W Stanach już jest. Pytanie: Czy i kiedy w Polsce pojawi się książka A. Agassiaego "OPEN" ?
Z góry dzięki za informacje.

Joao, a na jakich poetach się wzorujesz?

Joao, pewnie wzorujesz się na Mickiewiczu .

Skoro już o poezji mowa - do mnie swego czasu bardzo docierał Różewicz.

A co do książek - ostatnio wpadło mi w ręce "Życie towarzyskie i uczuciowe" Leopolda Tyrmanda.
Moim numerem jeden pozostaje jednak "Król Szczurów" Jamesa Clavella.

Również czytałem Króla szczurów. Oceniem książke poztywnie. Jakie jeszcze lektury należą do twoich ulubionych?

muto napisał:

Skoro już o poezji mowa - do mnie swego czasu bardzo docierał Różewicz.

A co do książek - ostatnio wpadło mi w ręce "Życie towarzyskie i uczuciowe" Leopolda Tyrmanda.
Moim numerem jeden pozostaje jednak "Król Szczurów" Jamesa Clavella.

Moj stary, wysłużony egzemplarz "Króla Szczurów" wciąż stoi na półce i czeka na kolejne n-te spotkanie. Od dobrych kilkunastu lat wracam do tej książki bardzo często i wciąż z zachwytem. Kocham też "Folwark zwierzęcy" G. Orwella. Dla mnie, ta książka jest genialna.

Joao\ napisał:

Nie czytałem nic Bukowskiego, ale pod tym linkiem możesz dowiedzieć się od jakiej ksiażki zacząć  http://www.biblionetka.pl/art.aspx?id=83101 .

Dzięki za info, sprawdzę.

A czytał ktoś z was Tai-Pana Clavella? Chętnie bym się zagłębił w tej lekturze, ale trochę grubość tej księgi mnie odwodzi od tego zamiaru.

Joao napisał:

muto napisał:

Niedawno oglądałem też film boigraficzny o niejakim Bukowskim i ta postać bardzo mnie zainteresowała, tak więć "poluję" na jakąś jego pozycję. Czy ktoś może czytał tego gościa? Może potraficie coś polecić?

Nie czytałem nic Bukowskiego, ale pod tym linkiem możesz dowiedzieć się od jakiej ksiażki zacząć  http://www.biblionetka.pl/art.aspx?id=83101 .

Ostatnio udało mi się zrealizować formułowane powyżej pogróżki i zapoznać się wreszcie z pisarstwem Bukowskiego. Zacząłem od "Szmiry" i "Hollywood", teraz kończę zbiór opowiadań pt. "Najpiękniejsza dziewczyna w mieście". 
Trochę po tym wszystkim mam mętlik w głowie i nie do końca wiem co na ten temat myśleć. Sam Bukowski - akurat to nie mam najmniejszych wątpliwości - to egzemplarz jakich naprawdę ze świecą szukać. Degenerat, alkoholik, najprawdopodobniej również narkoman, człowiek tak głęboko pogardzający społeczeństwem, że słowa takie jak nihilizm, dekadencja, abnegacja, są po prostu żałosnymi eufemizmami nie oddającymi nawet w części jego podejścia do wszystkiego co się wokół działo, nie czynił bynajmniej na łamach ww. książek z tych faktów wstydliwej tajemnicy, nie domagał się współczucia, przeciwnie, wszystko to wciskał Czytelnikowi niczym przekupa najświeższe pomarańcze na targu. Bukowski jest do tego stopnia sugestywny w tych staraniach, że człowiek przez moment zaczyna się wstydzić, że nie leżał nigdy pod mostem, nie zaliczył żadnego ciągu alkoholowego, i regularnie jadał obiady, itp. Ale to tylko przez moment, jestem już na tyle dużym chłopcem, że mnie nie przekonał do takiego trybu życia, bardzo bym chciał dożyć przynajmniej czterdziestki.
I teraz pytanie, czy poza tym szokiem obyczajowym, jaki funduje autor na łamach swych książek, jest coś jeszcze, czy też mamy do czynienia li tylko z zapiskami inteligentnego pijaczka, który doskonale wie, że wizerunek outsidera zawsze "ciągnie" w górę każdą twórczość, jakkolwiek nie byłaby ona słaba. Kilka dni męczyła mnie ta kwestia bo nie mogłem zrozumieć, że z jednej strony jego proza mnie momentami naprawdę mocno odrażała, a z drugiej strony, że pomimo tego wracałem do tych ksiązek chętnie. Ostatecznie na dziś moja diagnoza jest taka, że siłą literatury Bukowskiego jest jej bezprecedensowa szczerość, całkowity naturalizm często przechodzący w wulgarny, rynsztokowy styl. Bodajże Freud jako pierwszy wprowadził do psychologii pojęcie sublimacji, której mechanizm, z tego co piąte przez dziesiąte pamiętam, polegać miał chyba na tym, że każdy motyw ludzkiego działania jest przez jednostkę upiększany, uszlachetniany. Innymi słowy, przypisujemy sobie piękniejsze motywy, niż te, które w rzeczywistości nami powodują. Otóż, bohaterom Bukowskiego mechanizm sublimacji jest całkowicie nieznany - mówią oni dokładnie to co myślą i dokładnie takimi słowami, jakimi akurat pomyśleli. Konsekwetne momentami konstruowanie fabuły w oparciu o tę właśnie konwencję prowadzi do zaskakujących rezultatów.  Mnie jako czytelnika zszokował szok jaki przeżyłem w momencie kiedy sobie uświadomiłem, że to co do tej pory uważałem za celowe budowanie przez Bukowskiego absurdu, jest de facto być może bliższe prawdy niż to co widzę i słyszę na co dzień.
P. S. Spóźnione podziękowania  dla Joao za ww link, dzięki niemu wiem, że zacząłem dość niestandartowo, polecają tam "Listonosza" na pierwszy ogień, nie dostałem jeszcze tej pozycji ale skoro już gdzieś obiło mi się o uszy, że pierwsze zdanie tej powieści brzmi: "Od początku było to pomyłką" to nie omieszkam zapoznać się z rozwinięciem tej myśli. 

jaccol55 napisał:

A sam się nie zabierasz za pisanie jakiejś powieści? Masz gadane...

Ja jestem w szkole na etapie Ferdydurke i Innego Świata (jestem w połowie książki). Pierwsza jest dla mnie bardzo ciekawa pod względem językowym, chociaż chwilami trudno zrozumieć, co autor chce nam przekazać. Inny świat pasuje mi z tego względu, że wszystko jest powiedziane prosto z mostu i bez owijania. Książka powinna wstrząsać, ale jakoś nie mogę powiedzieć, żebym nie mógł spać przez nią po nocach. Żyjemy w czasach, gdzie media raczą nas podobnymi patologiami co chwila, więc i nie dziwota, że człowiek staje się w końcu znieczulony w jakimś stopniu, na tego typu opisy rzeczywistości...

Czułem, że mi ktoś w końcu przyładuje za te przydługie posty.
Z drugiej strony na swoją obronę mam tyle, że żyjemy dziś w czasach kultury obrazkowej, więc przekornie odpowiem tak: te tasiemce stylistyczne to nie wrodzona upierdliwość z mojej strony, to walka z systemem sprzed klawiatury swego komputera. Celowo próbuję zamęczyć przeciwnika używając wyrazów, których znaczenia ani ja, ani tym bardziej adwersarz nie rozumie. Tym samym liczę na intelektualny blitzkrieg wynikający z  jego konformizmu, bo mam nadzieję, że nikt nie krzyknie, że król jest nagi.   
A tak poważnie mówiąc, starałem się po prostu uczciwie napisać o swoich wrażeniach. Zawsze mialem w sobie pewną skłonność do filozofowania, jak to jeszcze wzmocnić takim Bukowskim, wychodzi z tego, co wychodzi. Na pewno wiesz, że trudno jakoś racjonalnie umotywować swe wybory w zakresie gustów i smaków, preferencji takich czy innych. To się po prostu ma w sobie, i nikt nie wie do końca dlaczego. Czasem to kosztuje kilka zdań więcej, czasem kilka mniej. Obiecuję jednak, że jestem już w fazie schodzącej tych grafomańskich zakusów i nastepne wpisy będą już znacznie krótsze.