Michael Chang (ur. 22 lutego 1972 w Hoboken, New Jersey), tenisista amerykański, zwycięzca wielkoszlemowego French Open 1989, wicelider rankingu światowego gry pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa. Wraz z liderami rankingu światowego - Pete Samprasem, Jimem Courierem i Andre Agassim, a także Davidem Wheatonem i Toddem Martinem tworzył pokolenie tenisistów amerykańskich, dominujących w latach 90. na światowych kortach.

Jest synem Joe i Betty z domu Tung, emigrantów tajwańskich, po matce wnukiem dyplomaty Michaela Tunga (m.in. ambasadora Tajwanu w Indiach). Uczęszczał do szkoły w Kalifornii, ale przerwał edukację w stosunkowo młodym wieku, by poświęcić się karierze zawodowego tenisisty. Odniósł wiele sukcesów w amerykańskich rozgrywkach juniorskich (regularnie pokonywał w tym czasie starszego o rok Samprasa), zdobywając m.in. tytuł mistrza kraju do lat 18. W 1987 debiutował w gronie seniorów, stając się w wieku 16 lat najmłodszym zwycięzcą meczu w turnieju głównym US Open, kiedy pokonał znanego Australijczyka Paula McNamee w czterech setach. Również w 1987 jako najmłodszy zawodnik w historii osiągnął półfinał turnieju zawodowego w Scottsdale (Arizona) oraz wygrał turniej niższej rangi (challenger) w Las Vegas.

W 1988 oficjalnie przyjął status zawodowca. Wygrał w t.r. roku swój pierwszy turniej głównego cyklu rozgrywek, pokonując w finale w San Francisco Johana Krieka; miał wówczas 16 lat i siedem miesięcy. Dzięki temu wynikowi, a także m.in. osiągnięciu 1/8 finału na US Open (pokonał rozstawionego Szweda Svenssona, przegrał z Agassim), sezon 1988 zakończył w czołowej trzydziestce na świecie.

W 1989 osiągnął największy sukces w swojej karierze. Jako pierwszy od ponad 30 lat Amerykanin, a zarazem zawodnik nierozstawiony, wygrał wielkoszlemowy turniej na kortach im. Rolanda Garrosa, pokonując po drodze m.in. Samprasa (6:1, 6:1, 6:1), Ivana Lendla (po zaciętym, pięciosetowym pojedynku, w którym faworyzowany czeski lider rankingu nie wykorzystał prowadzenia 2:0 w setach, a Chang zmagał się z kurczami mięśni), Haitańczyka Agenora, Rosjanina Czesnokowa, wreszcie w finale Szweda Edberga (ponownie w pięciu setach). Chang przeszedł do historii tenisa nie tylko jako najmłodszy zwycięzca French Open (17 lat i 3 miesiące), ale także dzięki wielu nietypowym zachowaniom (piłki grane niezwykle wysoko, co pozwalało mu na odpoczynek, serwis z dołu, próby odbioru drugiego podania przeciwnika zaraz za karem serwisowym, co prowokowało do ryzykownych serwisów, a w efekcie często do podwójnych błędów serwisowych).

Sukces Changa w Paryżu dał mu awans na pozycją nr 6 w rankingu światowym, a dalsze udane starty (m.in. 1/8 finału Wimbledonu i US Open, wygrana w Wembley, finał w San Francisco) pozwoliły mu awansować o jeszcze jedno miejsce w sierpniu 1989, dzięki czemu stał się również najmłodszym tenisistą w historii notowanym w najlepszej "piątce" na świecie. Pod koniec sezonu debiutował w turnieju Masters.

Od 1989 ustabilizował swoją pozycję w ścisłej czołówce światowej. W 1990 nie obronił tytułu wielkoszlemowego we Francji (odpadł w ćwierćfinale), ale wygrał prestiżowe otwarte mistrzostwa Kanady. Do 1999 nieprzerwanie wygrywał przynajmniej jeden turniej zawodowy rocznie, chociaż w Wielkim Szlemie nie udało mu się już triumfować. Był natomiast w finałach French Open w 1995 (pokonał m.in. Sticha i obrońcę tytułu Bruguerę, przegrał z Austriakiem Musterem), Australian Open 1996 (pokonał w półfinale broniącego tytułu Agassiego, w finale uległ Niemcowi Beckerowi) i US Open 1996 (w półfinale ponownie lepszy od Agassiego, przegrał decydujący mecz z Samprasem). W tym ostatnim turnieju był o jedną piłkę od awansu na pozycję lidera rankingu światowego; nie był to jednak punkt, na który mógł mieć jakikolwiek wpływ - w ćwierćfinale Sampras musiał bronić piłki meczowej przeciwko Hiszpanowi Corretji i gdyby nie uczynił tego skutecznie, Chang zająłby jego miejsce na szczycie klasyfikacji. Sampras poradził sobie jednak zarówno z Corretją, jak i w półfinale z Chorwatem Ivaniševiciem, by w finale wygrać również bezpośredni pojedynek z Changiem. Miejsce, które Michael Chang zajmował we wrześniu 1996 po turnieju US Open - nr 2 na świecie - pozostało najwyższym w jego karierze.

W 1992 wygrał trzy turnieje (w tym dwie wielkie imprezy w Key Biscaine i Indian Wells), w 1993 pięć turniejów, w 1994 sześć. W Indian Wells wygrywał również w 1996 i 1997. Regularnie uczestniczył w turniejach Masters, w 1995 doszedł do finału (przegrał z Beckerem). Był również w finale Pucharu Wielkiego Szlema w 1991 (przegrał z Wheatonem) i 1992 (przegrał ze Stichem). Ostatnie zwycięstwo turniejowe odniósł w 2000; wygrywając turniej w Los Angeles (w finale z Janem-Michaelem Gambillem) stał się drugim obok Agassiego aktywnym zawodnikiem z wygranymi turniejowymi w trzech kolejnych dekadach. Był to jednak już schyłek kariery Changa. Rok wcześniej nie wygrał żadnej imprezy i zakończył rok poza najlepszą "czterdziestką" rankingu światowego, a w 2001 wypadł z "pięćdziesiątki". W tym samym roku po raz pierwszy w 15 startach został wyeliminowany z US Open już w I rundzie. Również pierwszy raz w ciągu długiej kariery został zmuszony do poddania meczu z powodu kontuzji (na turnieju w Hongkongu).

Po kolejnym nieudanym sezonie 2002, kiedy w rankingu obsunął się poza pierwszą "setkę" i występował nawet na poziomie challengerów, zdecydował się zakończyć karierę sportową. Pożegnał się ze światowymi kortami w sierpniu 2003 na turnieju US Open, odpadając w I rundzie z Chilijczykiem Fernando Gonzálezem. W czasie tego samego turnieju zakończenie kariery ogłosił jego wieloletni rywal, Pete Sampras. Chang wystąpił łącznie w 57 turniejach wielkoszlemowych, wygrał 34 turnieje, w dalszych 24 osiągnął finały. Jego zarobki na korcie przekroczyły 19 milionów dolarów amerykańskich.

Kariera Changa była w zasadzie ograniczona do gry pojedynczej. W deblu występował sporadycznie, głównie w parze ze starszym bratem i swoim wieloletnim trenerem Carlem. W kwietniu 1993 został sklasyfikowany na pozycji nr 199 w rankingu światowym deblistów.

Reprezentował barwy narodowe w Pucharze Davisa. Debiutował w lutym 1989 w meczu z Paragwajem, po raz ostatni wystąpił w listopadzie 1997, w przegranym finale ze Szwecją. Bilans jego występów (grał wyłącznie jako singlista) zamknął się 8 wygranymi i 4 porażkami. Miał swój udział w zdobyciu Pucharu Davisa przez USA w 1990, kiedy pokonał w finale Australijczyka Darrena Cahilla. Przyczynił się także do awansu do finału w 1997, ale w decydującym meczu nie sprostał ani Jonasowi Björkmanowi, ani Magnusowi Larssonowi. W 1993 był liderem reprezentacji amerykańskiej, która sięgnęła po Drużynowy Puchar Świata. Startował również na olimpiadzie w Sydney w 2000, ale bez powodzenia.

Michael Chang cieszył się szczególną popularnością - ze względu na swoje pochodzenie - wśród kibiców w Azji; był jednym z najskuteczniejszych graczy w turniejach na tym kontynencie. Jego gra opierała się na doskonałym przygotowaniu fizycznym, wybieganiu, umiejętności przebicia niemal każdej piłki. Był mistrzem loba i returnu. Brakowało mu natomiast kończących uderzeń, a przede wszystkim wygrywającego serwisu; zaliczał się do najniższych zawodników w gronie tenisistów zawodowych. Bekhend grał oburącz.

W 2001 uczestniczył w kampanii na rzecz przyznania organizacji igrzysk olimpijskich 2008 Pekinowi jako ambasador dobrej woli. Jest zaangażowany w działalność charytatywną i religijną (chrześcijańską). W 2002 opublikował autobiografię Holding Serve: Persevering On and Off the Court.

Finały turniejów wielkoszlemowych 
Nr Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
1. Zwycięzca 1989  French Open Ceglana  Stefan Edberg 6:1, 3:6, 4:6, 6:4, 6:2
2. Przegrany 1995  French Open Ceglana  Thomas Muster 5:7, 2:6, 4:6
3. Przegrany 1996  Australian Open Twarda  Boris Becker 2:6, 4:6, 6:2, 2:6
4. Przegrany 1996  US Open Twarda  Pete Sampras 1:6, 4:6, 6:7(3)

Finały Pucharu Wielkiego Szlema 
Nr Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
1. Przegrany 1991  Monachium Dywanowa  David Wheaton 5:7, 2:6, 4:6
2. Przegrany 1992  Monachium Dywanowa  Michael Stich 2:6, 3:6, 2:6

Finały turnieju Masters Cup 
Nr Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
1. Przegrany 2001  Frankfurt Dywanowa  Boris Becker 6:7(3), 0:6, 6:7(5)

Finały turniejów Masters
Nr Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
1. Zwycięzca 1990  Toronto Twarda  Jay Berger 4:6, 6:3, 7:6(2)
2. Zwycięzca 1992  Indian Wells (1) Twarda  Andriej Czesnokow 6:3, 6:4, 7:5
3. Zwycięzca 1992  Miami Twarda  Alberto Mancini 7:5, 7:5
4. Zwycięzca 1993  Cincinnati (1) Twarda  Stefan Edberg 7:5, 0:6, 6:4
5. Zwycięzca 1994  Cincinnati (2) Twarda  Stefan Edberg 6:2, 7:5
6. Przegrany 1995  Cincinnati Twarda  Andre Agassi 5:7, 2:6
7. Zwycięzca 1996  Indian Wells (2) Twarda  Paul Haarhuis 7:5, 6:1, 6:1
8. Przegrany 1996  Cincinnati Twarda  Andre Agassi 6:7(4), 4:6
9. Zwycięzca 1997  Indian Wells (3) Twarda  Bohdan Ulihrach 4:6, 6:3, 6:4, 6:3

Finały turniejów ATP Championship Series i ATP World Series tournaments 
Legenda
ATP Championship Series
ATP World Series tournaments
Nr Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
1. Zwycięzca 1988  San Francisco (1) Dywanowa  Johan Kriek 6:2, 6:3
2. Przegrany 1989  Los Angeles Twarda  Aaron Krickstein 6:2, 4:6, 2:6
3. Zwycięzca 1989  Wembley Dywanowa  Guy Forget 6:2, 6:1, 6:1
4. Przegrany 1990  Los Angeles Twarda  Stefan Edberg 6:7(4), 6:2, 6:7(3)
5. Przegrany 1990  Wembley Dywanowa  Jakob Hlasek 6:7(7), 3:6
6. Zwycięzca 1991  Birmingham Dywanowa  Guillaume Raoux 6:3, 6:2
7. Zwycięzca 1992  San Francisco (2) Twarda  Jim Courier 6:3, 6:3
8. Przegrany 1992  Hongkong Twarda  Jim Courier 5:7, 3:6
9. Zwycięzca 1993  Dżakarta (1) Twarda  Carl-Uwe Steeb 2:6, 6:2, 6:1
10. Zwycięzca 1993  Osaka Twarda  Amos Mansdorf 6:4, 6:4
11. Przegrany 1993  Los Angeles Twarda  Richard Krajicek 6:0, 6:7(3), 6:7(5)
12. Przegrany 1993  Long Island Twarda  Marc Rosset 4:6, 6:3, 1:6
13. Zwycięzca 1993  Kuala Lumpur Twarda  Jonas Svensson 6:0, 6:4
14. Zwycięzca 1993  Pekin (1) Dywanowa  Greg Rusedski 7:6(5), 6:7(6), 6:4
15. Zwycięzca 1994  Dżakarta (2) Twarda  David Rikl 6:3, 6:3
16. Przegrany 1994  San José Twarda  Renzo Furlan 6:3, 3:6, 5:7
17. Zwycięzca 1994  Filadelfia Dywanowa  Paul Haarhuis 6:3, 6:2
18. Przegrany 1994  Tokio Twarda  Pete Sampras 4:6, 2:6
19. Zwycięzca 1994  Hongkong (1) Twarda  Patrick Rafter 6:1, 6:3
20. Zwycięzca 1994  Atlanta (1) Ceglana  Todd Martin 6:7(4), 7:6(4), 6:0
21. Przegrany 1994  Tokio Dywanowa  Goran Ivanišević 4:6, 4:6
22. Zwycięzca 1994  Pekin (2) Dywanowa  Anders Järryd 7:5, 7:5
23. Przegrany 1995  San José Twarda  Andre Agassi 2:6, 6:1, 3:6
24. Przegrany 1995  Filadelfia Dywanowa  Thomas Enqvist 6:0, 4:6, 0:6
25. Zwycięzca 1995  Hongkong (2) Twarda  Jonas Björkman 6:3, 6:1
26. Zwycięzca 1995  Atlanta (2) Ceglana  Andre Agassi 6:2, 6:7(6), 6:4
27. Zwycięzca 1995  Tokio Dywanowa  Mark Philippoussis 6:3, 6:4
28. Zwycięzca 1995  Pekin (3) Dywanowa  Renzo Furlan 7:5, 6:3
29. Przegrany 1996  Hongkong Twarda  Pete Sampras 4:6, 6:3, 4:6
30. Zwycięzca 1996  Waszyngton (1) Twarda  Wayne Ferreira 6:2, 6:4
31. Zwycięzca 1996  Los Angeles (1) Twarda  Richard Krajicek 6:4, 6:3
32. Przegrany 1996  Singapur Dywanowa  Jonathan Stark 4:6, 4:6
33. Zwycięzca 1997  Memphis Twarda  Todd Woodbridge 6:3, 6:4
34. Zwycięzca 1997  Hongkong (3) Twarda  Patrick Rafter 6:3, 6:3
35. Zwycięzca 1997  Orlando Ceglana  Grant Stafford 4:6, 6:2, 6:1
36. Zwycięzca 1997  Waszyngton (2) Twarda  Petr Korda 5:7, 6:2, 6:1
37. Przegrany 1998  Memphis Twarda  Mark Philippoussis 3:6, 2:6
38. Przegrany 1998  Orlando Ceglana  Jim Courier 5:7, 6:3, 5:7
39. Zwycięzca 1998  Boston Twarda  Paul Haarhuis 6:3, 6:4
40. Zwycięzca 1998  Szanghaj Dywanowa  Goran Ivanišević 4:6, 6:1, 6:2
41. Przegrany 2000  Auckland Twarda  Magnus Norman 6:3, 3:6, 5:7
42. Zwycięzca 2000  Los Angeles (2) Twarda  Jan-Michael Gambill 6:7(2), 6:3, krecz

http://pl.wikipedia.org/wiki/Michael_Chang