Del Potro comes of age

Roger Federer had contested 20 Grand Slam finals prior to his 3-6, 7-6 (5), 4-6, 7-6 (4), 6-2 loss to Juan Martin del Potro in the 2009 US Open final, but he had only taken defeats to one man, Rafael Nadal, during the five occasions he was unable to hoist the big trophy.

But the world No. 1 had never been asked to do what the 20-year-old Argentine required of him, which was to match his nuclear power over a four-hour period and find a way to hit through and around a younger man who was overmatching him off the ground, was serving bigger and returning with more confidence and force.

Federer had chopped down plenty of pure power players before and had beaten del Potro six straight times coming into the match, but the tall free-swinger from Tandil was less mature then, was lacking in fitness and didn't really believe that when crunch time came he would have more answers.

But outside of a nervous first set, he largely out-played one of the greatest players in US Open history, a man who had won five successive Opens and who had played so well from 2004-2008 that he was never forced to contest a five-setter in a final.

“Five was great, four was great, too,” said Federer, who won Roland Garros and Wimbledon this year but fell in Australia and New York. “Six would have been a dream, too. Can't have them all. I've had an amazing summer and a great run. I'm not too disappointed just because I thought I played another wonderful tournament. Had chances today to win but couldn't take them. It was unfortunate. I thought he hung in there and gave himself chances and, in the end, was the better man.”

Del Potro kept hitting out with his forehand, even though Federer's is oh-so-dangerous, but made the right decision, as he ended the contest with 37 forehand winners to just 20 from Federer. The Argentine had little trouble hammering into Federer's weaker backhand side with searing cross-court backhands, finally got enough rhythm with his two-handed backhand to be able to pass the on-rushing Swiss, and moved at times, like, well, Nadal.

During the sixth game of the fourth set, after chasing down a Federer blast near the wall and curling it for a forehand winner around the net post, he scooted around, high-fiving the crowd.

A quiet and modest guy, del Potro didn't back away from the occasion and reveled in it, waving to his large contingent of Argentine fans to get himself pumped up and looking up in sheer joy as they serenaded him with cries of “Ole, Ole, Delpo.”

He faced down Federer in the second-set tiebreaker by blasting an inside-out forehand winner to take the set. He survived a major hiccup in the third set, when he double faulted twice to lose the set.

“When I lost the third set, going to break up, I start to think bad things,” del Potro said. “It was so difficult to keep trying to keep fighting. But one more time, the crowd and the fans helped me a lot to fight until last point. I think I have to say thank you to everyone for that."

Down 4-5 at 30-30 and just two points from defeat in the fourth set, del Potro nailed an ace and forehand down-the-line winner. He then took the tiebreaker when Federer committed two uncharacteristic forehand errors, and in the fifth set, the 6-foot-6 del Potro stepped on the gas quickly.

He broke Federer early with a wicked forehand cross-court passing shot to 2-0, and at his third match point at 5-2, hit another heavy forehand that a defensive Federer couldn't handle.

He dropped onto his back, looking like a towering snow angel in search of the first fall signs of winter flurries and later gave a tearful thanks to his family and friends back in Tandil.

“My dream done. It's over,” said del Potro, who became the first Argentine male to win the title since Guillermo Vilas in 1977. “I will go home with a trophy, and it's my best sensation ever in my life.

"I didn't have the experiences in these types of matches. Last night was terrible. I couldn't sleep. I was playing the best player ever in such a big stadium and in a Grand Slam final, and it weighed heavily on me. But I knew I had to keep fighting because it was Grand Slam final, and the crowd was supporting me so much that they deserved it. They lifted me, and finally I was able to turn it around mentally. It was an amazing match, amazing people. Everything is perfect.”

Del Potro is only the fourth player since Federer won his first major at 2003 Wimbledon to break the Nadal-Federer stranglehold at the majors. One of the other men, 2005 Australian Open champion Marat Safin, will retire at the end of this year. That leaves 2003 U.S. champion Roddick, 2008 Australian titlist Novak Djokovic and del Potro to contend with the Swiss and the Spaniard, who have won 21 majors in that period.

Del Potro is the first guy to beat Nadal and Federer back-to-back at a major -- no small feat. Like Safin did to Pete Sampras back at the 2000 US Open, the young guy with a blinding haymaker knocked out a stunned older legend. He has the on-court tools and, apparently, the willpower.

That should clearly make him a significant part of the conversation in years to come in his beloved New York.

“Of course, I will be in the history of this tournament,” del Potro said. "That's amazing for me. I have new opportunities in the other Grand Slams to win because if I did here, if I beat Nadal, Federer and many good players, maybe I can do one more time.”

http://www.usopen.org/en_US/news/articl … 09859.html

Juan Martín del Potro can extend golden age of tennis

Just when we thought that men’s tennis could not get any better, Juan Martín del Potro explodes into life in New York with a performance that must rank among the most impressive in the recent history of grand-slam competitions.

The final may not have had the emotional intensity of Rafael Nadal’s victory over Roger Federer in Melbourne in January or the longevity of Federer’s epic defeat of Andy Roddick at Wimbledon, but it was nevertheless a match for the ages.

Make no mistake, Federer was near the peak of his considerable powers at the Arthur Ashe Stadium on Monday night. Other than his first serve, which was not firing quite as he would have liked, his strokes were immaculate, his movements characteristically lithe and graceful and his competitiveness visceral. Over the course of the first set and a half, Federer seemed to be on course for an extraordinary sixteenth grand-slam event title.

But the manner of Del Potro’s fightback tells us much about the young Argentinian’s potential to become a multiple grand-slam tournament winner.

We have long known about the power he packs in those low-trajectory groundstrokes, but what we witnessed in the US Open final was a capacity to hit the lines with relentless accuracy, combined with a canny willingness to tease the arc of Federer’s backhand. This was not merely a masterclass in ferocity, but, at times, in finesse.

And in resilience. When Del Potro double-faulted twice in a row to hand Federer the third set, it seemed like the end of the road for the 20-year-old. Many have reached the final of a grand-slam tournament only to find themselves overwhelmed by the unique demands of playing the climactic match and, over the course of those two points, Del Potro seemed to dwindle from thrusting pretender to overawed novice. The demons were out in force, playing with his mind, testing his nerves, posing questions that seemed, momentarily, unanswerable.

But answer them he did, breaking serve in the fifth game of the fourth set and winning his second tie-break of the match. By the closing stages of the final set, Federer seemed thoroughly unsure how to adjust his strategy to counter the awesome power of an opponent whose stature was growing before our eyes.

The Swiss battled valiantly, as he always does, but by the final point he seemed outgunned and, against all expectation, out of ideas.

The great joy of men’s tennis in recent years has been in witnessing the wondrous contrast in styles and temperaments of its two leading practitioners. Federer and Nadal have given us a series of unforgettable duels — the poet going head-to-head with the warrior in what sometimes seemed less like a sporting rivalry than a philosophical dispute about how sport should be played. The joy was to be found not just in the aesthetics of their contests, but in a deeper, almost ideological, dialogue.

But while thrilling, this rivalry has long been accompanied by a fear that the men’s game will be thoroughly impoverished by the retirement (through injury or age) of either man; that what has become a golden age will end the moment the curtain falls on their long struggle for supremacy.

However, the improbable emergence of Del Potro alongside Novak Djokovic and Andy Murray ought to go some way to placating that fear. This is a golden age that may endure for a good while yet.

Del Potro’s most formidable asset is that he has the game to test Nadal, the player most likely to vie with him — assuming a full recovery from injury by the Spaniard — over the coming months and years.

Nadal’s most potent weapon is to be found in the vertiginous bounce of his groundshots, particularly his forehand on the diagonal, which force right-handed opponents to execute their backhands from around the vicinity of their necks.

But Nadal’s use of this tactic looked ever more forlorn as his semi-final with Del Potro wore on at the weekend. The Spaniard used devilish quantities of top spin, his follow-through sometimes culminating more than a foot behind his head, but on each occasion he merely succeeded in teeing up the ball for his 6ft 6in opponent.

Del Potro’s height is such that steep bounce causes him few difficulties, the Argentinian simply leaning into the ball with his double-hander. The 6-2, 6-2, 6-2 scoreline was Nadal’s most one-sided defeat in a grand-slam event.

Would an injury-free, crusading Nadal have been outclassed by Del Potro at Flushing Meadows? Has Federer the appetite to face down a new challenge from yet another young pretender? Will Del Potro’s hunger remain intact, having won his first grand-slam tournament title, and does he have a B-game to go with his brilliant A-game? These are some of the urgent and tantalising questions that have emerged as the tennis world has swung — once again — on its axis.

From a more partisan perspective, here is another: where does Murray fit in to the new order? The Scot was deeply disappointing in his fourth-round, straight-sets defeat by Marin Cilic and will be painfully aware that comparisons to Colin Montgomerie — who has failed to win a major championship in golf — have already started to be made.

This is more than a little unfair, given Murray’s relative youth, but with every passing failure in a grand-slam tournament, the monkey will grow ever larger on his back.

One thing is certain: the emergence of Del Potro as the most exciting young player in tennis has made Murray’s task that much harder.

http://www.timesonline.co.uk/tol/sport/ … 836271.ece

Del Potro zrobił prawdziwą furorę w Argentynie Nie wiem czy można tu ale wkleje kilka zdjęć z powitania, jak ktoś czasem nie widział:

Bacznie obserwuję rozwój kariery DelPo i widze z każdym miesiącem duże postępy na tego chłopaka zwróciłem uwagę  latem ub.roku gdy miał ta serię zwycięskich turniejów, ale co zrobił w tym sezonie, przechodzi wszelkie pojęcie!!! QF w AO SF w RG i wygrana w USO, ciekawe na co jeszcze stać JMDP. Chyba za dużo poświętował po USO bo dzisiaj poległ w 1R w Tokio z Rogerem-Vasselinem

Del Potro commits to Queen's Club tournament

LONDON (AP)—U.S. Open champion Juan Martin Del Potro will play at next year’s Queen’s Club tournament in an effort to improve his grasscourt game ahead of Wimbledon.

The fifth-ranked Argentine beat Roger Federer in the U.S. Open final but has never advanced past the second round in three appearances at Wimbledon.

Del Potro says “this is the perfect opportunity for me to improve my game on the surface. Many players have done well at Queen’s in the past and then gone on to win at Wimbledon. I hope that this can happen for me also.”

John McEnroe, Jimmy Connors, Boris Becker, Pete Sampras, Lleyton Hewitt and Rafael Nadal have all won the Wimbledon men’s singles title after victory at Queen’s.

The Wimbledon warmup event is scheduled for June 7-13.

http://www.tennis.com/news/news.aspx?id=192290

http://www.tenis.sport24.pl/news/show/1 … del-potro/

Magiczny czas Juana Martina Del Potro

Mający 198 cm wzrostu, Juan Martin del Potro nazywany "Wieżą Tandilu" jest najwyższym w historii tenisistą, który wygrał turniej Wielkoszlemowy. Kim tak na prawdę jest człowiek, który oczarował wszystkich podczas US Open?

Parada na cześć argentyńskiego mistrza zaczyna się na skrzyżowaniu Road 226 i Newton Avenue, jednej z głównych ulic Tandilu. Juan Martin del Potro przez krótkie, ale bardzo cenne chwile wita się z rodziną, a następnie wspina się na jaskrawy czerwony samochód strażacki, by rozpocząć przejażdżkę wśród mieszkańców jego rodzinnego miasta.

Tłum wpatruje się z zachwyceniem na nowego mistrza US Open. Del Potro właśnie powrócił z długiej podróży, gdzie na nowojorskich kortach pokonał Rafaela Nadala i Rogera Federer, zdobywając swój pierwszy wielkoszlemowy tytuł.

Wielki powiew emocji i czas jakby się zatrzymał.

Emocje Del Potro zmieniają się dramatycznie. Siedzi nieruchomo, a z oczu napływają mu łzy, bezgranicznego szczęścia. Obejmuje twarz obiema rękami. Mieszkańcy jego Tandilu, dopingują go krzycząc jego nazwisko, skandując "Delpo".


„Słyszałem tylko: " Delpo, Delpo" i to wszystko, nic poza tym. Te samochody, motocykle, to było szalone”, mówi del Potro, który teraz siedzi wygodnie na skórzanej kanapie w jednym z liczonych pomieszczeń budynku rady miasta. „A potem, jak gdyby rzeczywistość powróciła, a ja wciąż nie mogłem płakać”

„Moi przyjaciele powiedzieli mi, że prawie jedna trzecie ludności Tandilu tam była, nigdy nie zapomnę tego momentu, to najwspanialsze chwile w moim całym życiu.”, Tandil liczy około 130.000 mieszkańców, natomiast szacuje się, że 40.000 zebrało się na ulicach miasta, aby powitać ich bohatera.

Następnie 20-letni mistrz, dał serdeczne przemówienie z balkonu, przyznając, że czuje się, jak "prezydent". Po przemówieniu do tłumu, otrzymał klucze Tandilu od gubernatora.

Następny przystanek ceremonii powitalnej Juana Martina to klub Independiente, w którym nowo koronowany mistrz US Open zaczął grać w tenisa.

Wśród kibiców stoi kobieta, Viviana, która trzyma rakietę, na której położone jest parę jajek. "Nie rozumiesz tego żartu? Oznacza to, że jest to tenisista z jajami!” mówi, śmiejąc się głośno.

Dzieci wspinają się na drzewa, aby uzyskać lepszy widok "Delpo".

"Mój ojciec przyjechał odebrać mnie w szkole przed zakończeniem lekcji" wyjaśnia 11-letni Alejandro. "Nie chce przegapić tej szansy, by zdobyć jego autograf. Połowa klasy była pusta, kiedy wyszedłem.

Fani mają silne poczucie związku z del Potro, a nawet konkurują ze sobą.

"Znam jego siostrę od dziecka."
„Kupowałem steki w sklepie mięsnym jego dziadka „
"Powiedziałem Juanowi Martinowi, żeby nie grał w piłkę, ale w tenisa ..."

Lista się nie kończy. Każdy myśli, że wie o del Potro więcej niż inni.

Del Potro grał w tenisa oraz piłkę nożną. Ale w wieku 12 lat, musiał dokonać wyboru i z zimną krwią - wybrał tenisa. „Teraz jestem najgorszym piłkarzem jakiego kiedykolwiek widzieliście. Straciłem wszystkie moje zdolności w tym sporcie," przyznaje z uśmiechem del Potro

Drugi na liście popularności tej wielkoszlemowej, popołudniowej euforii w Tandil jest Marcelo Gomez. On nie tylko trenował del Potro od dzieciństwa i przekonał go, aby ten wybrał tenis i rzucił piłkę nożneą, lecz także Gomez współpracował z Mariano Zabaleta, Juanem Monaco, Maximo Gonzalezaem i Diego Junqueira.

Co takiego jest w tym mieście, w Tandil, znajdującym się na południowy zachód od Buenos Aires, który był wcześniej znany tylko z gór i wędlin?

Marcelo Gomez, trener w Independiente, odpowiada: "Każdy mnie pyta, czy istnieje jakaś tajemnica Tandilu. Trzeba ciężko pracować każdego dnia, to nasze przesłanie. Dzieciom rozpocząć proces starej metody gry na ściance. Zachęcamy dzieci również do czystej i eleganckiej gry. Każemy im zachowywać się poprawnie. Czy widziałeś, żeby del Potro czy Monako rzucili swoje rakiety o kort w gniewie? Ja nie widziałem.”

"Po zwycięstwo Juana Martina, mamy setki e-maili z prośbą o zapisanie się do naszego tenisowego klubu. Ludzie z Brazylii, Urugwaju, Chile, Ekwador piszą do nas.", wyjaśnia Gomez. "Jest prawie sto dzieci na liście oczekujących. Musieliśmy zatrudnić nowych instruktorów i planujemy budowę kilku nowych kortów".

Gomez, trenował del Potro aż do roku 2007, kiedy wschodząca gwiazda tenisa rozpoczęła współpracę z Franco Davin, który zresztą jest wychowankiem klubu Independiente.

Davin obecnie doprowadził dwóch zawodników do tytułów wielkoszlemowych. Był trenerem Gastona Gaudio, gdy ten zdobył tytuł Roland Garros 2004 i obecnie trenuje del Potro, który triumfował w tym roku na Flushing Meadows.

Del Potro już wyznacza sobie cele na przyszły sezon i trzeźwo patrzy na swoje umiejętności.

"Chcę zdobyć wiedzę i rozwijać moją grę. Mam zamiar poprawić wolej, serwis, myślę, że idę w dobrym kierunki", mówi del Potro. " Mam dobry serwis, ale jeżeli nie podszlifuję swojego volleya, jeżeli nie nauczę się kończyć punkty przy siatce, nie będę zbyt często pokonywał najlepszych."

Del Potro obecnie zaserwował 510 asów, a są to statystki przed rozpoczęciem Barclays ATP World Tour Finals.

Poczucie na korcie i stabilna forma jest nie zbędna do bycia liderem rankingu ATP. "Juan Martin na pewno postara się być numerem jeden w niedalekiej przeszłości. On pokonał już wszystkich najlepszych chłopaków, z wyjątkiem Novaka Djokovica. Do tego ma zaledwie 21 lat", mówi Davin. "Jednak wszyscy wiemy, że to bardzo trudne zadanie. Możesz przyjrzeć się historii Nadala: od zdobycia wielkiego szlema zaczął być jednym z najlepszych tenisistów świata".

Del Potro sądzi, że aby dorównać Rafaelowi Nadalowi czy Rogerowi Federerowi czeka go długa i żmudna praca. "Aby być jak oni, będę musiał wygrać US Open co najmniej dziesięć razy w roku", żartuje. "Oni (Federer i Nadal przyp. red) nie mają tylko czterech czy pięciu dobrych tygodni, oni grają niesamowicie przez cały rok. Ja natomiast jestem nie stabilny, odpadłem w pierwszej rundzie turnieju w Tokio ".

Juan Martin Del Potro to skromny tenisista z Tandil. Nie czuje się gwiazdą. ”Nie byłem gotowy na to, co przyszło po US Open, " przyznaje del Potro. "Ledwo mogłem zobaczyć moją rodzinę, dałem niezliczoną ilość wywiadów, byłem nawiedzany przez paparazzi, jakbym był gwiazdą telewizji. To nowe doświadczenie, muszę się chyba przyzwyczaić. „

Davin lubi del Potro za to, że potrafi skupić się na pracy, ale ostrzega, że jest on tak skromny, że gasi pragnienie sukcesu. "Człowiek musi wierzyć w siebie! Bił Federera, Nadala i Murray’a po raz pierwszy w swojej karierze, a nie nieliczących się tenisistów!".

Zgodnie z oczekiwaniami, zachęcające słowa pochodzą także od rodaków del Potro. "To co on osiągnął jest przykładem dla młodszych dzieci," mówi David Nalbandian. "Jednak nie musi się śpieszyć i nie naciskajmy na niego. On musi mieć czas, ustatkować się, a następnie bić wyżej rozstawionych chłopaków."

Juan Monaco, długoletni przyjaciel, myśli, że del Potro ma przewagę nad Murray’em czy Djokovicem. „On ma lepszy, bardziej wydajny styl gry. Czas pokaże, ale to zdecydowanie przykład na przyszły numer jeden rankingu."

Legenda tenisa, Guillermo Vilas dodaje: "Osiągając wielkoszlemowy turniej w tym wieku, świadczy o tym, z jakim człowiekiem mamy do czynienia. On ma więcej w sobie ognia niż Murray, ale musi grać idealnie, może go pokonać".

Juan Martin wyciągnął ciekawą teorię, na temat swojego przodownictwa w rankingu ATP, pół żartem mówi: "Jestem jeszcze młody. Będę grał dalej na tym poziomie , a potem Roger, a następnie Rafa odejdą na emeryturę, będę lepszym graczem i wtedy mogę być nr 1 ".

Już dziś swój pierwszy mecz zagra Juan Martin Del Potro w kończącym sezon turnieju w Londynie. Czy wygra, czas pokażę. Eksperci mówią, że ma on potencjał, ale ma też czas. Faktem pozostaje jednak, że Juan Martin Del Potro to człowiek skromny, z poczuciem humoru. Jest to wysoki człowiek, a jego wzrost odpowiada jego talentowi. Mistrz US Open 2009 to po prostu – Juan Martin Del Potro z magicznego Tandil.

[b] Ale Argentyńczyk ma receptę na Szwajcara. Ograł go w finale tegorocznego US Open, sięgając po pierwszy wielkoszlemowy tytuł.

Hmm ciekawe, myślałem, że jak ktoś wygrał 6 na 7 meczy to ma jakieś pojęcie o ogrywaniu tego rywala.

O rety, zamiast "znalazł", napisali "ma", już nie bądzcie tacy zasadniczy.

Ostatnio edytowany przez Robertinho (25-11-2009 17:09:23)

Del Potro uratował finał sezonu

Mało brakowało, a faworyzowany Juan Martin Del Potro podzieliłby los Rogera Federera. W półfinale World Tour Finals bliski pokonania Argentyńczyka był rezerwowy Robin Soderling. O awansie do wielkiego finału sezonu decydował tie-break. Del Potro wygrał 7:6 (7-1), 3:6, 7:6 (7-3).

Soderling miał w ogóle nie odegrać w Londynie większej roli. Jeszcze kilka dni przed rozpoczęciem imprezy w O2 Arenie Szwed mógł się jedynie cieszyć z miana rezerwowego. Wszystko zmieniło się, gdy z rywalizacji wycofał się Andy Roddick.

Pogromca Rafela Nadala z tegorocznego Rolanda Garrosa wskoczył na miejsce Amerykanina i wykorzystał życiową szansę. W dwóch pierwszych meczach ograł zdecydowanych faworytów grupy. Najpierw ponownie załatwił Nadala, a potem Novaka Djokovicia. Zatrzymał się dopiero na Nikołaju Dawidience, ale i tak razem z Rosjaninem przeszli dalej.

Soderling wygrał pierwszego seta po tie-breaku, w drugim rozstawionemu z piątką Del Potro udało się odrobić straty. Po sześciu gemach trzeciej odsłony zanosiło się na klęskę Argentyńczyka. Soderling przełamał rywala i wyszedł na prowadzenie 4:2. Nie wytrąciło to jednak Del Potro z równowagi. Triumfator tegorocznego US Open spiął się na ostatnie gemy i doprowadził do drugiego w tym meczu tie-breaka.

Potem poszło mu jak z płatka, bo pierwszy punkt przegrał dopiero przy stanie 4:0. Wypracowana na początku przewaga wystarczyła do zwycięstwa. Nie doszło zatem do drugiej niespodzianki w półfinałach Word Tour Finals, bo wyżej rozstawiony Del Potro nie podzielił losu lidera światowych list Rogera Federera, który sensacyjnie przegrał z Dawidienką.

- Grałem przeciwko bardzo, bardzo mocnym rywalom. Dwa mecze wygrałem, dwa przegrałem. Pokazałem, że mogę z nimi rywalizować - podsumował Soderling, który może być zadowolony z występu w O2 Arenie.

- Było blisko... - głęboko odetchnął Del Potro, któremu udało się wyjść z nie lada opresji. Argentyńczyk był pełen uznania dla rywala. - Ma za sobą świetny sezon. Życzę mu wszystkiego dobrego w kolejnym - komplementował Szweda.

Robin Soderling po raz pierwszy w karierze finiszuje w najlepszej dziesiątce. Apetyt rośnie jednak w miarę jedzenia. - Chcę być silniejszy. Chcę być szybszy. Chcę być lepszy - zapowiedział po osiągnięciu półfinału World Tour Finals.

tenisowy.com

Bohaterowie sezonu: Juan Martín del Potro

Juan Martín del Potro był bezsprzecznie jednym z bohaterów sezonu 2009. Argentyńczyk po raz pierwszy wystąpił w wielkoszlemowym finale i na Flushing Meadows od razu święcił wielki triumf. Niezwykły wyczyn jak na tenisistę, który jeszcze na początku lipca ubiegłego sezonu nie miał na swoim koncie żadnego tytułu i był poza czołową 50 rankingu.
Jego droga do chwały rozpoczęła się w lipcu 2008 roku, gdy wygrał imprezę w Stuttgarcie. Potem triumfował w trzech kolejnych turniejach, a jego serię 23 kolejno wygranych spotkań przerwał dopiero w ćwierćfinale US Open Andy Murray. Del Potro w ciągu niespełna dwóch miesięcy awansował z miejsca 65. do czołowej 20, a sezon ukończył w Top10 i zwieńczył go występem w Masters.

2009 rok Argentyńczyk rozpoczął od wygrania turnieju w Auckland i ćwierćfinału Australian Open. Bardzo dobrze wypadł we wszystkich wielkoszlemowych turniejach za wyjątkiem Wimbledonu, z którego w II rundzie wyeliminował go Lleyton Hewitt. We French Open doszedł do półfinału, przegrywając po emocjonującym pięciosetowym boju z Rogerem Federerem. Kilka miesięcy później zrewanżował się Szwajcarowi za tę porażkę po równie wspaniałym spotkaniu. Do tego zdobył jeszcze tytuł w Waszyngtonie i w ciągu 1,5 roku zaliczył siedem triumfów w cyklu ATP World Tour.

Del Potro jako 21-letni tenisista został piątym najmłodszym triumfatorem US Open w erze Open. Ten magiczny dla siebie sezon zwieńczył drugim występem w Turnieju Mistrzów. Tym razem doszedł aż do finału, przegrywając z rewelacyjnie dysponowanym Nikołajem Dawidienką. Obdarzony znakomitymi warunkami fizycznymi Argentyńczyk bardzo szybko może dostać się na sam szczyt rankingu ATP. Finał US Open, w którym przez półtora seta nic mu się nie układało pokazał jego wielki atut, jakim jest odporność psychiczna.

Olbrzymia determinacja, niesłychana wola walki i nadzwyczajne opanowanie - Argentyńczyk to po prostu urodzony zwycięzca. Poczuł wielką, zewnętrzną siłę, w finale US Open nie prosił Federera o najniższy wymiar kary
. Przeczekał napór Szwajcara i w odpowiednim momencie uderzył. Zachował się jak doświadczony zawodnik, a nie jak nowicjusz. Del Potro w porównaniu
z ubiegłym sezonem, w którym wypłynął na szerokie wody, jeszcze poprawił swoją grę
. Jeżeli mając świetny serwis
, porażający forhend i bardzo solidny oburęczny bekhend poprawi grę przy siatce, to w przeciągu dwóch sezonów ma szansę zostać numerem jeden na świecie
jako pierwszy argentyński zawodnik.

Guillermo Vilas był wiceliderem światowego rankingu i zdobył cztery wielkoszlemowe tytuły. Czy w Argentynie pojawił się ktoś, kto będzie w stanie przyćmić jego dokonania? Na razie del Potro został drugim po Vilasie (1977) argentyńskim triumfatorem US Open.

http://www.sportowefakty.pl/tenis/2009/ … del-potro/

Specjalnie wytłuściłem te 2 zdania, bo się z nimi absolutnie zgadzam, Del Potro to może być przyszły nr1

Ostatnio edytowany przez szeva (10-12-2009 00:54:56)