Cédric Adrien Pioline (ur. 15 czerwca 1969 w Neuilly-sur-Seine) - tenisista francuski, dwukrotny finalista turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa.

Pochodzi z rodziny sportowej; oboje rodzice uprawiali siatkówkę, matka występowała w zespole narodowym Rumunii, ojciec grał w klubie Le Racing Club de France. Jako junior Cédric Pioline był finalistą mistrzostw Francji w 1987. Dwa lata później rozpoczął karierę zawodową; początkowo występował niemal wyłącznie w turniejach challengerowych, pierwszy półfinał w cyklu ATP Tour zaliczył w 1990. W sezonie 1991 po raz pierwszy znalazł się w czołowej pięćdziesiątce rankingu. W 1992 był w finale turnieju w Lyonie, w decydującym meczu uległ Amerykaninowi Samprasowi.

W sezonie 1993 na stałe przebił się do czołówki światowej. Zaliczył pięć finałów turniejowych, m.in. wiosną w dużym turnieju w Monte Carlo (pokonał wysoko notowanych Czecha Kordę i Szweda Edberga, przegrał z Hiszpanem Bruguerą). We wrześniu 1993 dotarł do finału wielkoszlemowego US Open, pokonując po drodze m.in. próbującego powrotu do tenisa Matsa Wilandera, Andrieja Miedwiediewa, ówczesnego lidera rankingu Jima Couriera. W półfinale pokonał w czterech setach australijskiego weterana Masura, by w finale zmierzyć się z Pete Samprasem; Pioline uległ Amerykaninowi 4:6, 4:6, 3:6. Udane występy w ciągu sezonu (także ćwierćfinał na Wimbledonie) dały mu awans do czołowej dziesiątki rankingu - osiągnięty bez zwycięstwa turniejowego.

W kolejnych latach Pioline grał nieco mniej skutecznie; w 1994 był w jednym finale, w 1995 ponownie doszedł do ćwierćfinału Wimbledonu (przegrał po dramatycznym meczu, 7:9 w decydującym secie, z Niemcem Beckerem). W 1996 doczekał się wreszcie zwycięstwa turniejowego - w halowej imprezie w Kopenhadze pokonał w decydującym meczu Duńczyka Carlsena. Osiągnął także kolejne dwa finały turniejowe (także w hali), w Zagrzebiu i Marsylii, był ponadto w półfinale w Monte Carlo oraz ćwierćfinale French Open. W 1997 wygrał swój drugi turniej, tym razem na nawierzchni ziemnej; w finale w Pradze pokonał reprezentanta gospodarzy, Bohdana Ulihracha. W lipcu 1997 osiągnął finał wielkoszlemowy na Wimbledonie, pokonując m.in. Wayne'a Ferreirę z RPA, Bretta Stevena z Nowej Zelandii, Brytyjczyka Grega Rusedskiego, Niemca Michaela Sticha. W finale przyszło mu ponownie zmierzyć się z Pete Samprasem i podobnie jak cztery lata wcześniej w Nowym Jorku Pioline przegrał w trzech setach - 4:6, 2:6, 4:6.

W 1998 ponownie był w finale w Monte Carlo, tym razem przegrywając z Hiszpanem Moyą. Na French Open przebił się aż do półfinału, pokonując m.in. rozpoczynającego światową karierę Rosjanina Safina i Holendra Krajicka; był jedynym graczem spoza Hiszpanii w półfinale (przegrał w trzech setach z Alexem Corretją). W sezonie 1999 wygrał swój trzeci turniej, na kortach trawiastych w Nottingham (w finale ze znanym raczej z gry podwójnej Kevinem Ullyetem z Zimbabwe). Był także po raz kolejny w ćwierćfinale Wimbledonu, gdzie odpadł z Brytyjczykiem Henmanem. Na US Open był w półfinale, po zwycięstwach nad kilkoma wysoko notowanymi rywalami - obrońcą tytułu Rafterem (Australijczyk skreczował na początku piątego seta), Niemcem Haasem, Brazylijczykiem Kuertenem; przegrał z Amerykaninem Toddem Martinem.

W 2000 wygrał swoje ostatnie turnieje - najpierw w Rotterdamie (w finale z Henmanem), potem w Monte Carlo (w finale ze Słowakiem Hrbatym). Po wygranej w Monte Carlo awansował na najwyższą w karierze pozycję w rankingu - nr 5. Słabsze występy w dalszej części sezonu (a także kontuzja, która wyłączyła go z gry przez kilka miesięcy) sprawiły jednak, że na koniec roku zajął miejsce poza najlepszą dziesiątką. Od tego czasu nie udało mu się już osiągnąć żadnego finału turniejowego w grze pojedynczej. Na samo zakończenie kariery osiągnął natomiast finał deblowy w prestiżowym turnieju w paryskiej hali Bercy w październiku 2002; w parze z Gustavo Kuertenem uległ w finale deblowi francuskiemu Fabrice Santoro - Nicolas Escudé.

W grze podwójnej wygrał jeden turniej - Gstaad w 1993, w parze ze Szwajcarem Rossetem. Jego łączne zarobki na korcie wyniosły niemal 7 milionów dolarów. Ma na koncie także bogatą kartę reprezentacyjną - miał udział w zdobyciu przez Francję Pucharu Davisa w 1995 i 2001. Występował zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej (w parze z Santoro i Raouxem). Bilans jego występów w Pucharze Davisa w latach 1994-2002 wynosi 22 zwycięstwa i 14 porażek. Bronił barw Francji także w Drużynowym Pucharze Świata oraz mikstowym Pucharze Hopmana.

Po zakończeniu kariery zawodniczej w 2002 pozostał związany z tenisem, jako dyrektor turnieju halowego w Paryżu. Z nieformalnego związku z Mireille Bercot ma syna Andreę (ur. 14 marca 1993).

Cédric Pioline był zawodnikiem praworęcznym, bekhend grał jedną ręką. Grał skutecznie zarówno z głębi kortu, jak i przy siatce. Grając z linii końcowej nadawał piłkom ekstremalne rotacje topspinowe, względnie często zdarzało mu się trafiać piłki ramą rakiety.

Wygrane turnieje:

gra pojedyncza:
1996 Kopenhaga
1997 Praga
1999 Nottingham
2000 Rotterdam, Monte Carlo
gra podwójna:
1993 Gstaad (z Markiem Rossetem)
Finały turniejowe:

gra pojedyncza:
1992 Lyon
1993 Bolzano, Lyon, Monte Carlo, Tuluza, US Open
1994 Long Island
1996 Marsylia, Zagrzeb
1997 Wimbledon
1998 Londyn, Monte Carlo
gra podwójna:
2002 Paryż (hala, z Gustavo Kuertenem)

http://pl.wikipedia.org/wiki/C%C3%A9dric_Pioline