiele na korcie przeżył, nie ma bata, aby po tylu latach dominacji, później pasma niepowodzeń głowa była wciąż nienaruszona. To jest przejaw tzw wypalenia. W przypadku Rogera przejawia się on totalnym brakiem wiary w to co robi podczas meczy z Nadalem. Teraz albo Szwajcar zrobi sobie przerwę, odpocznie, albo liczy na to, że będą mu usuwać Nadala z drogi.

Psychologia sportu jest tak rozległa dziedziną jak i filozofowanie na ten temat. Można mówić i pisać od groma, każdy ma na to inne sformułowania. Faktem jest, że wynik dzisiejszego meczu jak i lwia część rezultatów na tym poziomie wynika z nastawienia psychicznego.

Federaści będą to przeżywać, fani Rafy się cieszą, ale za jakiś czas będzie to dla nich nie mniej, nie więcej, a kolejny WS dla ich idola - jeden z wielu. A neutralni fani tenisa zapamiętają ten mecz ze względu na dekorację finalistów. Był to nieprawdopodobny moment dramatu starszego Mistrza, który pokazał też jak wspaniałym człowiekiem i przyjacielem jest ten młodszy, świadomy tego, że to jest teraz jego czas. Wspaniali rywale, którzy swoim zachowaniem rozkochali niejednego fana sportu w tej dyscyplinie. Tego jestem pewien.   

Rogera nie skreślam, wierzę, że może wygrać Wimbledon.

Poruszyłeś tu wiele ważnych kwestii. Presja rzeczywiście potrafi zabic. Mimo, że Federer ma prawie 28 lat, twierdzę, że nie umie sobie z nią radzic. Nie chodzi mi o walkę na korcie, tylko o podejście Szwajcara do samego siebie, brakuje mu dystansu  i uważam, że jak żaden inny tenisista,  dał się wcisnąc światowym mediom w pewne ramki, w których chyba nie do końca czuje się dobrze; od paru lat zresztą, ta karuzela kręci się w coraz zawrotniejszym tempie.  Spójrz na różnicę w wywiadach udzielanych przez Rogera i przez Nadala. Jest zupełnie zasadnicza. Rafa ma mądrego trenera obok siebie, który wciąż czuwa nad swoim podopiecznym, wpaja mu, że jedyną drogą do sukcesu jest ciężka praca, dyscyplina, szacunek dla innych i dla siebie. Co ważne, nie mówi mu jak jest fantastyczny przez to, co już osiągnął, tylko ile jeszcze musi pracowac aby stac się i lepszym graczem i lepszym człowiekiem.  Zdaniem wujka, sukces Rafy nie czyni go lepszym od innych, tak zresztą mówi sam Rafa w swoich wywiadach. Ma do siebie dystans, co pozwala mu na stawianie sobie nowych wyzwań i godzenie się z porażkami.  Właśnie z porażkami. Jest na to przygotowany. Takiego kogoś, jak Toni Nadal brak mi u boku Federera. Jestem pewna, że ktoś taki miałby dobry wpływ na Szwajcara, bo mam wrażenie, że Mirka do tego nie najlepiej się nadaje. 

Ta scena w czasie ceremonii AO była dla mnie wymowna. Sztucznie nadmuchiwany balon pękł z hukiem.  Szwajcar kompletnie nie poradził sobie z porażką i obawiam się, że może byc już tylko gorzej. Szkoda, że nie umiał dac wszystkim przysłowiowego kopa, jak wkładano mu na barki coraz więcej ciężarów - sławy, bycia najlepszym, niepokonanym, bicia kolejnych rekordów. Obawiam się, że na taki krok już jest za pózno.

Jules napisał:

On juz zawsze taki byl. Nie zmieni tezo zaden psycholog. Pojawil sie Nadal, czyli jego calkowite przeciwienstwo, trudno. Ale walczyc mozna. Teraz jest to glownie walka z samym soba.

Patrzę na Rogera z dużym dystansem, "chłodnym okiem" bo w przeciwieństwie do ogromnej większości ludzi na tym forum, nie jestem związana z tym zawodnikiem emocjonalnie. Patrzę więc na niego z trochę  innej perspektywy.   Dla mnie, jest przykładem jednego z najbardziej odpornych psychicznie zawodników, jakich miałam okazję oglądac nie tylko w tenisie, ale w całym sportowym światku. Cała jego kariera jest tego przykładem, zwłaszcza kilka ostatnich sezonów, nawet ten 2008.  Bez żelaznej psychiki nie osiągnąłby 13 tytułów WS, kilkudziesięciu innych i nie przewodziłby rankingowi przez tyle lat, będąc nieustannie gonionym. Do tego, oprócz znakomitych umiejętności czysto tenisowych, potrzeba, jak wcześniej wspomniałam, żelaznej psychiki. Walczył z Rafą od kilku lat z powodzeniem, oprócz nawierzchni ziemnej, ale tu akurat można powiedziec że nie miał szczęścia, bo trafił na gracza, który w opinii wielu, jest najlepszym zawodnikiem na tej nawierzchnii w historii tego sportu.  Mówiąc o braku dystansu Rogera do siebie , mam na myśli poddanie się przez niego presji środowisk związanych z tenisem i samych fanów, poddanie się ich kosmicznym oczekiwaniom, nakręcaniem spirali żądań bicia kolejnych rekordów i wmawianiem mu, że każdy mecz, z każdym przeciwnikiem, na każdej nawierzchni to dla niego łatwizna i nie może miec absolutnie żadnych problemów.  Zapomniano w tym wszystkim o nim, jako o człowieku.  Tu widziałam rolę dla trenera, dla kogoś, kto powiedziałby mu, że może przegrac mecz, może nie wygrac turnieju i nie pobic rekordu. Nie musi, może ale nie musi.  Może wtedy, na ostatnim RG, w czasie wywiadu z Wilanderem, nie usłyszelibyśmy, że znalazł dziury w tenisie Nadala, że ma opracowaną taktykę itd......, tylko, że spróbuje powalczyc, że faworytem jest przeciwnik, że ................. .

Szanuję Twoje zdanie, ale go nie podzielam. Szwajcar jeszcze cos tam zdobedzie. Fakt, bedzie trudniej, ale bez przesady, naprawdę. Nigdy nie jest na nic za pozno.

Nie twierdzę, że Szwajcar niczego już nie osiągnie. Tak  nie myślę, sądzę jednak, tak jak Ty, że będzie mu coraz trudniej.  Życzę mu jak najlepiej. Co do ostatniego zdania, brzmi pięknie, ale w życiu nie sprawdza się w 100 %.  Życie nie wybacza tym, którzy przegapili właściwy moment.

Ja uważam że jeżeli kontuzje nie będa Rafie przeszkadzac i bedzie nadal '' czysty '' to jest w stanie wygrać więcej
niż 20 Szlemów w swojej zawodowej karierze, ten człowiek jest jak maszyna zaprogramowana na wygrywanie. Na przestrzeni wielu lat nie pamiętam kogoś tak mocnego mentalnie , dla którego jest zawsze jeden cel niezależnie od
tego kto stoi po drugiej stronie kortu , cel sam w sobie zdemolować rywala.