Moja najpiękniejsza chwila jeszcze przede mną jak Roger wygra Roland Garros. A z tych dotychczasowych jaką tą najwspanialszą to wymieniłbym paradoksalnie niespecjalnie dramatyczny Wimbledon 2005, w mojej opinii nigdy, nawet w AO 2007 Federer nie wygrał imprezy wielkoszlemowej z taką swobodą, wtedy rzecz jasna średnio to doceniałem, ale gdy przyszły trochę gorsze dni w karierze Szwajcara zacząłem z ogromnym sentymentem wspominać tamten turniej.

Wtedy, podczas Ao 2006 nie miałem dostępu do kablówki i tym samym do meczu finałowego.
O emocjonalnej reakcji Federera dowiedziałem się pózniej i żałuję, że nie było mi dane widzieć tego na żywo.
Piękna chwila, wspaniała radość.
Po takich scenach aż się nie chce słuchać ludzi, którzy twierdzą, że on ma wszystko gdzieś (odnośnie tej pozornej obojętności podczas gry). Cholernie mu zależy.

Dla przypomnienia:
http://www.youtube.com/watch?v=72lhUIp2 … re=related

1999 AO i zwycięstwo Kafelnikova. O tyle bardziej smakowało, że odniesione nad Enqvistem z którym toczył zacięte boje nie zawsze zakończone zwycięstwami. To był drugi turniej wielkoszlemowy, który wygrał, ale pierwszego nie pamiętam więc wybieram właśnie ten moment. Mecz też kojarze bardziej przez mgłe, ale przemowe na koniec Kafelnikova wciąż mam przed oczami. Dziękował Saprasowi, że ten nie brał udziału i dlatego wygrał, ale wielu obserwatorów było zdania, że podczas AO 99 nie Kafelnika nie było mocnych.

Co do Federera to poczekajcie z tą chwila do momentu kiedy wygra 15-sty turniej wielkoszlemowy

Ja też licze, że ta najpiękniejsza chwila jeszcze nadejdzie, może się zbiegnie ze Szlemem numer 15, choć z całą pewnością nie owa 15-stka będzie wtedy najważniejsza

Dla mnie, jako kibicującej Rafie, najpiękniejszym momentem było zwycięstwo Nadala na Wimbledonie. Parę lat temu nie wiedziałam, nie docierało do mnie jak ważny jest ten turniej WS, ale w tym roku stałam się w pełni świadoma wszystkiego, co tenisiści poczynają na kortach. Wimbledon jest bardzo ważny, ze względu na historię i turnieju i tego kto wygrywał na zielonych kortach, ile padło rekordów i jak wszyscy pragną mieć dla siebie złoty puchar. Marzenie Nadala spełniło się szybciej, niż wszyscy przypuszczali. Do trzech razy sztuka i za trzecim podejściem sięgnął on po zwycięstwo, po najpiękniejszych pięciu setach jakie kiedykolwiek widziałam. Po tym finale płakałam ze szczęścia, miałam gorączkę i chciało mi się krzyczeć. To było cudowne, nie mogłam w to uwierzyć. Na drugi dzień płakałam z Federerem, bo jemu zależało, nie mniej niż Nadalowi, na wygraniu, po raz szósty, Wimbledonu. (poza tym polubiłam Feda, może zabrzmi to dziwnie, kiedy zaczął przegrywać, czyli w tym roku, chodzi o cały sezon, nie tylko o Wimbl.)
Kolejnym wspaniałym momentem było wejście Rafy na pierwsze miejsce podium olimpijskiego w Pekinie. Ubrany w barwy Hiszpanii 22 - letni chłopak ze złotym medalem w zębach...
No i w końcu ukoronowanie wszystkich zwycięstw, całej ciężkiej pracy w 2008 roku - pierwsze miejsce w rankingu. Nieprawdopodobny jest fakt, że jeszcze w maju Rafa o mały włos, a stałby się 3 rakietą świata za Rogerem i Novakiem! A teraz? Jedynka przy nazwisku. Po 160 tygodniach - cudowne.
Nie kryję też, że po finale tegorocznego USO nie zabrakło łez Cholernie cieszyłam się ze zwycięstwa Rogera (nie tylko dlatego, że nie lubię Murraya). Pokazał, że jeszcze potrafi.

Us Open 2001 ze wzgledu na zwyciestwo w kapitalnym stylu Hewitta.

Wimbledon 2002 tutaj rowniez wielka radosc, Hewitt roznosi Nalbandiana w finale.

Us Open 2003 jedyny triumf Roddicka w turnieju wielkoszlemowym u siebie w Stanach.

Australian Open 2005 praktycznie najlepszy turniej jaki sledzilem w zyciu, do 1/2 dotarlo 3 moich ulubionych zawodnikow i na dodatek Federer pokonany po kapitalnym meczu przez Safina, ktory pozniej zgarnia tytul. Na dodatek od drugiej kazdy mecz w tamtych zawodach Hewitta to bylo niesamowite widowisko, wielkie emocje, powroty do pojedynku, doskonaly turniej.

No więc, no właśnie, ekhem... no ta chwila jakby miała miejsce wczoraj.   Na pewno jedna z tych najpiękniejszych; dwa tygodnie czekania na ten jeden mecz, po drodze potwornie ciężkie spotkania, chwile zwątpienia, czy Fed wytrzyma presję, aż wreszcie jest, udało się! Ten finał, który popisem umiejętności Rogera, nerwowa końcówka, radość po ostatniej piłce i piękna ceremonia - to wszystko zapamiętam na zawsze. Dziękuję Mistrzu.

Rod wygrywa USO 03 co rusz oglądam tamtą powtórkę I wywalczenie finału Wimbla (pierwszego finału od 2006) Widziałem te oczy Roda i aż mi się łezka zakręciła w oku.