Dominik Hrbatý (ur. 4 stycznia 1978 w Bratysławie) – tenisista słowacki, zwycięzca turniejów zawodowych w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa.

Karierę zawodową rozpoczął w 1996, już pod koniec tego roku awansując do czołowej setki rankingu światowego, dzięki dobrym rezultatom uzyskiwanym w turniejach rangi challengerowej (niższej niż ATP Tour); wygrał m.in. challenger w Pilźnie. Pierwszy start w turnieju wielkoszlemowym zaliczył w 1997 w Australian Open; zasygnalizował w Australii duże możliwości, dochodząc do IV rundy (1/8 finału) po zwycięstwach nad wyżej klasyfikowanymi Australijczykiem Sandonem Stolle, Szwedem Nicklasem Kultim i Hiszpanem Alberto Berasategui, a późniejszego zwycięzcę turnieju Pete Samprasa zmuszając do pięciosetowej walki (w piątym secie Słowak prowadził z przełamaniem serwisu). Ciekawostkę stanowi fakt, że od tego czasu Hrbatý nie opuścił żadnego turnieju w Wielkim Szlemie, zaliczając do końca 2005 37 startów. W dalszej części sezonu 1997 osiągnął po raz pierwszy półfinał (St. Poelten) i finał (Palermo) w cyklu ATP Tour; rok zakończył w czołowej pięćdziesiątce, jako jeden z dwóch graczy przed ukończeniem 20. roku życia (obok Niemca Tommy'ego Haasa).

W 1998 wygrał swój pierwszy turniej, pokonując w finale w San Marino Argentyńczyka Mariano Puertę. Rok później triumfował w Pradze (w finale z Czechem Slavą Dosedělem), a także był w półfinale wielkoszlemowego French Open; pokonał na kortach im. Rolanda Garrosa m.in. rozstawionego z numerem pierwszym Rosjanina Kafielnikowa oraz byłego lidera rankingu Chilijczyka Ríosa, a przegrał w czterech setach ze zwycięzcą turnieju, Amerykaninem Agassim.

Kolejne dobre starty w 2000 dały mu pierwszy w karierze awans do czołowej dwudziestki rankingu; nie wygrał wprawdzie w tym roku żadnego turnieju, ale zaliczył trzy finały, w tym w prestiżowym i wysoko punktowanym turnieju w Monte Carlo (przegrał w decydującym meczu z Francuzem Piolinem). Był także w IV rundzie US Open. Wygrał w sezonie dziesięć pojedynków z rywalami z najlepszej dziesiątki na świecie, w tym cztery – z Jewgienijem Kafielnikowem. Efektownie rozpoczął starty w 2001 – wygrał turniej w Aucland (w finale z Hiszpanem Francisco Clavetem) i był w ćwierćfinale Australian Open (w IV rundzie pokonał rozstawionego z dwójką Marata Safina, przegrał z Patrickiem Rafterem). Późniejsze starty były mniej efektowne, podobnie w kolejnym sezonie, wskutek czego w 2002 wypadł z najlepszej pięćdziesiątki rankingu. Poza pięćdziesiątką (ale nadal w czołowej setce) pozostawał również w 2003, mimo wygranego turnieju w Auckland (w finale z Gustavo Kuertenem).

Sezon 2004 był najlepszy w dotychczasowej karierze Słowaka. Hrbatý wygrał trzy turnieje, był w jeszcze jednym finale; dzięki kolejnemu dobremu początkowi sezonu (wygrane turniejowe w Adelajdzie – w finale z Michaëlem Llodrą i Auckland – z Rafaelem Nadalem) do turnieju Australian Open przystępował jako lider rankingu Champions Race. Sam start w mistrzostwach Australii zakończył na III rundzie, pokonany przez Francuza Grosjeana. W lutym 2004 wygrał halowy turniej w Marsylii (w finale ze Szwedem Söderlingiem). W dalszej części sezonu był w finale w Casablance (przegrał z Santiago Venturą), III rundzie Wimbledonu i ćwierćfinale US Open. Odniósł w 2004 wprawdzie tylko jedno zwycięstwo nad rywalem z czołowej dziesiątki, ale była to wygrana nad liderem – Szwajcarem Rogerem Federerem i miała miejsce w I rundzie turnieju w Cincinnati. Wyniki te zapewniły Słowakowi najlepsze miejsce w karierze w rankingu światowym – w październiku 2004 sklasyfikowano go na pozycji nr 12, a sezon zakończył dwie pozycje niżej.

Utrzymał miejsce w najlepszej dwudziestce tenisistów także w sezonie 2005; zakończył rok jako nr 20 ATP Tour, będąc jedynym graczem w dwudziestce, który w sezonie nie wygrał żadnego turnieju ani nawet nie był w finale. Był natomiast w trzech ćwierćfinałach turniejów zaliczanych do ATP Masters Series (Miami, Rzym, Montreal), ćwierćfinale wielkoszlemowego Australian Open (pokonał m.in. Gastóna Gaudio i Thomasa Johanssona, przegrał z Maratem Safinem), 1/8 finału US Open, półfinałach turniejowych w Los Angeles, Metzu i Bazylei; wygrał również challenger w rodzinnej Bratysławie.

W 2005 pokazał się z dobrej strony w rywalizacji o Puchar Davisa. Był liderem ekipy, która po raz pierwszy w historii startów Słowacji w tych rozgrywkach awansowała do finału; zdobywał punkty we wszystkich meczach kampanii 2005, m.in. w I rundzie nad broniącymi trofeum Hiszpanami. Rok wcześniej walnie przyczynił się do odzyskania przez Słowację miejsca w Grupie Światowej Pucharu Davisa, zdobywając dwa punkty w meczu z Niemcami. W reprezentacji daviscupowej Hrbatý występuje od 1996, a debiutował w meczu z Polską, przegrywając z Michałem Gawłowskim (cały mecz Słowacja wygrała 4:1). Do listopada 2005 (przed finałem 2005 z Chorwacją) bilans Hrbatego wynosi 25 zwycięstw i 18 porażek. Hrbatý występuje także w innych zespołach reprezentacyjnych; miał znaczący udział w zdobyciu przez Słowację Drużynowego Pucharu Świata w 2000 (pokonał wówczas Haasa, Samprasa i Kafielnikowa) oraz Pucharu Hopmana w 2005 (wspólnie z Danielą Hantuchovą). Startował ponadto – bez większego powodzenia – na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004. W styczniu 2009, partnerując Dominice Cibulkovej, wygrał Puchar Hopmana po raz trzeci w karierze. W nocy po tym sukcesie oświadczył się swojej dziewczynie, Nelly Petrovej, obywatelce Czech.

Znany jest głównie z osiągnięć w grze pojedynczej, ale znaczące wyniki ma również w deblu. Wygrał dwa turnieje, w tym prestiżowe Italian Open w Rzymie (w parze z Czechem Martinem Dammem) w 2000; w październiku 2000 został sklasyfikowany na 14. miejscu w rankingu deblistów.

Dominik Hrbatý jest zawodnikiem praworęcznym, z bekhendem oburęcznym. Dysponuje silnym serwisem i agresywnym returnem, ale gra głównie z głębi kortu, unikając rozwiązań wolejowych. Znany jest również z dynamicznych reakcji na korcie.

W 2010 ogłosił zakończenie karieryTenis. Dominik Hrbaty zakończył karierę (pol.). Sport.pl. [dostęp 22 listopada 2010]..

Wygrane turnieje

gra pojedyncza:
1998 San Marino
1999 Praga
2001 Auckland
2004 Adelajda, Auckland, Marsylia
gra podwójna:
2000 Rzym (z Dammem)
2001 Taszkent (z Julienem Boutterem)
Finały turniejowe:

gra pojedyncza:
1997 Palermo
2000 Brighton, Monte Carlo, Sankt Petersburg
2003 Auckland
2004 Casablanca
gra podwójna:
1997 Umag (z Karolem Kučerą)
1998 Amsterdam (z Kučerą)
2000 Miami (z Dammem), Bazylea (z Federerem), Hongkong (z Davidem Prinosilem)
2004 St. Petersburg (z Jaroslavem Levinskym)

http://pl.wikipedia.org/wiki/Dominik_Hrbat%C3%BD