Nothing shocking about Andre Agassi lies

"What was he thinking?” was the response of a former Wimbledon men’s singles champion who has lived an awful lot of his life in the stinging intensity of the public gaze.

That is the overriding sensation from two days during which we have learnt more about Andre Agassi’s strengths and frailties than he need have told.

What was he thinking? A carefully designed means of selling a few more copies of his memoir?

Even Agassi, who, I have to say, often left me feeling distinctly cold as a person, could not have been that shallow. One would prefer to agree with Darren Cahill, his last professional coach and “dear friend” who says that Agassi is “extremely proud of the book and I’m proud of him for giving such an honest and revealing look at his life”.

It is honest all right, especially the bit about his dishonesty. And let us cut to the quick here. For all that he might have thrown away his entire life when he decided to snort crystal meth, the revelation that he took his time and composed an utterly false account of what he had done to save his skin is the real jolt.

Let the tennis writer who is without sin cast the first stone. None of us is a saint and when I first saw Agassi at 16 in Stratton Mountain, Vermont, in 1986, he did not appear to possess many saintly virtues either. But as his career metamorphosed, as he became the darling of the establishment rather than its dread, he came to be treated by those in the game as a tennis holy man. And that did stick in the craw.

Most journalists revered him, I erred on the side of what I hope was honourable scepticism. A lot of the posturing was too much. Pete Sampras never blew a kiss to a crowd in his career, Agassi did it after every match, to all four corners; Agassi was not alone in treating ballboys like second-class citizens but his demand that they were all in their proper place before he would play (he never wanted two ballboys to be standing together, even though it meant a delay of the game while they trudged back to their place) was too much.

Apparently, he never wanted anyone to watch him practise, to the point of security overkill. Andy Murray has chastised me for not coming to watch him practise enough. Work that one out.

Everyone is free to have their view on whether what Agassi has fessed up to has tarnished his image. What is clear is that the decision he took not to tell the truth to the panel set up to review his case in 1997 was taken because he knew that if he had come clean, his image would be irreparably damaged. That the panel fell for his lies (and did that decision have anything to do with his image and what it would have meant to tennis to lose him?) is almost as vexatious.

The fallibilities of the old drug-testing system — a player can’t go to the toilet these days at a professional tennis event without someone with a clipboard and small jar breathing down their neck — have been laid bare: phone calls that probably should not have been made, anonymous people making profoundly poor decisions. The World Anti-Doping Agency wants explanations and that is its right, but one doubts anyone can repair the damage that was done.

One has to hope that these revelations do not suffocate the Barclays ATP World Tour finals at the 02 arena in southeast London from November 22, a championship that will showcase all that is good and clean in the men’s game today. Tennis is a beautiful game played by exceptional athletes.

I was asked countless times on Wednesday, when The Times began its serialisation, whether I was shocked. It was a bit of a surprise that I found myself saying “not really” as quickly as I did.

Nothing about Agassi shocked that much (well OK, that Steffi Graf fancied him was a bit of a blow). From the teenager with the denim shorts and rakish hair in the Eighties, to the weeping Wimbledon champion of 1992, through the lows of 1997 — how low we are only now discovering — his renaissance as a champion, the change in his persona, the withdrawal from the 2002 Australian Open with a wrist injury at the last minute, the sentimental mush in New York on his retirement from the top of the game in 2006, nothing shocked.

At this year’s US Open, we bumped into Agassi and asked for a few reflections. His mind went back to 1997, to a hotel in Stuttgart, Germany, with Brad Gilbert, who had become his coach that year and had had to deal with the crystal meth fallout (though there is no suggestion he knew anything of the abuse).

“I was ranked 147 and I lost two and three to Todd Martin after taking a wild card,” Agassi said. “Brad looked at me and said, ‘It’s really simple, we’re not leaving this room until you decide what you’re going to do. Are we going to start over? Are we gonna do this, because you’re too good. You’re too good of a person. I’m not going to let you do this.’

“I gave him a big hug and said, ‘I’m going to choose this.’ I looked out at the streets. I saw the lights of all the cars in Germany. I know every car I saw out there was going somewhere they possibly didn’t want to go. They were doing something they possibly didn’t want to do. It’s not till you choose it for yourself that it’s going to resonate.

“And I did. It was a long road. I didn’t know where it was going to lead me. More importantly, I didn’t really care.”

http://www.timesonline.co.uk/tol/sport/ … 896097.ece

Hehe Kolejny g³oœny "skandal". Ja ca³e ¿ycie podziwia³em Agassiego jako gracza, ale do grona ulubionych graczy zaliczy³em Go bardzo póŸno, bo w 2003 roku. Wczeœniej by³ mi bardzo obojêtny, st¹d te¿ z uœmiechem na ustach odbieram takie rewelacje. Obawiam siê jednak, ¿e Jego fani (zw³aszcza bardzo emocjonalnie zaanga¿owani) mog¹ bardzo siê zniechêciÌ co do omawianej biografii. Bo to jednak podchodzi pod robienie z siebie klowna, pajaca czy czegoœ w tym stylu. No a to jak wiemy, jest ró¿nie odbierane w zale¿noœci od indywidualnego podejœcia, charakteru, preferencji, spojrzenia na konkretne sytuacje, zachowania itp itd

Ja na pewno tego (tej ksi¹¿ki) nie kupiê

Marat Safin do³¹czy³ siê do chóru krytyki, jaka spad³a na Andre Agassiego po jego niedawnym wyznaniu. S³ynny amerykaùski tenisista w opublikowanej autobiografii przyzna³ siê do za¿ywania narkotyków.
Rosyjski tenisista, w wywiadzie dla 'L'Equipe', ostro zaatakowa³ Amerykanina. - Mówi, ¿e czuje siê winny? W takim razie niech odda zarobione na tenisie miliony i tytu³y, które zdoby³ - ironizowa³ Safin. Zasugerowa³ te¿, ¿e Agassi przyzna³ siê do brania narkotyków w trakcie sportowej kariery nie dlatego, ¿e doskwiera mu sumienie, a po to, by zwiêkszyÌ sprzeda¿ swojej autobiografii. - Zamierza sprzedaÌ w ten sposób wiêcej ksi¹¿ek - stwierdzi³ Safin.

OdniĂłsÂł siĂŞ rĂłwnieÂż do atakĂłw Agassiego na ATP. - Nie broniĂŞ ATP, ale Agassi postawiÂł stowarzyszenie w trudnej sytuacji. Krytykuje ATP, podczas gdy wÂłaÂśnie dziĂŞki niemu wygrywaÂł tytuÂły i zarabiaÂł pieniÂądze.

strona internetowa "onet" 10.11.09

_______________________________

przewrĂłciÂło siĂŞ Safinowi w gÂłowie

w tym siĂŞ zgodzĂŞ, ale jak pisze, Âżeby oddaÂł wszystkie miliony i trofea to trochĂŞ przesadza

Na potwierdzenie S³ów Yannick - ostra krytyka, a wrêcz k³ótnia na linii Nastase - Agassi:
http://www.romaniantimes.at/news/Sports … our_titles

I wÂłaÂśnie to mnie zniesmacza... NajwiĂŞkszymi krytykami sÂą panowie, ktĂłrych o wielkÂą moralnoœÌ trudno posÂądziĂŚ... NastĂŞpny Becker, unikajÂący podatkĂłw i robiÂący dzieci w schowku na szczotki. Marata przemilczĂŞ przez sympatiĂŞ.   OczywiÂście Âżaden z nich narkotykĂłw na oczy nie widziaÂł, na imprezach pili zawsze soczek...  OczywiÂście Âże Agassi zÂłamaÂł przepisy anty-dop i powinien dostaĂŚ wtedy pó³ roku, rok kary, a teraz opowiadajÂąc o tym po prostu siĂŞ kompromituje; ale nazywanie go oszustem i wzywanie do oddanie nagrĂłd i tytu³ów pokazuje tylko, jak faÂłszywe, zakÂłamane i zawistne jest to Âśrodowisko. Daleki jestem od rozgrzeszanie Andre i wiem, Âże w oczach wielu staciÂł sporo ze swojego autorytetu, ale mam zawsze alegiĂŞ na ludzi potĂŞpiajÂących innych za tego typu przewiny; bo teÂż znajÂąc historiĂŞ Agassiego wiemy, Âże to nie byÂł jakiÂś demoniczny plan podbicia Âświatowych kortĂłw meta-amfÂą, ale gÂłupta(ktoÂś bardziej empatyczny niÂż ja powiedziÂłaby pewnie: krzyk rozpaczy) czÂłowieka ktĂłry byÂł wtedy sportowo i Âżyciowo na dnie. UsprawiedliwiĂŚ tego siĂŞ moÂże nie powinno, ale zrozumieĂŚ moÂżna.

Ostatnio edytowany przez Robertinho (10-11-2009 20:59:04)

Moim zdaniem Agassi tym wyznaniem rzuciÂł cieĂą bardziej na swĂłj dorobek i swoje dobre imiĂŞ niÂż na tenis jako dyscyplinĂŞ. Federer chyba ma racjĂŞ, mĂłwiÂąc, Âże Âświatowy tenis sobie z tym poradzi. JeÂżeli ktoÂś ma problem to jest to sam Andre i byĂŚ moÂże Jego tenisowa "epoka". ÂŁysy doczekaÂł siĂŞ juÂż przydomku "Drugassi "

SÂłowa Nastase i Marata sÂą grubo przesadzone. To, Âże starzy ciÂągle chcÂą pozostaĂŚ w Âświatku nikogo nie dziwi, a Safin? Moim zdaniem nie powinien zabieraĂŚ tak radykalnie gÂłosu w tej sprawie, ale z drugiej stornie, przecieÂż to caÂły Car

UsprawiedliwiĂŚ tego siĂŞ moÂże nie powinno, ale zrozumieĂŚ moÂżna.

To, ¿e bra³ to Jego sprawa. Nam chyba nic do tego (ani Safinowi ani innym grajkom). Ale, ¿e wyszed³ na kort po za¿yciu takie specyfiku. Naprawdê trudno w takiej sytuacji o jak¹kolwiek wyrozumia³oœÌ.

--------------------------------------------------------------------------------------

November 11

1997 – With a ranking of No. 141, former world No. 1 Andre Agassi resorts to playing on the Challenger Circuit – the minor leagues of professional tennis – and defeats Michael Tebbutt of Australia 6-2, 6-4 in the first round of the Luxor Challenger in his hometown of Las Vegas, Nev. Agassi’s 1997 season features opening round losses in eight of his 12 events, while missing three of the four major tournaments. Says the 27-year-old Agassi, "I feel like this is a step for me, and it's part of my preparation in hopes of really getting myself back to where I know I can be. My shots haven't gone anywhere. …I think since the summer of the Olympics, Cincinnati and the U.S. Open (in 1996) was the last stretch of really great tennis I've played. Since then, my foot speed lacked a little bit, which I'm starting to get back ... once the footwork comes back and I'm in position, I've still got great shots….It feels good for me to come out here and grind it out with the boys. If I can get a day better every day, that's all I can ask for."

November 13, 2009 - Agassi and the drug testing

By Charles Bricker

You wouldn't describe Andre Agassi's hugely impressive autobiography ("Open") as humorous, but there was at least one part of this amazing and revelatory piece of work that left a number of ATP players chuckling about Slim, the mysterious "assistant" who, according to Andre, got him started on crystal meth.

Slim? Right. Real name Rich McKee, or "Little Rich," who for years existed largely in the shadows of the Agassi entourage but who was Andre's invaluable go-fer. You need the car washed? Slim's job. Need to score a couple tickets to a game or concert? Hey Slim. Not happy with the lack of Mountain Dew in the grocery stores in London? Slim, have a case sent over from the U.S. to my Wimbledon rental house.

When a few pre-publication excerpts began appearing in various publications, in which Slim was identified as the drug culprit, those who knew Agassi well began connecting the dots.

Oh yeah. Little Rich. We wondered what happened to him. Because it was just about the time that Agassi got The Call from the drug testers that Slim disappeared. I have no idea where he is today, but feel free to write if you know (bricker@tennisnews.com).

That's all the levity I'm giving you for today. It's now time to get serious because I want to have a discussion here about the conspiracy theorists who insist that the ATP back in 1997, when Agassi says he was getting high on meth, knew about his positive drug test, knew about his lying letter to the drug tribunal and swept the incident, as they say, under the carpet.

I'm not saying with 100 percent certainty that then-CEO Mark Miles and his chief legal counsel, Mark Young ("The Two Marks") didn't bury the Agassi drug mess, but I am saying the chances of them either doing it or being ABLE to do it are so marginal (I almost said "slim") that it begs reality to think that happened.

For starters, The Two Marks had no authority to prosecute Agassi or any other player for testing positive for a banned drug. That authority in 1997 was the exclusive domain of an internationally known Swedish drug-testing firm, which had contracts not only with the ATP but with several other sports leagues around the globe.

Just to catch you up, here's how the Agassi case evolved, according to Andre. He had been taking meth more or less regularly throughout 1997, a year in which he had lost interest in tennis and, obviously, lost respect for himself. Things hit rock bottom on court in Stuttgart on Oct. 21.

He had taken a month off after losing to Patrick Rafter in the round of 16 at the U.S. Open, then signed on to play singles and doubles at the German indoor event. He and Todd Martin lost in doubles on Monday and Agassi lost 6-4, 6-4 to Todd on Tuesday.

He was so down, so emotionally beaten up that Brad Gilbert, then his coach, tried to get him into a couple of bush league tournaments. We're not talking about Challengers here. We're talking about rock bottom pro events. To his credit, Agassi re-committed himself to his tennis. But shortly afterward, he tested positive and was called by a representative of the Swedish drug company to ask if he wanted to appeal or be present for the testing of the B sample.

He chose instead to have his legal representatives write to the drug testers and offer up the phony explanation that he had drunk a meth-laced soft drink that belonged to Slim. "The dog ate my homework" excuse, as Katie Couric suggested when she interviewed Agassi last Sunday on 60 Minutes.

Here's what doesn't add up for the conspiracy theorists. First, you have to believe that the Swedish company, whose financial future and integrity depend entirely on its independence, would have contacted Miles immediately upon receiving Agassi's positive A test and allowed him to influence their results. That would have been a breach because the drug tests are totally confidential until a player is found guilty and punished.

For this cover-up to have taken place would have required the concerted effort of every entity connected with tennis -- the ATP, the ITF, numerous former officials of the ATP, high-ranking players who are close to ATP executives, not to mention the individuals of the three-member panel that ruled in the Agassi case.

You're saying that over the 12 years since the Agassi incident took place not one person spilled the goods on a cover-up that involved perhaps the highest-profile player in tennis? Anyone who thinks this is a cover-up is convinced that Lee Harvey Oswald was framed by Lyndon Johnson.

So, how much did The Two Marks know about the Swedes' decision to accept, and not prosecute, Agassi? I suspect they both knew the details AFTER Andre's excuse was accepted. But not until afterward. And then, because Agassi was not declared a drug violator, neither Miles nor anyone else had the right to disclose that he had tested positive. The bottom line here is that the circle of information on an incident like this is just too wide to support a conspiracy theory.

Those people who are throwing this at the ATP probably don't understand the mechanics of how the drug program worked then. This was pre-WADA (World Anti-Doping Agency), but there still was an independent drug-testing company involved and typically included three people on the panels -- a lawyer, a doctor and a technician.

None of them work for the ATP.

http://www.tennisnews.com/exclusive.php?pID=29937

http://www.agassigraf.com/

Maski i peruki Andre Agassiego

Raz tenis kocha³, raz nienawidzi³, z wzajemnoœci¹. Jego kariera by³a ci¹g³¹ jazd¹ od euforii do zw¹tpienia, od buntu do pogodzenia z losem. Romanse, prowokacje, zwyciêstwa. Wszystko wystawione na sprzeda¿. Tak jak w wydanej w³aœnie autobiografii

Jedni mĂłwiÂą, Âże zrobiÂł to tylko dla pieniĂŞdzy. Inni, Âże g³ównie dla rozgÂłosu. On sam przekonuje, Âże to ma byĂŚ pokuta i oczyszczenie. Bardziej taktowni tenisiÂści nazywajÂą jego wynurzenia nierozsÂądnymi. Pyskacze, jak Rosjanin Marat Safin, wymyÂślajÂą mu od gÂłupkĂłw i nawoÂłujÂą, by jeÂśli rzeczywiÂście chce odkupiĂŚ winy, oddaÂł pieniÂądze i tytuÂły zdobyte nieuczciwie. A w biurach Andre Agassi Enterprises spece od marketingu zacierajÂą rĂŞce. “Open: an Autobiography” jest na pó³kach od piĂŞciu dni, ale tenis Âżyje niÂą od tygodni. Co tam trwajÂące ciÂągle turnieje i walka o awans do Masters. DziÂś kaÂżdy tenisista sÂłyszy na konferencji po meczu: Co sÂądzisz o wyznaniach Andre? A lista zamĂłwieĂą na ksi¹¿kĂŞ puchnie.

“Open” to 400 stron relacji z piekÂła i nieba tenisa. O despotycznym ojcu, ukradzionym dzieciĂąstwie, poszukiwaniu prawdziwego “ja”, miÂłoÂści, tchĂłrzostwie. O niezrozumianym buntowniku, ktĂłry byÂł zakÂładnikiem swojego wizerunku do tego stopnia, Âże wolaÂł graĂŚ w finale Roland Garros 1990 w poÂłatanej spinkami peruce, niÂż przyznaĂŚ siĂŞ do Âłysienia. Ale nie to zapewniÂło ksi¹¿ce rozgÂłos, tylko rozdziaÂł o narkotykach. Agassi przyznaje w nim, Âże w pewnym momencie siĂŞgaÂł regularnie po silnÂą metamfetaminĂŞ, zwanÂą crystal. To byÂło w 1997 roku, gdy przestaÂł radziĂŚ sobie z karierÂą i Âżyciem prywatnym. WiedziaÂł, Âże ma³¿eĂąstwo z aktorkÂą i modelkÂą Brooke Shields, ulubienicÂą Ameryki, nie ma przyszÂłoÂści, ale brakowaÂło mu odwagi, by odwoÂłaĂŚ Âślub. Kontuzja nadgarstka i kÂłopoty z motywacjÂą zepchnĂŞÂły go poza pierwszÂą setkĂŞ rankingu. GraÂł w turniejach podrzĂŞdnej kategorii. PrzytyÂł tak, Âże woÂłano na niego Burger King of Tennis.

Z otĂŞpienia wyrwaÂł go telefon z ATP, organizacji tenisistĂłw. DzwoniÂł lekarz, ktĂłry wÂłaÂśnie wykryÂł u niego metamfetaminĂŞ. Ale Agassi brn¹³ dalej. NapisaÂł list, ktĂłry dziÂś sam nazywa stekiem kÂłamstw przetkanych prawdÂą, przekonywaÂł, Âże przez pomyÂłkĂŞ wypiÂł narkotykowy koktajl, ktĂłry przygotowaÂł sobie jego asystent. WÂładze ATP uwierzyÂły, bo widaĂŚ bardzo chciaÂły uwierzyĂŚ. DarowaÂły mu karĂŞ – trzy miesiÂące dyskwalifikacji – ale przede wszystkim utrzymaÂły wszystko w tajemnicy, chroniÂąc swojÂą upadajÂącÂą gwiazdĂŞ przed medialnym linczem i stratÂą sponsorĂłw.

Dziœ, po ponad 12 latach od tamtego oszustwa, po trzech sezonach na sportowej emeryturze, Amerykanin wyznaje prawdê i prosi o wybaczenie. W³aœnie fragment o narkotykach wybra³ z wydawcami do promocji ksi¹¿ki. Mówi, ¿e musia³ to w koùcu z siebie wyrzuciÌ. Nie dla zysków, bo mia³ wiele problemów w ¿yciu, ale akurat pieni¹dze nigdy nie by³y jednym z nich. I nie dla s³awy, bo te rewelacje mog¹ mu przynieœÌ wiêcej z³ego ni¿ dobrego.

LataÂł nie bĂŞdĂŞ

Kto chce, ten uwierzy. Mówi to cz³owiek, który po¿eni³ sport z dba³oœci¹ o promocjê jak ma³o kto przed nim. Cudowne dziecko Las Vegas, œwiatowej stolicy blefu i tandety. Supertalent, który zosta³ zawodowcem jako szesnastolatek, ju¿ pierwszy sezon skoùczy³ w czo³owej setce, a rok póŸniej przez ¿ycie zaczê³a go prowadziÌ firma Nike. UbieraÌ, doradzaÌ, chroniÌ. A¿ do roku 2005, gdy przeszed³ na stronê Adidasa. Z samych premii za zwyciêstwa na korcie zebra³ w karierze 30 milionów dolarów, a z reklam kilkanaœcie razy tyle. I wci¹¿ podpisuje nowe kontrakty. Reklamuje zegarki, ubezpieczycieli, telefony komórkowe. Teraz robi to ju¿ jako pomnik tenisa, zapraszany na œwietnie p³atne mecze pokazowe, jako filantrop kieruj¹cy kilkoma przedsiêwziêciami charytatywnymi, pomagaj¹cy trudnej m³odzie¿y z Nevady.

Zawsze byÂł jak kameleon, dopasowywaÂł siĂŞ do kaÂżdej epoki, w rytm zmieniajÂących siĂŞ sloganĂłw firm, ktĂłre go sponsorowaÂły. Jako idol rozwrzeszczanych nastolatek biegaÂł w bermudach i ró¿owych gatkach z lycry, z grzywÂą jak George Michael z czasĂłw Wham i mĂłwiÂł w reklamach, Âże “Wizerunek jest wszystkim”, a “Tenis jest do dupy” (“Tennis sucks” – to byÂł slogan jego linii ubraĂą Nike z 1995). Potem jako czÂłowiek po przejÂściach, wydobywajÂący siĂŞ z przepaÂści wspomnianego juÂż sezonu 1997 z powrotem na szczyt, powtarzaÂł: “Po prostu zrĂłb to”.

I po prostu to zrobiÂł, gdy w pó³tora roku z drugiej setki rankingu dostaÂł siĂŞ w 1999 r. znĂłw na prowadzenie, w tym samym sezonie zdobyÂł jedyny wielkoszlemowy tytuÂł, jakiego mu jeszcze brakowaÂło, na Roland Garros, i podczas tradycyjnego taĂąca mistrzĂłw paryskiego turnieju poderwaÂł miÂłoœÌ swojego Âżycia Steffi Graf. WÂłaÂścicielkĂŞ 22 wielkoszlemowych tytu³ów, wtedy jeszcze znanÂą jako Panna Forhend. DziÂś Steffi, juÂż jako pani Agassi, razem z mĂŞÂżem gra w reklamach, w ktĂłrych zapewniajÂą nas, Âże “Elegancja to postawa Âżyciowa” (Longines), zachĂŞcajÂą: “Bierz wiĂŞcej” (T-Mobile), itd.

DojrzaÂły Agassi ³¹czy – a przynajmniej ³¹czyÂł, dopĂłki nie nagÂłoÂśniÂł swoich przygĂłd z “crystal” – to, co mÂłody Agassi podzieliÂł. ZaczynaÂł karierĂŞ jako irytujÂący narwaniec i bawidamek. Zawsze byÂł wygadany, a woda sodowa po pierwszych sukcesach zrobiÂła swoje. Wszystkich miaÂł w powaÂżaniu, uwaÂżaÂł siĂŞ za lepszego i dawaÂł to odczuĂŚ.

Pete Sampras? “WyglÂąda, jakby wÂłaÂśnie zszedÂł z drzewa. Chodzi mi oczywiÂście o duÂży zasiĂŞg ramion”. Ilie Nastase? “DuÂży gÂłupi Rumun”. I tak dalej: o rywalach z kortu, sĂŞdziach, dziaÂłaczach. DÂługo nie chciaÂł graĂŚ w Australian Open, bo mĂłwiÂł, Âże tak daleko to on lataĂŚ nie bĂŞdzie. OmijaÂł teÂż Wimbledon, bo nie rozumiaÂł caÂłego tego zamieszania z trawÂą, gÂłupimi ukÂłonami w stronĂŞ loÂży krĂłlewskiej i ubieraniem siĂŞ na biaÂło. ZresztÂą Europy tak do koĂąca nie zrozumiaÂł chyba nigdy i wiedziaÂł, Âże ona jeszcze bardziej nie rozumie jego.

W USA byÂł chowany w przekonaniu, Âże jak to uj¹³ jeden z komentatorĂłw, “w Âświecie Agassiego nie ma czegoÂś takiego jak faux pas. On nawet nie musi wiedzieĂŚ, jak to siĂŞ wymawia”. A w Europie tylko czekano, aÂż najeÂźdÂźca z Nevady wyÂłoÂży siĂŞ na jakimÂś pytaniu. Tam pupilem byÂł grzeczny i cichy Sampras, z ktĂłrym Agassi stworzyÂł najbardziej znanÂą parĂŞ sportowych rywali lat 90. Pete byÂł z Wenus, a Andre z Marsa. Na tym zderzeniu przeciwieĂąstw Nike budowaÂło caÂłe serie kampanii reklamowych. Pete wolaÂł milczeĂŚ, Andre mĂłwiÂł za dwĂłch. Podczas finaÂłu Pucharu Davisa w Lyonie, kulinarnej stolicy Francji, zapytano go, czy juÂż prĂłbowaÂł miejscowych daĂą. OdpowiedziaÂł, Âże odÂżyÂł, dopiero gdy znalazÂł jakiegoÂś McDonaldsa.

Wielu specjalistów od tenisa mia³o alergiê na Agassiego. Za to, ¿e wszed³ z butami w ich szlachetny sport, ¿e jego styl gry bli¿szy jest nerwowym tikom ni¿ piêknu, jakie pokazywa³ Sampras. Zarzucano mu przerost formy nad treœci¹ i nieszczeroœÌ, gdy jedn¹ rêk¹ posy³a³ ca³usy na cztery strony kortu, a drug¹ wygra¿a³ ch³opcom od podawania pi³ek.

Pisarz David Foster Wallace, zgryŸliwy kibic tenisa, kpi³ w jednym ze swoich tekstów, ¿e gdy patrzy na Andre, to nie widzi gracji mistrza sportu, tylko dziwne podskoki heavymetalowca. Agassi rzeczywiœcie nie wygl¹da³ jak heros: niepozorny wzrost, chude nogi, wada krêgos³upa. Nie mia³ serwisu, biega³ po korcie drobnymi kroczkami. A jednak wygrywa³. Ta œmieszna krz¹tanina dzia³a³a w po³¹czeniu z genialnym returnem i zawziêtoœci¹. To jemu, a nie Samprasowi, uda³o siê zebraÌ wszystkie wielkoszlemowe tytu³y. Nazywano go mistrzem œwiata w pragnieniu zwyciêstwa. By³y tenisista Mats Wilander mówi³, ¿e Agassi ju¿ od pierwszej pi³ki meczu ma wrzucony pi¹ty bieg.

Modlitwa w ParyÂżu

Showman z Nevady zapewniaÂł emocje, bo byÂł nieprzewidywalny. PrzegrywaÂł, gdy wszyscy na niego stawiali (np. w Roland Garros z rywalem z trzeciej setki rankingu), zwyciĂŞÂżaÂł, gdy nie dawano mu szans. Nie znosiÂł gry na mÂączce, ale to wÂłaÂśnie na niej doszedÂł do pierwszego wielkoszlemowego finaÂłu, w Roland Garros 1990. Tego, w ktĂłrym graÂł z dziwnÂą fryzjerskÂą konstrukcjÂą na gÂłowie, bo dzieĂą wczeÂśniej tupecik kryjÂący Âłysienie rozpadÂł mu siĂŞ pod prysznicem. “ModliÂłem siĂŞ przed meczem nie o zwyciĂŞstwo, tylko Âżeby mi to nie odpadÂło z gÂłowy” – pisze w ksi¹¿ce. Nie odpadÂło, ale finaÂł przegraÂł. ZwyciĂŞstwa uciekÂły mu teÂż w dwĂłch nastĂŞpnych wielkich finaÂłach: US Open i Roland Garros rok póŸniej. I gdy juÂż dorobiÂł siĂŞ opinii tego, ktĂłry przegrywa wtedy, kiedy najbardziej potrzebuje zwyciĂŞstwa, przeprosiÂł siĂŞ z Wimbledonem, pojechaÂł tam pierwszy raz w 1992 roku i wrĂłciÂł z tytuÂłem. Z Australian Open byÂło tak samo: jak juÂż postanowiÂł siĂŞ tam wybraĂŚ w 1995 roku, to od razu wygraÂł finaÂł. Takie niespodziewane powroty to byÂła jego specjalnoœÌ. Nikt przed nim nie wygraÂł US Open bez rozstawienia, nikt nie zrobiÂł takiego skoku do czo³ówki rankingu jak on w 1998, gdy ze 122. miejsca wskoczyÂł na szĂłste.

Wiele mu mo¿na by³o zarzuciÌ, ale nie, ¿e siê nie uczy na b³êdach. Andre, któremu wszystko przychodzi bez trudu, to tylko jedna z jego póz z m³odoœci. By³ niewolnikiem w³asnego perfekcjonizmu. Opisuje w ksi¹¿ce, jak siê pod tym ciê¿arem ugina³. Wspomina wiecznie niezadowolonego ojca, który go na wielkiego tenisistê nie tyle wychowa³, ile wytresowa³. Emmanuel Agassian by³ iraùskim bokserem ormiaùskiego pochodzenia, olimpijczykiem z 1948 i 1952 roku.

Gdy wyemigrowaÂł do USA, staÂł siĂŞ Mike’em Agassim. PracowaÂł jako ochroniarz w kasynie Caesar’s Palace, a po godzinach zapĂŞdzaÂł dzieci do tenisowej kariery. ZbudowaÂł im kort, skonstruowaÂł specjalnÂą maszynĂŞ do wyrzucania piÂłek, ktĂłrÂą Andre – najbardziej pojĂŞtny z dzieci – nazywaÂł Smokiem. Maszyna wypluwaÂła piÂłki z ogromnÂą szybkoÂściÂą, a on odbijaÂł wszystko, co nadlatywaÂło. Co najmniej 2,5 tysiÂąca piÂłek dziennie, bo jak wyliczyÂł ojciec, 2,5 tysiÂąca to bĂŞdzie milion odbiĂŚ rocznie, a dziecka, ktĂłre odbijaÂło milion razy rocznie, nikt nie pokona. Andre robiÂł, co mu kazano, bo “zÂłe rzeczy siĂŞ dziaÂły, jak ojciec siĂŞ rozgniewaÂł”. Mike w samochodzie woziÂł trzonek od siekiery, Âżeby siĂŞ rozprawiaĂŚ z tymi, co mu zaszli za skĂłrĂŞ na drodze. A w kieszeniach sĂłl i pieprz, jakby siĂŞ wdaÂł w jak¹œ awanturĂŞ na ulicy i musiaÂł komuÂś sypn¹Ì w oczy.

K³óci³ siê z sêdziami, kaza³ synowi graÌ za pieni¹dze z doros³ymi, zak³adaj¹c siê o wynik. Przygotowywa³ mu przed turniejami mikstury, które jak mo¿na siê domyœlaÌ z tego, co pisze Andre, raczej nie przesz³yby dzisiejszych kontroli antydopingowych.

Nowy Jork wiwatuje

Agassi nigdy nie kry³ ¿alu do ojca, ¿e nie da³ mu poznaÌ, co to jest bezwarunkowa mi³oœÌ, rozmawia³ tylko o tenisie, nie mia³ litoœci. Ale wiedzia³ te¿, ¿e bez tej tresury nie mia³by sukcesów ani tej zadziwiaj¹cej si³y przetrwania. Kto by kiedyœ przypuszcza³, ¿e z czwórki amerykaùskich tenisistów wchodz¹cych razem na œwiatowe korty, Agassiego, Samprasa, Jima Couriera i Michaela Changa, najd³u¿ej wytrwa w tym œwiatku w³aœnie Andre. Sampras by³ ju¿ rentierem golfist¹, Chang ³owi³ ryby i g³osi³ Dobr¹ Nowinê, Courier muzykowa³ w swoim domowym studiu, a Agassi dalej biega³ za pi³k¹. A¿ zosta³ w 2003 roku najstarszym liderem w historii rankingu ATP.

RozstawaÂł siĂŞ z kortem jako wzĂłr dla mÂłodych tenisistĂłw, ojciec dwĂłjki dzieci. PierÂścionki, kolczyki, ÂłaĂącuchy zamieniÂł na naszyjnik zrobiony przez syna Jadena, z napisem: “Daddy Rocks”. Gdy w 2006 roku w III rundzie US Open koĂączyÂł ostatni mecz w karierze, trzymajÂąc siĂŞ na nogach tylko dziĂŞki zastrzykom z kortyzonu, publicznoœÌ w Nowym Jorku wiwatowaÂła nieprzerwanie przez osiem minut. DziĂŞkowaÂła za 21 lat kariery, legendarne boje z Samprasem, 61 startĂłw w Wielkim Szlemie i osiem zdobytych tam tytu³ów, 60 wygranych turniejĂłw, zÂłoty medal igrzysk olimpijskich w Atlancie, 101 tygodni na czele rankingu ATP. StaÂł przed niÂą zapÂłakany 36-latek, ktĂłry dziĂŞki tenisowi zdobyÂł sÂławĂŞ, pieniÂądze i miÂłoœÌ, ale pod koniec kariery musiaÂł co noc przenosiĂŚ siĂŞ z ³ó¿ka na podÂłogĂŞ, bo miĂŞkki materac byÂł dla jego krĂŞgosÂłupa torturÂą nie do zniesienia.

Od trzech lat ju¿ nic nie musi, poza odwiezieniem i przywiezieniem dzieci ze szko³y, dogl¹daniem swoich biznesów, charytatywnych przedsiêwziêÌ, i wyborem nastêpnego miejsca, w którym mi³o spêdz¹ czas ze Steffi. Ale uzna³, ¿e ma jeszcze coœ do za³atwienia, nawet za cenê zm¹cenia spokoju swojego i innych. Dziœ, gdy jego s³odko-gorzka opowieœÌ le¿y na pó³kach, Agassi zdejmuje jedn¹ z masek i mówi tym, co go kochali i nienawidzili: A jednak nie wszystko o mnie wiedzieliœcie. I nie myœlcie, ¿e ju¿ wiecie.

http://www.rp.pl/artykul/60574,391297_M … siego.html