Marcel Bernard (ur. 18 maja 1914 w La Madeleine, zm. 29 kwietnia 1994) - tenisista francuski, zwycięzca wielkoszlemowych międzynarodowych mistrzostw Francji w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa.

Życiorys

Bernard, leworęczny zawodnik słynący ze swobodnego sposobu gry i umiejętności przewidywania na korcie, należał do pokolenia sportowców, którym najlepsze lata kariery zabrała II wojna światowa. Zarówno w okresie przedwojennym, jak i po 1945, osiągnął jednak znaczące sukcesy, które zapewniły mu miejsce w historii tenisa francuskiego.

Do francuskiej czołówki tenisowej dołączył jako 16-latek. W 1932, w wieku 18 lat, był w międzynarodowych mistrzostwach Francji rozstawiony z numerem 13 i doszedł w turnieju do półfinału, eliminując m.in. rozstawionego z "czwórką" Japończyka Jiro Sato. Uległ dopiero głównemu faworytowi imprezy, swojemu rodakowi Henri Cochetowi. W tej samej edycji mistrzostw Bernard był także w finale gry podwójnej, gdzie partnerował mu Christian Boussus. W wewnątrzfrancuskim finale debla ponownie musiał uznać wyższość Cocheta, który w parze z Jeanem Borotrą pokonał młodszych rodaków 6:4, 3:6, 7:5, 6:3.

Pierwszy tytuł wielkoszlemowy Bernard świętował w 1935, kiedy z Lolette Payot wygrał mistrzostwa Francji w grze mieszanej. W kolejnym roku powtórzył sukces, tym razem mając za partnerkę Billie Yorke. W 1936 wygrał także grę podwójną panów, występując wspólnie z Jeanem Borotrą.

W pierwszej powojennej edycji mistrzostw Francji w 1946 Bernard planował udział, ale początkowo jedynie jako deblista. W drabince gry pojedynczej znalazł się dopiero po rezygnacji jednego z graczy i grając bez obciążeń, pokonywał takich przeciwników, jak Pancho Segura czy Budge Patty. W półfinale zmierzył się z najwyżej rozstawionym rodakiem Yvonem Petrą, świeżo opromienionym sławą mistrza Wimbledonu (w pierwszych latach po 1945 wyjątkowo na kortach im. Rolanda Garrosa walczono latem, po Wimbledonie), i pokonał go w pięciu setach. Również w pięciosetowej walce, i to mimo przegrania dwóch pierwszych partii, Bernard pokonał w decydującym meczu Jaroslava Drobnego, dla którego był to pierwszy z pięciu paryskich finałów.

W zwycięskim marszu po niespodziewany sukces w grze pojedynczej Marcel Bernard nie zapomniał o swoim głównym celu na mistrzostwa Francji w 1946. Do kolekcji tytułów dołożył mistrzostwo w grze podwójnej, mając za partnera Yvona Petrę, po finałowym zwycięstwie nad Argentyńczykiem Enrique Moreą i naturalizowanym Amerykaninem pochodzenia ekwadorskiego Pancho Segurą. Mecz finałowy miał nietypowy przebieg - po wyrównanej walce Francuzi wygrali dwa pierwsze sety, by w kolejnych dwóch zdobyć jedynie gema, a o ich zwycięstwie zadecydował zacięty piąty set. Końcowy wynik brzmiał 7:5, 6:3, 0:6, 1:6, 10:8 dla Bernarda i Petry. Swoimi wynikami z 1946, zwłaszcza dominacją w europejskich imprezach Wielkiego Szlema, obaj Francuzi nawiązali do sukcesów nieco starszego pokolenia słynnych muszkieterów. Bernard jest zarazem jedynym francuskim tenisistą, któremu po II wojnie światowej udało się w jednej edycji mistrzostw Francji sięgnąć po tytuł i w singlu, i w deblu (wśród kobiet stało się to udziałem Françoise Durr w 1967 oraz Mary Pierce w 2000). Przez kilkadziesiąt lat pozostawał w ogóle ostatnim francuskim mistrzem paryskiego turnieju w grze pojedynczej, aż do czasu sukcesu Yannicka Noaha w 1983.

Zwycięstwo wielkoszlemowe dało Bernardowi piątą pozycję w nieoficjalnym rankingu światowej magazynu "Daily Telegraph" za sezon 1946, za Amerykanami Jackiem Kramerem i Tedem Schroederem oraz Drobnym i Petrą. Francuz nie powtórzył już tak spektakularnego sukcesu, jaki był jego udziałem w 1946. W obronie tytułu w 1947 musiał zadowolić się półfinałem, pokonany przez Południowoafrykańczyka Erica Sturgessa; tym razem to Bernard nie wykorzystał prowadzenia 2:0 w setach. Mimo zaawansowanego jak na sportowca wieku występował jeszcze w kolejnych edycjach mistrzostw, a później także w turniejach weteranów (wygrywał rywalizację w gronie seniorów w 1963 i 1969).

Bernard był jednym z liderów francuskiej reprezentacji w Pucharze Davisa po erze "muszkieterów", która jednak nie była w stanie powtórzyć osiągnięć z lat 20. Debiutował w 1935, u boku Borotry, ale musiał w deblu uznać wyższość Australijczyków Adriana Quista i Jacka Crawforda. W edycji 1936 był stałym partnerem Borotry. Solidną pozycję singlisty Bernard miał w ekipie francuskiej w pierwszych latach powojennych i zanotował w tym okresie zwycięstwa m.in. nad Józsefem Asbóthem (1948), Kurtem Nielsenem (1949), Jaroslavem Drobným (1949). Od 1952, aż do swojego pożegnania z reprezentacją cztery lata później, występował wyłącznie w deblu. Łącznie odniósł w meczach Pucharu Davisa 29 zwycięstw, a przegrał 13 spotkań (w grze pojedynczej - 13 wygranych i 8 porażek).

Na sportowej emeryturze Bernard nie ograniczał związków z tenisem do imprez weteranów. Był również aktywnym działaczem sportowym, m.in. od 1968 prezydentem Francuskiej Federacji Tenisowej.

Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych międzynarodowe mistrzostwa Francji:

gra pojedyncza - wygrana 1946
gra podwójna - wygrane 1936 (z Jeanem Borotrą), 1946 (z Yvonem Petrą), finał 1932 (z Christianem Boussusem)
gra mieszana - wygrane 1935 (z Lolette Payot), 1936 (z Billie Yorke)

Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych:

mistrzostwa Francji 1946 - 3:6, 2:6, 6:1, 6:4, 6:3 z Jaroslavem Drobným

http://pl.wikipedia.org/wiki/Marcel_Bernard