Pat Cash (ur. 27 maja 1965 w Melbourne), tenisista australijski, zwycięzca wielkoszlemowego Wimbledonu w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa.

Na początku lat 80. zaliczał się do ścisłej światowej czołówki juniorów, wygrywając juniorskie edycje US Open i Wimbledonu w 1982. W tym samym roku rozpoczął karierę zawodową i wygrał swój pierwszy turniej, w rodzinnym Melbourne. W krótkim czasie przebił się do czołówki również w dorosłym tenisie. W 1983 został najmłodszym uczestnikiem finału Pucharu Davisa w historii i przyczynił się do zdobycia trofeum przez Australię, pokonując w decydującym meczu Szweda Joakima Nyströma.

W 1984 był półfinalistą wielkoszlemowych Wimbledonu i US Open; w Anglii uległ Johnowi McEnroe, w USA Ivanowi Lendlowi. W 1986 ponownie sięgnął po Puchar Davisa, po raz drugi zdobywając decydujący punkt, tym razem po zwycięstwie nad Szwedem Mikaelem Pernforsem.

Najlepszy w jego karierze okazał się sezon 1987. W styczniu dotarł do finału Australian Open, po raz ostatni rozgrywanego na trawiastych kortach Kooyong. Pokonał m.in. Paula Annacone, Yannicka Noaha i Ivana Lendla, w decydującym meczu nie sprostał Szwedowi Stefanowi Edbergowi. Dwa miesiące później wygrał turniej w Nancy (w finale z rodakiem Wally Masurem). Jeszcze lepszą dyspozycję wykazał latem - najpierw dotarł do półfinału turnieju w londyńskim Queen's Clubie (zrewanżował się Edbergowi w ćwierćfinale, w kolejnej rundzie uległ Connorsowi), a następnie odniósł swoje jedyne wielkoszlemowe zwycięstwo. W drodze po triumf wimbledoński pokonał m.in. Francuza Guy Forgeta, Szweda Matsa Wilandera (nr 3 na świecie), Connorsa, a w finale lidera rankingu światowego Ivana Lendla. W dalszej części sezonu był jeszcze w finale w Sydney oraz wygrał turniej w Johannesburgu. Wystąpił także w turnieju Masters, odpadając na etapie rozgrywek grupowych (pokonał Mečířa, przegrał z Edbergiem i Wilanderem). Sezon ukończył na 7 pozycji w rankingu ATP.

W styczniu 1988 ponownie dotarł do finału Australian Open, tym razem na kortach Flinders Park; uległ w dramatycznym, pięciosetowym finale Wilanderowi (6:8 w decydującym secie). W maju 1988 roku osiągnął najwyższą w karierze, 4 pozycję w światowym rankingu. Wydawało się, że kwestią czasu jest awans na sam szczyt, jednak w sierpniu tego roku odniósł pierwszą z całej serii kontuzji, które storpedowały jego karierę. W sezonie 1989 wystartował jedynie w dwóch turniejach singlowych (czwarta runda Australian Open i druga turnieju w Tokio) i na koniec roku spadł aż na 368 pozycję. W roku 1990 wygrał swój ostatni turniej zawodowy w grze pojedynczej w Hongkongu, oraz był w składzie zespołu narodowego, który przegrał w finale Pucharu Davisa z USA. Sezon ukończył w pierwszej setce (na 81 miejscu), jak się później okazało, po raz ostatni. Mimo iż startował jeszcze (z przerwami) do roku 1997, nie odniósł już singlowych sukcesów. Łącznie w swojej karierze wygrał siedem turniejów, w dalszych pięciu przegrywał w finałach.

Pat Cash ma również za sobą bogatą karierę deblową. W sierpniu 1984 był klasyfikowany na pozycji nr 6 na świecie. Do jego największych sukcesów można zaliczyć dwa finały wimbledońskie. W 1984 w parze z Paulem McNamee uległ Peterowi Flemingowi i Johnowi McEnroe, rok później, tym razem z Johnem Fitzgeraldem, zrewanżował się w półfinale McEnroe i Flemingowi, ale w finale nie sprostał Heinzowi Günthardtowi i Balázsowi Taróczemu. Wygrał dwanaście turniejów, sześciokrotnie przegrywał w finałach. Po zakończeniu kariery sportowej okazjonalnie występował w turniejach weteranów, a w styczniu 2006 wziął nawet udział w rywalizacji deblistów w turnieju ATP Tour w indyjskim Chennai - w parze z Hindusem Karanem Rastogi uległ w I rundzie Niemcom Rainerowi Schüttlerowi i Alexandrem Waske.

Na sportowej emeryturze zajął się również pracą trenera. Osiadł na stałe w Londynie. Prowadził m.in. znanych graczy, Marka Philippoussisa i Grega Rusedskiego, udziela się również jako komentator telewizyjny. Zajmuje się ponadto grą na gitarze, co stanowiło jego hobby jeszcze w czasie kariery sportowej; występował m.in. wspólnie z zespołem INXS na koncercie podczas Australian Open w 2003, prowadzi także własną grupę muzyczną.

Występy w Pucharze Davisa zakończył bilansem 31 zwycięstw i 10 porażek. Debiutował w marcu 1983 w meczu z Brytyjczykami, ostatni raz grał w grudniu 1990 w przegranym finale z USA.

Reprezentował ofensywny styl gry (serwis-wolej), co zapewniało mu sukcesy na szybkich nawierzchniach (zwłaszcza na trawie). Był graczem praworęcznym, z bekhendem jednoręcznym. Wyróżniał się na korcie charakterystycznymi opaskami na głowie.

Jest ojcem czworga dzieci.

Wygrane turnieje:

gra pojedyncza:
1982 Melbourne
1983 Brisbane, Melbourne
1987 Johannesburg, Nancy, Wimbledon
1990 Hongkong

gra podwójna:
1982 Adelajda
1983 Sydney, Brisbane
1984 Aix-en-Provence, Houston (dwie imprezy), Londyn (Queen's Club)
1985 Las Vegas
1987 Canadian Open
1990 Sydney, Hongkong
1996 Pinehurst

Finały turniejowe:

gra pojedyncza:
1984 Melbourne (hala)
1987 Australian Open, Sydney
1988 Australian Open
1990 Seul

gra podwójna:
1984 Wimbledon
1985 Londyn (Queen's Club), Wimbledon
1986 Hongkong, Sztokholm
1996 Bermuda

http://pl.wikipedia.org/wiki/Pat_Cash