Jaroslav Drobný (ur. 12 października 1921 w Pradze, zm. 13 września 2001), tenisista czechosłowacki; największe sukcesy odnosił jako reprezentant Egiptu w latach 1949-1954, od 1954 występował w barwach
brytyjskich (otrzymał obywatelstwo w 1959). Był mistrzem Wimbledonu i Francji, ale także dobrym hokeistą.

Wychowywał się w praskim klubie tenisowym, w którym pracował jego ojciec. W 1938 debiutował w turnieju wimbledońskim, ulegając w pierwszej rundzie Argentyńczykowi Alejo Russelowi. Rok później dotarł do trzeciej rundy, w której nie dokończył meczu przeciwko najwyżej rozstawionemu Bunny'emu Austinowi z powodu kontuzji. Jeszcze przed II wojną światową, która na kilka lat przerwała karierę Drobnego, rozpoczął seryjne zdobywanie tytułów mistrza Czechosłowacji (łącznie 10).

Przez pierwsze kilka powojennych lat dzielił swoją sportową aktywność pomiędzy tenis i hokej. Z reprezentacją hokejową, w której występował jako napastnik, sięgał po mistrzostwo świata amatorów w 1947 (Drobný zdobył trzy gole w finale z USA) oraz wicemistrzostwo olimpijskie w Sankt Moritz 1948. Negatywnym skutkiem kariery hokejowej była odniesiona kontuzja, której efektem było uszkodzenie wzroku. W reprezentacji Czechosłowacji wystąpił 31 razy strzelając 36 bramek. W 1997 został przyjęty do IIHF Hall of Fame.

Przede wszystkim zyskał jednak sławę jako tenisista. W pierwszym po wojnie Wimbledonie w 1946 (na udział w którym zezwoliły mu nowe władze państwowe Czechosłowacji) dotarł do półfinału, eliminując po drodze lidera list światowych Jacka Kramera. Przyniosło mu to ogromną popularność w Czechosłowacji oraz status bohatera narodowego w oczach kibiców. Podtrzymał znakomite wrażenie występem na mistrzostwach Francji (rozgrywanych w 1946 wyjątkowo po Wimbledonie), gdzie przegrał dopiero w finale z Marcelem Bernardem w pięciu setach.

Kontynuował karierę jeszcze przez 15 lat, wygrywając łącznie 133 turnieje w grze pojedynczej. W latach 1946-1956 jego nazwisko figurowało w czołowej dziesiątce rankingów światowych, w tym jako nr 1 w 1954.

W latach 1946-1949 był członkiem czechosłowackiej reprezentacji w Pucharze Davisa. Był współtwórcą dwukrotnego awansu do półfinału tych rozgrywek w 1947 i 1948, jego najważniejszym partnerem w zespole był Vladimír Černík. W półfinale w 1948, w meczu z Australią, Drobný zanotował efektowny powrót do meczu; pokonał Adriana Quista ze stanu 0:2 w setach (przeciwnik miał również piłkę meczową) – 6:8, 3:6, 18:16, 6:3, 7:5.

W 1949 w trakcie turnieju w Gstaad (Szwajcaria) zrezygnował z obywatelstwa Czechosłowacji (podobnie jak Černík) i przez 5 lat występował jako reprezentant Egiptu.

Pięciokrotnie występował w finale wielkoszlemowych mistrzostw Francji. Po porażce w finale w 1946, ponownie ulegał w decydującej rozgrywce w 1948 (Frankowi Parkerowi) i 1950 (Budge'owi Patty'emu). Przez kolejne dwa lata pozostawał niepokonany, w 1951 w finale zwyciężył Erika Sturgessa 6:3, 6:3, 6:3, a w 1952 nr 1 rankingu światowego, Franka Sedgmana 6:2, 6:0, 3:6, 6:4. W 1948 wygrał w Paryżu rywalizację deblową i mikstową, był ponadto w finale debla w 1950.

Finały gry pojedynczej na Wimbledonie zaliczył trzykrotnie. W 1949, po zwycięskim półfinale z Johnem Bromwichem, przegrał decydujący mecz z Tedem Schroederem w pięciu setach. Ponownie przegrał finał w 1952, tym razem z Frankiem Sedgmanem. W 1954, nie zaliczany do głównych faworytów (rozstawiony dopiero z nr. 11), sięgnął (w swoim jedenastym występie na Wimbledonie) po końcowy sukces. W półfinale pokonał Budge'a Patty'ego, a w finale młodszego o 13 lat Kena Rosewalla 13:11, 4:6, 6:2, 9:7. W 1955, występując jako obrońca tytułu, przegrał w ćwierćfinale z późniejszym mistrzem, Tonym Trabertem.

W 1951 przegrał na Wimbledonie finał gry podwójnej. Jednym z najdłuższych w historii brytyjskiego turnieju był mecz trzeciej rundy w 1953, w którym Drobný pokonał Petty'ego 8:6, 16:18, 3:6, 8:6, 12:10; pojedynek trwał 4 godziny i 20 minut, a Drobný obronił 6 piłek meczowych przeciwnika.

Mniej sukcesów odnosił Drobný w pozostałych turniejach wielkoszlemowych. W mistrzostwach Australii przegrał finał debla w 1950, a na mistrzostwach USA dwukrotnie ulegał w półfinałach gry pojedynczej późniejszym triumfatorom – Jackowi Kramerowi w 1947 i Pancho Gonzálezowi w 1948.

Jednym z ulubionych turniejów Drobnego były międzynarodowe mistrzostwa Włoch w Rzymie. W latach 1950-1953 występował w czterech finałach gry pojedynczej z rzędu, trzy z nich wygrywając – pokonywał kolejno Billa Talberta (1950), Gianniego Cucelli (1951), przegrał z Frankiem Sedgmanem (1952) i pokonał Lew Hoada (1953). Cztery razy wygrał na Foro Italico także grę podwójną (1951, 1952, 1954, 1956); w 1953 przegrał w finale.

W 1959 przyjął obywatelstwo brytyjskie i wkrótce zakończył karierę; wystąpił łącznie w 17 turniejach wimbledońskich.

Był zawodnikiem leworęcznym. Realizował dobrą grę taktyczną, znakomicie wykorzystując geometrię kortu. Jego tenis był pełen technicznych urozmaiceń, zmian tempa i rotacji, lobów i drop-szotów, gry kątowej. Od czasu kontuzji hokejowej występował w ciemnych okularach. Jego żoną została tenisistka angielska Rita Anderson.

W 1983 Jaroslav Drobný został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy

http://pl.wikipedia.org/wiki/Jaroslav_Drobn%C3%BD_(tenisista)

Ostatnio edytowany przez Joao (05-06-2010 14:04:34)