Goran Ivanišević (ur. 13 września 1971 w Splicie) – tenisista chorwacki, mistrz Wimbledonu 2001 w singlu, brązowy medalista olimpijski z Barcelony, 1992 w singlu i deblu.

Był zawodnikiem leworęcznym, na początku lat 90. regularnie zdobywającym najwięcej punktów bezpośrednio z serwisu w męskim cyklu rozgrywek zawodowych. Dysponował również dużym wyczuciem wolejowym; wielokrotnie zdobywał aplauz widowni efektownymi, akrobatycznymi zagraniami przy siatce.

Kiedy awansował do finału na Wimbledonie 1992, pokonując po drodze m.in. Pete'a Samprasa, stał się w oczach specjalistów niemal pewnym kandydatem do wygrania turnieju. Jego gra znakomicie pasowała do nawierzchni trawiastej, co potwierdził już w 1991 wygraną w Manchesterze. Ivanišević przegrał jednak wimbledoński finał z Andre Agassim, a w kolejnych latach nastąpiła zdecydowana dominacja Samprasa na kortach londyńskich. Dwukrotnie Ivanišević był finałowym przeciwnikiem Samprasa. W finale Wimbledonu 1994 przegrał w trzech setach (7:6, 7:6, 6:0), a w finale Wimbledonu 1998, w pięciu.

Swego czasu druga rakieta świata - od sezonu 1998 grał mniej skutecznie. W tymże roku wygrał turniej w Splicie, potem nie dochodził nawet do finałów turniejowych i wydawało się, że jego szansa na wielkoszlemowe zwycięstwo bezpowrotnie minęła. Ivanišević wypadł z czołowej setki rankingu światowego, kontuzjowane ramię, dzięki któremu w całej karierze zaserwował kilkanaście tysięcy asów, wciąż bolało i wymagało operacji. Grał dalej i przegrywał w fatalnym stylu. Mówił, że za taką grę powinno się go zamknąć albo rozstrzelać.

W 2001 organizatorzy Wimbledonu przyznali mu za dawne zasługi "dziką kartę". Stoczył tam kilka zaciętych spotkań, a że na kortach odprawiał misterium - całował piłki, którymi serwował asy, przekomarzał się sam ze sobą, klękał po zwycięstwie, to na jego mecze i konferencje prasowe waliły tłumy. Wyeliminował kolejno Fredrika Jonssona, Carlosa Moyę, Andy'ego Roddicka, Grega Rusedskiego, Marata Safina i w półfinale faworyta gospodarzy Tima Henmana. Odniósł również końcowy sukces, pokonując w pięciu setach Patricka Raftera. Mecz finałowy, ze względu na warunki atmosferyczne, odbył się nie w niedzielę, a w poniedziałek i zakończył się po dramatycznej 5-setowej batalii. Na trybunach zasiedli głównie kibice obu tenisistów, co sprawiło, że było kolorowo, niezwykle głośno, z pogwałceniem tradycyjnego kibicowania na Wimbledonie. Dzięki temu triumfowi Ivanišević zagrał w kończącym sezon turnieju Masters.

Kontuzja uniemożliwiła mu występ w obronie tytułu w kolejnym sezonie, również w 2003 roku zabrakło Ivaniševica na Wimbledonie. Przed turniejem w 2004, nękany od kilku sezonów kontuzjami, zapowiedział, że kończy karierę. Zdołał dotrzeć do trzeciej rundy, pokonując Rosjanina Michaiła Jużnego oraz Filippo Volandriego. Uległ byłemu mistrzowi Wimbledonu, Lleytonowi Hewittowi w 1/16 finału.

Goran Ivanišević odniósł 22 turniejowe zwycięstwa w grze pojedynczej. Wygrywał m.in. znane turnieje, jak Sztokholm (1992), Paryż (hala Bercy, 1993), Kitzbuehel (1994), Wiedeń (1997). W 1995 roku zdobył Puchar Wielkiego Szlema (w 1996 był finalistą turnieju) - imprezę komercyjną, rozgrywaną poza cyklem zawodowym ATP, dla najlepszych graczy z czterech wielkoszlemowych turniejów roku. Kilkakrotnie kwalifikował się do turnieju Masters.

Reprezentował Jugosławię i Chorwację na igrzyskach olimpijskich w 1988, 1992, 1996 i 2000. Był brązowym medalistą w grze pojedynczej i podwójnej (z Goranem Prpiciem) w 1992. Był także chorążym swoich ekip olimpijskich w Seulu i Barcelonie. W 1990 z Prpiciem i Živojinoviciem zdobył Drużynowy Puchar Świata. W 1996, występując z Ivą Majoli, zdobył Puchar Hopmana. Wielokrotnie reprezentował kraj w Pucharze Davisa w singlu i deblu. Już po zakończeniu kariery znalazł się w reprezentacji powołanej na pierwszy w historii Chorwacji finał Pucharu Davisa w grudniu 2005, jednak w decydującym, zwycięskim meczu przeciwko Słowacji nie wystąpił.

W swoim kraju cieszył się, i wciąż cieszy, ogromną popularnością.


źródło: wikipedia



Uwielbiałem Go oglądać.