Uwaga, uwaga. COA teraz powie coś, co pewnie będzie szokiem, otóż. Lubiłem Novaka Djokovica. Jeszcze podczas Miami 2007 mu kibicowałem, później byłem neutralny do niego, grał bardzo fajnie, poza tym wydawał się być sympatyczny. Potem przyszło darcie ryja na AO 2008, furia i obłęd w oczach, chamskie zachowania, symulanctwo. Poza tym, styl gry zmienił się tez na walenie ile fabryka dała. Dodajmy do tego chorą rodzinę. Jaki mam stosunek do niego, teraz chyba widzi każdy.

Lubię Roda i chyba nie mam nic więcej do dodania - albo i nie, mam
No może tylko tyle, że zgadzam sie z ostatnim zdaniem Dawisia, ma sie do chłopiny specyficzne podejście, no tak już jest z Andrzejkiem xDDDDDDDDDDDD No bo jest w nim (teraz to dostrzegłam, a w zasadzie dałam tym myślą dojść dopiero do głosu) coś takiego swojsko - kumpelskiego, a poza tym chłopak jest typ łobuzerski a ja do takich to z sercem na dłoni i kupuje w całości, razem ze skarpetkami
No i niu bols a to podstawa jakby nie było

Ojej, moje serce się raduje gdy czytam co tu naskrobaliście

Robertinho napisał:

bo przecież przypadku pań wygląd gracza odgrywa niepoślednią rolę

W moim przypadku wręcz odgrywa rolę nadrzędną Ale jak się później okazuje, życie weryfikuje takie stany fizycznego zauroczenia. Tak było w przypadku wspomnianego przez Jaśka, Novaka Djokovica Ja również należałam do jego fanów, ale w okresie AO 08' i tuż po. Południowa uroda, śliczny uśmiech, poczucie humoru i jakaś taka bijąca od niego świeżość (jak mi się wtedy wydawało) sprawiły, że gościł w trójce moich ulubieńców. Z czasem to "darcie ryja i obłęd w oczach" zaczęły mi przeszkadzać, aż w końcu podczas incydentu z A-Rodem na USO 08' już całkowicie straciłam do niego sympatię. W sumie sam Novak aż tak winny nie był, jak jego fani, którzy jak już później doszłam do wniosku, bardzo często obrzydzają nam obraz jakiegoś gracza. I mówię to całkiem serio. Teraz już nie czuję do niego aż takiej awersji, tymbardziej że ostatnio u niego posucha i się troszkę Novaczek z emocjami uspokoił.
Innym przykładem może nie aż tak diametralnej zmiany nastawienia, ale jednak zmiany, jest Rafael Nadal. Bardzo, ale to bardzo kibicowałam mu podczas pamiętnego Wimbledonu 08'. Nawet Andy nie miał przyjemności być przeze mnie tak wiwatowanym, jak on podczas tego turnieju Później, gdy stał się tym numerem jeden, nastąpiła ta cała Nadalomania to mi jakoś przeszło, bo i kibicowanie zawodnikowi który cały czas wygrywa staje się dla mnie nudne Co prawda cały czas go lubię, bo jest strasznie sympatycznym i pociesznym człowiekiem, ale to już zdecydowanie nie to.
Innych jakichś diametralnych zmian raczej nie było i chyba (bo nikt nie wiem co przyniesie życie) się nie przewiduje

I u mnie nastąpiła pewna zmiana jeśli chodzi o sympatyzowanie.Jeszcze rok temu Nadal był dla mnie jak najgorszym tenisistą (pod względem sympatii),życzyłem Hiszpanowi jak najgorzej w jego karierze.A jednak mój stosunek do niego znacznie sie ocieplił od tego czasu.Doszło nawet do tego że jest moim nr 2.Nie bez znaczenia był fakt pokonywania przez niego pogromców Feda.Nadal imponuje mi swoją skromnością.Trzeba mieć szacunek do kogoś kto osiągnął dużo (bez cienia wątpliwości) a nawet nie porównuje się do najlepszych w historii.

U mnie takie zmiany w ATP są rzadkie (w WTA to codzienność, tenisistki których nie lubiłem teraz uwielbiam (Sharapova), a które kochałem (Capriati, Ivanović) - znienawidziłem). U panów są dwa sztandarowe przykłady: Novak Djoković Kiedyś chłopaka bardzo lubiłem, baaa zawsze sobie myślałem, że jak Roddick odejdzie, to Serb będzie moim numerem jeden. Teraz nie mogę na niego patrzeć, ku uciesze Raddcika. Drugi przypadek to Andy Murray, który złamał mi serce parę lat temu na Wimbledonie, stale zwiększał moją niechęć do niego swoim zachowaniem na korcie a nagle coś się zmieniło, kilka meczów dzięki którym spostrzegłem w nim kogoś wielkiego i dziś jest jednym z moich ulubieńców (zmiana zachowania na korcie też zrobiła swoje). Kiedyś jeszcze zdawało mi się, że lubię Monfilsa jednak szybko się z tego wyleczyłem.

Nigdy nie zdarzyło mi się tak, abym nagle znienawidził bardzo lubianego przeze mnie tenisistę, choć mogę podać jeden przykład sytuacji, kiedy to zmieniłem drastycznie zmiane o jednym Hiszpanie. Mianowicie mowa o Fernando Verdasco. Bardzo lubiłem Fernando, który do dziś prezentuje ciekawy i miły dla oka tenis, lecz bardzo zaczęło mi przeskzadzać to, co sie z nim dzieje poza kortem. Po AO 2008 zaczęły się parady do brukowców, sesje zdjęciowe (nie mam nic do sesji zdjęciowych, bo tenisiści poza kortem mogą przecież robić co chcą, no ale jeśli zawodnik pojawia sie częściej w gazecie niż na korcie, tak jak Sharapova, to zaczyna być to niepokojące). Do tego te jego rozterki miłosne, którymi żyje cała Hiszpania. Byłych partnerek nei da się zliczyć. Zaczęło mi przeszkadzać też jego zachowanie na korcie, które zmieniło się wraz z licznymi sukcesami.
Jak na razie to jedyny taki przypadek. O wiele częściej było tak, że wcześniej nie lubiany przeze mnie tenisista, zostawał nagle jednym z moich ulubieńców. Tak też było z Del Potro, Querreyem czy Fishem.