Raddcik napisał:

Rod zagra w deblu z Nalbandianem.

To może być wybuchowa para . Mam tylko nadzieję, że oboje są już wypoczęci i zdrowi. Swoją drogą Rod ostatnio dość często i z efektami poczyna sobie w deblu .


Mam wrażenie, że Andy wreszcie się ogarnie właśnie w Queens. Myślę, że nie będziemy już oglądać w jego grze baloników, za to zobaczymy Andyego takiego jak zadawanych czasów.  Liczę tu przynajmniej na półfinał (Rod miał wiele czasu na odpoczynek i zaleczenie kontuzji, wyciągnięcie wniosków z porażek i trening nad powrotem agresywności). Jeśli Roddick odblokuje się podczas tego turnieju to może na Wimblodonie znów sprawi wszystkim sporą niespodziankę. Cmon Andy!

metjuAR napisał:

Ty liczysz na półfinał, a ja na zwycięstwo. Trzeba stawiać mu wysoko poprzeczkę, wszak to były nr 1. draw ma jeden z trudniejszych, Lopez, Karlović, Nalbandian, Murray (?), czy Nadal(?) - to są gracze klasowi na trawie.

Powolutku, wszystko stopniowo. Półfinał w Queens i dopiero zwycięstwo na Wimbledonie...

Faktycznie rywale są naprawdę trudni, ale liczę, że ta zła passa musi się w końcu kiedyś skończyć, a korty Queens Clubu są najlepszym miejscem do przełamania tej strasznej niemocy…

Czemu ja zawsze myślałem że Rod i Nalbandian się nie lubią Dobrze, że Andy gra debla. Po takiej przerwie musi grać ile wlezie, tym bardziej że trzeba i szybką przegraną w singlu brać pod uwagę.

Que Sela, Sela...

Ostatnio edytowany przez Samurray (05-06-2011 20:53:18)

Występ Feda jest niepewny, zadecyduje jutro.

Już po Rzymie Fed narzekał, że jest przemęczony (dziwne, bo w tych turniejach na cegle to za dużo nie pograł, może jakiś ostry trening?), a teraz jest po 7 meczach, w tym dwóch ostatnich trwających ponad 3,5 godziny. Odpocząć musi
Rafa pewnie też wcześnie umoczy w Queen's Clubie i poleci na wakacje.

    Drugi turniej wielkoszlemowy za nami, a zarówno tenisiści, jak i kibice nie mają ani chwili wytchnienia. Po 2 miesiącach gry na mączce, przenosimy się trawę. Jest to okres niezwykle krótkiej, ale za to intensywnej gry. Turniejów podprowadzających pod Roland Garros, było... jedenaście. Turniejów podprowadzających pod Wimbledon, będzie... cztery. Jednak czy ilość znaczy jakość? Niekoniecznie, ponieważ to właśnie Wimbledon przez wielu jest uznawany za najbardziej prestiżowy turniej Wielkiego Szlema, a miesięczny okres gry na trawie jest traktowany przez niejednego kibica białego sportu za święto tenisa. I nawet władze ATP, które starają się z sezonu trawiastego zrobić drugi okres mączkowy, nie są w stanie zmienić tego stanu rzeczy...  Pierwsze piłki na trawie tradycyjnie zostaną odbite w londyńskim Queen’s Clubie oraz w Halle. Skupmy się zatem na charakteryzacji tych dwóch eventów.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Queen’s Club

    Turniej w Queen’s sięga swoją historią do roku 1890. Był to wtedy oczywiście jedynie miejscowy turniej, o którym  zapewne nikt spoza Londynu nie słyszał. Z czasem jednak ewoluował -jego drabinki się powiększały, zjeżdżali coraz lepsi zawodnicy, nie tylko z Wielkiej Brytanii, ale i spoza Wysp Brytyjskich. Głównie z kolonii brytyjskiej – Australii. W pewnym momencie rozgrywki QC zdominowali przedstawiciele właśnie tego narodu i jak się okazało, na zwycięstwo swojego rodaka Brytyjczycy musieli czekać 71 lat, od 1936 roku, kiedy to puchar zwycięzcy w 2009r. wzniósł w górę Andy Murray. Turniej w roku 1969 wszedł do cyklu rozgrywek ATP i w chwili obecnej jest największym turniejem rangi ATP World Tour 250. Drabinka turniejowa liczy sobie 56 zawodników, czym dorównuje większości Mastersów. Jest to jeden z głównych argumentów entuzjastów QC, aby podnieść jego rangę o oczko lub dwa w górę. W mojej opinii byłby to dobry pomysł, gdyby nie fakt, że turniej odbywa się bezpośrednio po RG i najlepsi zawodnicy nie mają w zasadzie czasu na odpoczynek. Dla przykładu, w tym tygodniu wystartuje 7 zawodników z "1" dzięsiątki - trochę marnie jak na Mastersa, nieprawdaż? Turniej od 2009 roku nosi nazwę AEGON Championship, kiedy to z finansowania turnieju wycofała się belgijska firma piwowarska - Stella Artois. Firma AEGON, która specjalizuje się w ubezpieczeniach, przejęła również pod swoje skrzydła turniej w Eastbourne, który rozgrywany jest w następnym tygodniu. Od czasów przejęcia turnieju przez AEGON, zmienił się wystrój kompleksu tenisowego z czerwonego na niebieski (tego koloru jest logo sponsora). Co wiele osób przyjęło z dużą dezaprobatą, w tym również i ja, ponieważ czerwień tego turnieju stała się jego nieodłącznym elementem. Queen’s Club przejął swoją nazwę od pierwszej patronki klubu – Królowej Victorii. Kompleks klubu posiada 28 kortów „pod gołym niebem” oraz 8 kortów zadaszonych.



    Kilka lat temu Andy Roddick powiedział, że korty Queen’s Clubu należą „niewątpliwie do najlepszych na świecie”. Dlaczego Amerykanin wypowiedział te słowa, nietrudno się domyślić. Odniósł tutaj 4 zwycięstwa i wraz z Lleyotnem Hewittem, Royem Emersonem oraz  Johnem McEnroe dzierży rekord największej liczby wygranych w londyńskim turnieju. Grono zacne, a robi się jeszcze zacniejsze, gdy wymieni się jedynie niektórych triumfatorów tego eventu: Kena Rosewalla, Jimmy’ego Connorsa, Roda Lavera, Borisa Beckera, Ivana Lendla czy Pete’a Samprasa. Ubiegłoroczny turniej singlowy przebiegał pod dyktando Amerykanów. W finale zmierzyli się Mardy Fish oraz Sam Querrey. Wygrał ten ostatni 7-6(3) 7-5, jednak drogę ku finałowi miał o wiele prostszą od swojego starszego kolegi. Sam pokonał kolejno: Ginepriego, Granollersa, Malisse oraz emerytowanego już zawodnika - Schuettlera. Na drodze do finału Mardy’emu stawali m.in.: Murray, Llodra oraz F. Lopez, który okazał się pogromcą Nadala w ćwierćfinale. Pojedynek finałowy niekoniecznie musiał paść łupem Querrey’a, ponieważ Fish serwował w 2 partii na seta. Jednak banalne błędy i podwójny błąd serwisowy przypieczętowały wygraną Sama. Co ciekawe, Querrey popisał się niesamowitą odpornością psychiczną w turnieju. W 11 rozegranych setach w przeciągu całego tygodnia, 7 kończyło się wynikiem 7-6 lub 7-5 i tylko jeden z tie-breaków nie został przez niego wygrany. Ubiegłoroczny turniej deblowy wygrali Novak Djoković oraz Jonathan Erlich, pokonując w drodze po tytuł 3 rozstawione pary: Melo/Soares, Moodie/Norman oraz Benneteau/Llodra. W finale pokonali dosyć niespodziewanych pogromców dwukrotnych mistrzów Wimbledonu – Nestora/Zimonjicia, Karola Becka oraz Davida Skocha.

    W tym roku głównymi faworytami do tytułu będą: Rafael Nadal, Andy Murray oraz Andy Roddick. Na pewno będziemy bacznie obserwować wyniki Llodry, del Potro oraz F. Lopeza. Do gry po dłuższej przerwie powraca David Nalbandian, który wystąpi w turnieju z dziką kartą. Z eventu wycofali się m.in. Novak Djoković (jako przyczynę podał przemęczenie), Richard Gasquet oraz ubiegłoroczny finalista - Mardy Fish. W turnieju deblowym wystartują najlepsze pary deblowe świata: bracia Bryanowie, zwycięzcy tegoroczne RG - Mirnyi/Nestor, finaliści tegorocznego AO - Bhupathi/Paes oraz Llodra/Zimonjić. Natomiast Marcin Matkowski wystąpi w parze z... Oliverem Marachem.

Różnica czasu z Londynem wynosi -1h.

Turniej będzie transmitowany od dnia dzisiejszego na antenie Eurosportu i Eurosportu 2. Plan transmisji można znaleźć tutaj (od razu powiem, że jak ktoś nie ma Eurosportu 2, to może zapomnieć o półfinałach i finale na żywo).

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Halle

    Halle jest niewielką mieściną położoną w niemieckim landzie Nadrenia Północna - Westfalia. Na stałe zamieszkuje je 21 tys. osób. Lokalizacja wydaje się nieco dziwna, gdy weźmie się pod uwagę fakt, w jakim miejscu i z jakimi tradycjami rozgrywany jest drugi turniej w tym tygodniu. Sponsorem tytularnym imprezy jest firma zajmująca się produkcją odzieży – Gerry Weber. Zdaje się, że głównym powodem utworzenia turnieju w tym właśnie miejscu, było wybudowanie w 1992 roku stadionu Gerry Weber Open, na którym rozgrywany jest turniej. Stadion może pomieścić ponad 12 tys. kibiców, a zasunięcie dachu trwa 88 sekund ((!) – porównajmy ten wynik z Wimbledonem). Jednak nie odbywają się tutaj wyłącznie spotkania tenisowe. Na co dzień hala wykorzystywana jest do innych dyscyplin sportowych (koszykówki, siatkówki czy piłki ręcznej). Turniej gości w Halle od 1993 roku. Można powiedzieć, że ikoną turnieju jest Roger Federer. To właśnie Szwajcar jest głównym magnesem niemieckiego turnieju. Do Queen’s Clubu Szwajcar zawitał tylko raz – w roku 1999. Przegrał wtedy w 1r. z Byronem Blackiem z... Zimbabwe. Nie dziwne więc, że więcej tam nie zagrał. Od razu uspokajam fanów Federera, że tylko żartowałem. Byron był wtedy 37 zawodnikiem na świecie, więc porażka jest zrozumiała. Federer wygrywał tu w latach 2003-2006 oraz w 2008r. Natomiast nie startował w roku ’07 i ’09, tłumacząc swoją absencję zmęczeniem po RG. W 17 letniej historii turnieju, 4 razy puchar zwycięzcy do góry wznosili Niemcy: Michael Stich (’94), Nicolas Kiefer (’99), David Prinosil (’00) oraz Tommy Haas (’09). 3-krotnym zwycięzcą imprezy jest Jewgienij Kafielnikow (’97, ’98, ’02).



    Przed rokiem dosyć niespodziewanie tytuł sprzed nosa Rogera Federera, zgarnął Lleyton Hewitt. Hewitt nie miał zbyt trudnych rywali w drodze do finału. Luczak, de Bakker, A. Beck czy B. Becker nie należą raczej do grona graczy, którzy budzą wielki lęk u najlepszych. Tak też było w przypadku Lleytona, który pomimo schyłku swojej kariery, wzniósł się na poziom niedostępny dla wcześniej wymienionych zawodników. Federer miał nieco trudniejsze zadanie przed sobą. Nieminen, Falla (tym razem ugrał jedynie 3 gemy, by za 2 tygodnie na Wimbledonie ugrać 2 sety), no i przede wszystkim dwóch Filipów: Kohlschreiber oraz Petzschner. Finał zakończył się wynikiem 3-6 7-6(4) 6-4. Fani Szwajcara po owej porażce w fatalnym stylu okrasili mianem końca jakichkolwiek osiągnięć Federera na korcie (), natomiast fani Kangura twierdzili, że Lleyton zagrał świetne zawody po raz pierwszy od dłuższego czasu i tytuł był w pełni zasłużony. Turniej deblowy wygrali Siergiej Stachowski i Misza Jużny. Tytuł wywalczyli dużym nakładem sił, gdyż 3 z 4 spotkań zakończyło się dopiero w Super Tie-Breaku.

    W tym roku pod znakiem zapytania stoi start Federera, z powodów oczywistych każdemu. Soderling oraz Melzer wycofali się, czym zwiększyli szanse na tytuł: Berdycha, Monfilsa czy Miszy Jużnego. Z całą pewnością będziemy śledzili poczynania Milosa Raonica, który zadebiutuje na kortach trawiastych. Po klapie Dołgopołova w sezonie mączkowym, być może odrodzi się na trawie? Postraszyć powinien dobrze dysponowany w tym sezonie Florian Mayer oraz zawsze groźny na trawie Filip Kohlschreiber. Dzikie karty do turnieju otrzymali m.in.: czystokrwisty Niemiec – Dustin Brown, oraz starający się powrócić na korty tenisowe po długiej przerwie Tommy Haas, który w trakcie rehabilitacji rozmyślił się co do swojego obywatelstwa, gdyż znowu występuje pod flagą naszych zachodnich sąsiadów.

Rozpoczyna się mój ulubiony turniej.
Liczę na dobry występ Feliciano Lopeza-gra bardzo ładny tenis.
Mecze rozpoczną się o 14.

Z Isnerem w szczególności

7- 6 Lopez z Dimą. Dima miał już 4-3 i dwa serwisy