Co do Odesnika:

Koniec bajek

W pierwszych dniach stycznia na lotnisku w Brisbane zatrzymany został 24-letni Wayne Odesnik. W bagażu tenisisty celnicy znaleźli osiem ampułek z hormonem wzrostu (HGH).

Wyrok australijskiego sądu, jaki właśnie w tej sprawie zapadł, to dopiero początek zmartwień gracza z pierwszej setki rankingu ATP. Amerykaninowi w najlepszym wypadku grozi kara dwuletniej dyskwalifikacji. Andy Roddick zażądał już dla kolegi dożywocia. – Nie ma u nas miejsca dla takich jak on – usłyszeli dziennikarze podczas turnieju w Miami od gracza nr 1 w USA.

Przypadek Odesnika zaintrygował specjalistów od wykrywania dopingu, a tenisowych ekspertów zaciekawiła wiadomość o trenerze Amerykanina. Od pewnego czasu był nim Guillermo Canas – Argentyńczyk, który pięć lat temu przyłapany został na niedozwolonym wspomaganiu i odsunięty potem od gry na 15 miesięcy.

Jak w każdej dopingowej historii odnoszącej się do znanego sportowca zewsząd słychać teraz solenne zapewnienia. Dominują zdziwienie i zaskoczenie, Canas mówi, że dopiero w marcowy poranek dowiedział się z radia, co jego podopiecznego spotkało dwa dni po sylwestrze. Koledzy z klubu twierdzą, że Wayne był fajnym kumplem, ale naprawdę to bliżej go jednak nie znali. Andy Roddick, Sam Querrey i James Blake zgodnie podkreślają, że problemu wspomagania w męskim tenisie na pewno nie ma, a historia Odesnika to przypadek. – Jak z tym sympatycznym sąsiadem, którego spotykasz na swoim piętrze. A potem któregoś dnia się dowiadujesz, że była u niego policja – tłumaczy jeden z nich.

Pod koniec sezonu 2005 w tenisowym światku głośno było o 16-letniej Sesil Karatanczewej. Środowisko szepcze do dziś, że dopingowa wpadka Bułgarki zaczęła się w chwili, gdy jej ojciec „zapomniał” się rozliczyć ze znaną agencją menedżerską. Po kilku ponagleniach, a potem groźbie przysłania lotnej brygady, do domu zastukali kontrolerzy. Ponoć zachowywali się jak ludzie, którzy wiedzieli, czego szukają i co mają wykryć.

Kiedy ktoś mnie pyta o zabronione wspomaganie na kortach, mam kłopot z odpowiedzią. Być może daleko jeszcze tenisowi do skrajności typu: „bierze większość, łapią tych, którzy się układowi narazili”, ale też coraz trudniej dać wiarę optymistycznym opiniom trzech amerykańskich muszkieterów. Każdy czytelnik najnowszej biografii Andre Agassiego wie, że bajek na ten temat nie wypada już opowiadać.

http://blog.rp.pl/stopa/2010/03/29/karo … iec-bajek/

Tramlines: Young guns cracking up?

Only two players have looked like dethroning Roger Federer and Rafael Nadal at the top of the world of tennis: Serbia's Novak Djokovic and Britain's Andy Murray.

Both have had their stellar moments. First came Djokovic, winning the 2008 Australian Open before claiming the big events for fun; later that same year Murray came to the fore, establishing a winning record over Roger Federer then in 2009 picking up a generous handful of titles.

Yet both have run into a brick wall in the last month or two.

Since making the Australian Open final in Melbourne, Murray has struggled for fitness and confidence, pulling out of several events and not going beyond a quarter-final.

"You know, it's not been great since Australia," said the Scot after crashing out of the Miami Masters to American Mardy Fish.

"It's purely down to me, what goes on inside my head. No one else can, you know, make that better or change it, you know. You need to do that yourself.

"It doesn't matter how well you practice. You know, you need to be tough in the matches. I need to get better, you know, mentally, because since Australia where I was great in all of the matches, I've been poor."

Djokovic sounds similarly downbeat. The Serbian promised a resurgence after beating an admittedly weak-looking field in Dubai, but has since struggled and, like Murray, has made early exits both in Indian Wells and Miami.

He also seems to believe that the cause is mental.

"I don't feel great on the court, and everybody could see that," he said after losing to Olivier Rochus.

"Sometimes you feel great on the court. You can win against anybody. Sometimes you don't feel confident. It's a mental game definitely."

Whatever the cause, it's at times like these that the achievements of Roger Federer really come into focus; not just his victories, or his uncanny physical fitness, but his consistently flawless mental strength.

Will Murray and Djokovic get back to where they were? Who knows, but for the sake of the game let's hope so.

Tennis has always appeared to be a pretty clean sport. The recent revelations over drug use by Andre Agassi, Richard Gasquet and even Martina Hingis suggested that any usage in the game was limited to the sort of recreational substances that might be found among any given group of well-paid 20- or 30-somethings.

Wayne Odesnik's drug ban turns all that on its head. Here's a player who faces a ban for trafficking Human Growth Hormone - yet he has never once failed a test.

It's difficult to believe that Odesnik would have been carrying the drug just for the sake of it, yet had he not been stopped with it at customs he might still be merrily playing away on Tour.

It's a situation that highlights two things: first, HGH is clearly so difficult to detect that many top athletes really have been "using it with impunity", as the head of the World Anti-Doping Authority claimed last week.

And secondly, tennis very likely isn't the clean-cut sport that many have long assumed it to be.

http://eurosport.yahoo.com/30032010/58/ … cking.html

Fed-Expresso napisał:

1.Kompletny brak pewności siebie w meczach z absolutną czołówką, wystarczyło, że Andy zaczął grać przyzwoicie, nawet nie dobrze, a Hiszpan zaczął się gotować.

Podliczmy:
1. Federer 0-2
2. Soderling 1-3
3. Del Potro 0-2
4. Djokovic 0-2
5. Del Potro 0-3
6. Cilić 0-2
7. Davydenko 0-2
8. Djokovic 0-2
9. Soderling 0-2
10. Davydenko 0-2
11. Djokovic 0-2
12. Davydenko 1-2
13. Murray 0-3*
14. Roddick 1-2

Bilans starć z Top-9 (od Madrytu 2009 począwszy):
mecze:0-14
sety: 3-31

Dawna dominacja Nadala raczej na pewno już nie wróci. Myślę, że jeszcze będzie wygrywał turnieje, ale nie ma moim zdaniem mowy o tym, żeby przez dłuższy okres czasu wszystkich gniótł, trzymając wysoką formę przez powiedzmy 4-5 turniejów. W najbliższym czasie spodziewam się wygranych imprez w MC i Barcelonie, chociaż i to nie wydaje mi się takie oczywiste, jak w latach poprzednich. Z kolei o Jego szansach w spotkaniach best-of-5 i wygrywaniu Szlemów jeszcze trudniej cokolwiek optymistycznego napisać. Nogi potrafią pracować tak jak w najlepszym okresie, ale przez coraz krótszy okres czasu.
Do tego dochodzą coraz słabsze nerwy,a teraz ciężar na Jego brakach będzie jeszcze większy - presja na wyniki jest jednak spora.
Mądrą rzecz powiedział kiedyś (tzn całkiem niedawno) Fibak, że Rafa odzwyczaił się od wygrywania i gdy przychodzi do piłek o dużym ciężarze gatunkowym to zaczynają się i kłopoty. W tej sferze zwycięstwo turniejowe na przełamanie jest absolutnie konieczne.

Na chwilę obecną , 3 najlepszych tenisistów świata.

DUN I LOVE napisał:

http://farm5.static.flickr.com/4002/426 … bc13_o.gif

Na chwilę obecną , 3 najlepszych tenisistów świata.

Fajne chłopaki.

Rozsądek ludzi doświadczonych

Andy Murray ćwiczył przed tym sezonem wyjątkowo mocno, zatrudnił do pomocy sztab ekspertów, zmienił kalendarz startów przed Australian Open, a w Melbourne dotarł do finału w wielkim stylu. Jednak w pojedynku z Rogerem Federerem niewiele to pomogło, bo Szwajcar kolejny raz pokazał, że jest geniuszem rakiety.

Podczas ceremonii nagradzania Andy z najwyższym trudem powstrzymywał łzy. Komentatorzy zaczęli szukać analogii do Rogera, rozpaczającego rok wcześniej w tym samym miejscu po porażce z Rafaelem Nadalem. Mało kto przypuszczał wtedy, że znany z determinacji i twardości 22-latek z Dublane przeżyje po tym niepowodzeniu największy kryzys w karierze. Dziś widać, że budowana z trudem tenisowa pozycja Szkota wali się niczym domek z kart. Sam zawodnik mówi, że utracił radość gry i nie radzi sobie na korcie z żadnym problemem.

Otoczenie tenisisty wpadło w panikę. Jak donoszą brytyjskie media, trwają dyskusje, czy nie zrezygnować z usług drugiego trenera, Hiszpana Aleksa Corretji, zostawiając na stanowisku samego Milesa Maclagana. Publicznie omawiany jest też problem przyjaciółki zawodnika, Kim Sears. Zerwanie najwyraźniej Andy’emu zaszkodziło, więc teraz proponuje się dyskretne wznowienie znajomości.

Murray właśnie po raz kolejny pogorszył swój ranking, spadając na miejsce nr 5. Turnieje na kortach ziemnych to nigdy nie był jego żywioł, więc za chwilę straty mogą być większe. Fani Brytyjczyka modlą się już o trawę i o to, żeby ich pupilowi do tego czasu załamanie przeszło.

Rozsądek widać natomiast u ludzi doświadczonych. Były mistrz Wimbledonu Australijczyk Pat Cash opowiada o swoich wpadkach i przypomina, że w tenisa bez przerwy nie da się dziś grać na pełnych obrotach. „Skoro teraz mu nie idzie, to znaczy, że forma przyjdzie potem. Może akurat na Wimbledon”. David Felgate, długoletni trener Tima Henmana, tłumaczy szok, jaki musiał przeżyć Andy przygotowany w Australii tak dobrze, że lepiej już się nie da, a potem odbijający się od Federera jak od ściany. „Tenis jest sportem kuriozalnym. Wymaga idealnego zbalansowania wszystkich elementów. Okażesz się gorszy od rywala o drobne 2 procent, a na korcie będzie to różnica makabryczna i przegrasz wysoko”.

Przypomniałem sobie tę wypowiedź po ostatniej piłce finału Monte Carlo 2010. Rafael Nadal swojemu rodakowi Fernando Verdasco pozwolił zdobyć w niedzielę ledwie jednego gema. Rok temu w Melbourne ci sami Hiszpanie walczyli 5 godzin i 10 minut, a w pięciu setach trzykrotnie grali tie-breaki. Faktycznie, dziwny ten tenis.

http://blog.rp.pl/stopa/2010/04/21/rozs … adczonych/

Napisalem wlasnie o tym odnosnie Djokovicia w jego temacie.
Chyba nigdy nie bylo takiej zapasci w czolowce jaka mamy dzisiaj, niby patrzac na ludzi wygrywajacych do tej pory Szlemy/1000, to nie znajdziemy tam anonimowych postaci.
Jednak wyrazny jestpotezny dolek dwoch przedstawicieli rocznika '87, dodatkowo wlasnie wspomniany Del Potro chyba juz nie powroci do dawnej gry.
Nadal niby nie schodzi ponizej pewnego poziomu, a jednak poza cegla nie wygral juz od dawna zadnego turnieju, wiec tez jego forma nie wydaje sie chocby bliska tej z 2008/2009 roku.

Zyskuja na tym przecietni Hiszpanie jak Montanes czy Ferrer, ktorzy robia znakomite wyniki w turniejach ceglanych.

Ostatnio edytowany przez Fed-Expresso (30-04-2010 17:25:51)

No dla mnie QF w Monte Carlo to gigantyczne osiagniecie .

Zakładam, że obecny dołek Federera to wkalkulowany spadek formy, w Szlemach na pewno będzie lepiej. Przyjmując taki stan rzeczy klaruje się nam dość...(no właśnie jaka?) wizja tegorocznego sezonu. Wydaje mi się, że może nastąpić powrót rywalizacji Nadal - Federer, a trzecim do brydża powinien być...Roddick, naturalnie wszędzie poza cegłą.

Blady Djoković, Murray bez chęci i motywacji, a na dodatek wielką krzywdą dla rywalizacji okazały się przewlekłe kontuzje chyba najgroźniejszych rywali Rogera i Rafy w pojedynczych potyczkach : Davydenki i Del Potro.