http://www.atpworldtour.com/tennis/3/en … umber=N250


W gronie tenisistów zawodowych zadebiutował w 1995. W 1996 po raz pierwszy wszedł do czołowej setki rankingu światowego, wygrywając turnieje niższej rangi (challengery) w Alpirsbach i Bad Saarow. W tym samym roku zaliczył pierwszy start w turnieju wielkoszlemowym (French Open). W 1997 sprawił jedną z większych niespodzianek na French Open, eliminując w III rundzie Amerykanina Samprasa; dotarł do ćwierćfinału, w którym uległ Belgowi Dewulfowi. Na Wimbledonie wyeliminował w II rundzie Chorwata Ivaniševicia; w meczu tym zaserwował 46 asów i wygrał piąty, decydujący set w stosunku 14:12. W lipcu 1997 wygrał swój pierwszy turniej z cyklu ATP Tour, pokonując w finale w szwedzkim Båstad reprezentanta Kostaryki Marína. W finale w Ostrawie uległ Słowakowi Kučerze. Sezon 1997 zakończył jako druga rakieta Szwecji, za Jonasem Björkmanem.

W 1998 wygrał turniej w Amsterdamie (pokonał w finale Australijczyka Fromberga) oraz dotarł do finału w Umagu (uległ Czechowi Ulihrachowi). W kwietniu 1998 debiutował w reprezentacji daviscupowej w meczu ze Słowacją; w meczu otwarcia uległ Hrbatemu, ale pokonał w czwartym pojedynku Kučerę, tym samym przyczyniając się do zwycięstwa Szwecji 3:2. W tym samym sezonie wystąpił jeszcze w finale Pucharu Davisa przeciwko Włochom, zdobył punkt pokonując Gaudenziego w pierwszym meczu (przy stanie 6:6 w piątym secie Włoch poddał mecz z powodu kontuzji). Szwecja wygrała ostatecznie 4:1 i Norman znalazł się w gronie zdobywców Pucharu Davisa.

Lata 1999-2000 były najlepszymi w jego karierze. W 1999 wygrał pięć turniejów ATP - Orlando, Stuttgart, Umag, Long Island (w finale z Kafelnikowem) i Szanghaj (w finale z Ríosem). Ponownie był drugą rakietą w Szwecji, tym razem za Enqvistem. Wystąpił w meczu Pucharu Davisa przeciw Austrii; porażka z Austrią zepchnęła Szwecję z Grupy Światowej rozgrywek.

W 2000 ponownie wygrał pięć turniejów - Auckland (w finale pokonał Changa), Italian Open w Rzymie (pokonał w finale Kuertena), Bastad (w finale ze Szwedem Vinciguerrą), Long Island (w finale z Enqvistem) i Szanghaj (w finale z Schalkenem). Odniósł także szereg innych wartościowych rezultatów, przede wszystkim finał na kortach Rolanda Garrosa w Paryżu; pokonał w turnieju French Open m.in. finalistę poprzedniej edycji Miedwiediewa, Safina i Squillariego, nie sprostał w finale Brazylijczykowi Kuertenowi (Kuerten zakończył finał dopiero po jedenastej piłce meczowej, w czterech setach). Norman dotarł także w 2000 do półfinału Australian Open, pokonując m.in. Hewitta i Kiefera; przegrał z Kafelnikowem. Na US Open awansował do IV rundy (1/8 finału). Łącznie wygrał 67 pojedynków (więcej zwycięstw odniósł w 2000 tylko Marat Safin). Po sukcesie w Rzymie w maju przez siedem tygodni był liderem rankingu Champions Race (obejmujacego wyniki uzyskane wyłącznie w ciągu bieżącego sezonu). W rankingu całorocznym ATP figurował na pozycji wicelidera. Po raz pierwszy zakwalifikował się do turnieju Masters i był nr 1 w szwedzkim tenisie. Występy w reprezentacji pucharowej pomogły Szwecji powrócić do Grupy Światowej Pucharu Davisa. Bez większych sukcesów startował na olimpiadzie w Sydney (uległ w III rundzie Francuzowi Di Pasquale, późniejszemu brązowemu medaliście).

Od 2001 prześladowany przez kontuzje; nie wygrał już w karierze żadnego turnieju, chociaż kilkakrotnie dochodził do finałów (2001 Sydney i Scottsdale, 2002 Tokio). Do 2003 występował w reprezentacji daviscupowej. Po kilku dłuższych przerwach w startach i nieudanych powrotach w październiku 2004 podjął decyzję o zakończeniu kariery zawodniczej.

W gronie tenisistów znany jako propagator hokeja, był m.in. organizatorem charytatywnego meczu hokejowego między szwedzkimi tenisistami i golfistami w 2000. Obok poważnych kontuzji (pleców i ramienia) do wczesnego zakończenia kariery przyczyniły się kłopoty z sercem.

Styl gry Magnusa Normana opierał się przede wszystkim na solidności uderzeń z głębi kortu. Praworęczny, z mocnym forhendem i oburęcznym bekhendem, dysponował także bardzo skutecznym pierwszym serwisem. Największe sukcesy odnosił na nawierzchni ziemnej.

W chwili obecnej trener swojej wiernej kopii Robina Soderlinga.