Andres Gimeno (ur. 3 sierpnia 1937 w Barcelonie), tenisista hiszpański, zwycięzca wielkoszlemowego French Open w grze pojedynczej, reprezentant w Pucharze Davisa.
 
Gimeno był zawodnikiem praworęcznym, najlepiej czującym się na linii końcowej kortu, ale dysponującym również solidnym serwisem i skuteczną grą wolejową. Jego kariera przypadła na wyjątkowy moment w historii tenisa - początkowo rywalizował jako amator, by następnie przez kilka lat próbować swoich sił wśród tenisistów zawodowych, ale w 1968, dzięki przyjęciu formuły "open", mógł powrócić do gry w turniejach Wielkiego Szlema i Pucharze Davisa. Właśnie w erze "open", kiedy miał już ukończone 30 lat, odniósł swoje największe sukcesy.

U schyłku lat 50. był pierwszą rakietą Hiszpanii. Walczył również o czołowe pozycje na świecie, ale bez większego powodzenia. Zdarzały mu się pojedyncze sukcesy - w 1959 był w ćwierćfinale międzynarodowych mistrzostw Australii, rok później w parze z rodakiem Jose-Luisem Arillą osiągnął finał międzynarodowych mistrzostw Francji (Hiszpanie musieli uznać wyższość Roya Emersona i Neale Frasera 2:6, 10:8, 5:7, 4:6). Również w 1960 wygrał halowy turniej Queen's Clubu w Londynie. W 1958 debiutował w reprezentacji narodowej w Pucharze Davisa, gdzie do jego najcenniejszych sukcesów należały zwycięstwa nad znanymi Szwedami Janem-Erikiem Lundquistem i Ulfem Schmidtem.

W 1960 zdecydował się przejść na zawodowstwo. Uczestniczył w seriach spotkań z najlepszymi graczami (tzw. tourach), walcząc m.in. z Ricardo Gonzálezem, Kenem Rosewallem, Rodem Laverem, Butchem Buchholzem, Barry McKayem, Lew Hoadem, Alexem Olmedo, Frankiem Sedgmanem, Tony Trabertem, Ashleyem Cooperem, Luisem Ayalą. W tourze z 1961 triumfował Ricardo González, dwa lata później dominowali Australijczycy Rosewall i Laver. Gimeno walczył również w turniejach profesjonalistów, dochodząc w 1965 do finału mistrzostw na Wembley, a w 1967 do finału zawodowych mistrzostw USA. W obu tych imprezach musiał uznać wyższość Roda Lavera.

Era "open" zastała go w zaawansowanym stadium kariery i nie rozpoczęła się najlepiej - na Wimbledonie w 1968 został niespodziewanie wyeliminowany już w III rundzie przez młodszego o 10 lat Południowoafrykańczyka Raya Moore'a. Wkrótce jednak na jego koncie pojawiły się liczne sukcesy. Gimeno dołączył do założonego przez Lamara Hunta cyklu World Championship Tennis, uczestnicząc także w innych największych imprezach. W mistrzostwach Francji w 1968 osiągnął półfinał, przegrywając po zaciętym meczu z późniejszym triumfatorem Rosewallem 6:3, 3:6, 5:7, 6:3, 3:6. W 1969 w półfinale Australian Open wyeliminował Raya Ruffelsa 6:2, 11:9, 6:2, by w meczu finałowym nie sprostać Rodowi Laverowi, który kilka miesięcy później po nowojorskim triumfie zapisał się w historii tenisa jako pierwszy zawodnik z drugim skompletowanym Wielkim Szlemem. W Paryżu w 1969 Gimeno odpadł w ćwierćfinale. Rok później doszedł do półfinału Wimbledonu, gdzie jego pogromcą okazał się John Newcombe (3:6, 6:8, 0:6).

Największy sukces w karierze Gimeno przypadł na rok 1972. Niespełna 35-letni Hiszpan okazał się najlepszy w wielkoszlemowym turnieju paryskim, zapisując się zarazem w historii imprezy jako jej najstarszy triumfator w grze pojedynczej mężczyzn. W półfinale pokonał reprezentanta ZSRR Aleksa Metrewelego 4:6, 6:3, 6:1, 2:6, 6:3, a w finale przedstawiciela gospodarzy, Patricka Proisy'ego 4:6, 6:3, 6:1, 6:1. Finałowy przeciwnik, który w półfinale wyeliminował drugiego Hiszpana Manuela Orantesa, był od Gimeno młodszy o 12 lat. Rezultaty te pozwoliły Gimeno trafić do pierwszej dziesiątki rankingów światowych, wciąż mających charakter nieoficjalny i uznaniowy; "Daily Telegraph" umieściło Hiszpana na 10. miejscu na świecie w 1969, 1970 i 1972. Uruchomienie oficjalnej klasyfikacji ATP w 1973 przyszło już dla Gimeno nieco za późno - w sierpniu tegoż roku zajmował miejsce 49.

Osiągnięcia Andrésa Gimeno w erze "open" to nie tylko turnieje wielkoszlemowe. W 1971 wygrał międzynarodowe mistrzostwa Niemiec (w finale z Węgrem Peterem Szoke 6:3, 6:2, 6:2), rok później był w finale turnieju halowego w Paryżu, gdzie przegrał z Amerykaninem Stanem Smithem 2:6, 2:6, 5:7. Wygrał łącznie pięć turniejów i w dalszych pięciu był w finałach (uwzględniając imprezy Wielkiego Szlema). Sukcesy odnosił także jako deblista. W 1968 w parze z Ricardo Gonzálezem był w finale mistrzostw Wielkiej Brytanii na kortach twardych (zwycięstwo przypadło Royowi Emersonowi i Rodowi Laverowi). Również w 1968 Gimeno doszedł do finału US Open w deblu, mając za partnera Arthura Ashe'a, by ulec w finale Bobowi Lutzowi i Stanowi Smithowi 9:11, 1:6, 5:7. W 1971 Hiszpan triumfował w grze podwójnej międzynarodowych mistrzostw Niemiec w Hamburgu (niezależnie od sukcesu w singlu), w parze z Australijczykiem Johnem Alexandrem; mniej szczęśliwie wypadł w międzynarodowych mistrzostwach Włoch, gdzie partnerując Brytyjczykowi Rogerowi Taylorowi musiał w finale uznać wyższość Australijczyków Johna Newcombe'a i Tony'ego Roche'a (4:6, 4:6).

W 1972 po 12-letniej przerwie Gimeno powrócił do reprezentacji pucharowej. Miał udział w awansie Hiszpanii do półfinału międzystrefowego, gdzie odniósł dwa singlowe zwycięstwa nad silnymi Amerykanami Stanem Smithem i Haroldem Solomonem; wobec słabszej postawy drugiego Hiszpana Juana Gisberta nie wystarczyło to jednak do końcowego zwycięstwa (Gisbert przegrał oba single, w deblu Gimeno i Gisbert musieli uznać wyższość Stana Smitha i Erika Van Dillena). W 1973 Gimeno pożegnał się z drużyną narodową zwycięstwem nad Szwedem Ove Bengtsonem w pięciu setach. Bilans jego występów w Pucharze Davisa zamknął się 23 wygranymi przy 10 porażkach, z czego w grze pojedynczej Gimeno wygrał 18 spotkań, a przegrał 5.

Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:
Australian Open
gra pojedyncza - finał 1969
międzynarodowe mistrzostwa Francji i French Open
gra pojedyncza - wygrana 1972
gra podwójna - finał 1960 (z Jose-Luisem Arillą)
US Open
gra podwójna - finał 1968 (z Arthurem Ashe'm)

Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych:
Australian Open 1969 - 3:6, 4:6, 5:7 z Rodem Laverem
French Open 1972 - 4:6, 6:3, 6:1, 6:1 z Patrickiem Proisy

Zwycięstwa turniejowe w erze "open":
gra pojedyncza:
1971 Hamburg
1972 Eastbourne, Gstaad, Los Angeles, French Open
gra podwójna:
1970 St. Louis
1971 Hamburg
1972 Salisbury

Finały turniejowe w erze "open":
gra pojedyncza:
1969 Australian Open
1970 Casablanca
1972 Bruksela, Paryż (hala)
1973 Hilversum
gra podwójna:
1968 US Open (z Arthurem Ashe'm)
1969 Sztokholm
1970 South Orange
1971 Barcelona, Rzym
1972 Paryż (hala), Hampton, Kansas City, Madryt

http://pl.wikipedia.org/wiki/Andr%C3%A9s_Gimeno

Ostatnio edytowany przez Sempere (14-06-2010 23:06:57)