IleÂż jest tematĂłw o tematyce tenisowej, ale chyba ten najbardziej, tudzieÂż najczĂŞÂściej Nas (kibicĂłw) dotyczy/ dotyka.

JeÂżeli chodzi o mnie to z reguÂły na zewnÂątrz jestem rozdygotany, trzĂŞsĂŞ siĂŞ bÂądÂź siedzĂŞ cicho, spokojny jak nigdy Tak jest jednak tylko na zewnÂątrz, w Âśrodku wszystko siĂŞ kotÂłuje, nerwy sÂą rozgrzane do maksimum.
RĂŞce Âściskam mocno, gorÂączkowo patrzÂąc siĂŞ w ekran Tv lub kompa, a dÂłonie w rezultacie sÂą caÂłe mokre i spocone wtenczas

JeÂżeli jest poraÂżka to zamykam siĂŞ w sobie, myÂślĂŞ , rozpamiĂŞtujĂŞ bardzo dÂługo, po prostu bardzo przeÂżywam.
Podobnie byÂło np w sobotĂŞ, po poraÂżce Rogera z Murrayem. ChodziÂłem z dziewczynÂą po Centrum Handlowym - Ona lataÂła po sklepach a ja staÂłem na korytarzu oparty o barierkĂŞ i po prostu myÂślaÂłem o tym co siĂŞ staÂło.
W pewnym momencie zapytaÂła : "DawiÂś (nienawidzĂŞ jak tak do mnie mĂłwi, dlatego proszĂŞ nie powtarzaĂŚ ), co siĂŞ z TobÂą dzieje, dlaczego jesteÂś taki smutny?".
Na pocz¹tku siê próbowa³em usprawiedliwiaÌ, ¿e po prostu jest tu za du¿o ludzi ale póŸniej Ona sama pozna³a prawdê, bo od czasu fina³u Wimbla 08 wie doskonale, jak wiele tenis i Roger Federer dla mnie znacz¹.

Teraz o meczu zakoĂączonym pomyÂślnie Wimbledon 2007 Kurde, co ja wtedy przeÂżywaÂłem. Nerwy w strzĂŞpkach, aÂż przyszedÂł break w 5 secie. Wtedy wyzwoliÂły siĂŞ we mnie strasznie zewnĂŞtrzne emocje - upadÂłem na podÂłogĂŞ krzyczÂąc "Jeeeeeeeeeeeeeeest!!!". NastĂŞpnie siĂŞ wzruszyÂłem. Roger wbijaÂł as za asem w 7 gemie 5 seta, a ja coraz bardziej pÂłakaÂłem, bo czuÂłem, Âże On tego juÂż nie wypuÂści i ten dramatyczny mecz (na ktĂłry nie byÂłem przygotowany w takim stopniu) skoĂączy siĂŞ po mojej myÂśli.
Na koniec ponownie upadÂłem na podÂłogĂŞ wrzeszczÂąc gdzie popadnie Ale juÂż tak nie pÂłakaÂłem, bo wypÂłakaÂłem siĂŞ 2 gemy wczeÂśniej.

Obie radoÂści tak speszyÂły kota mojej cioci, Âże uciekajÂąc z pokoju zahaczyÂł o model samolotu pieczoÂłowicie sklejany przez mojego wujka (byÂłem sam w ich domu, wiĂŞc nie sÂłyszeli moich jĂŞkĂłw ).


RytuaÂły, przesÂądy ? Nie wierzĂŞ, choĂŚ jeden nieustannie mnie "przeÂśladuje" - modlĂŞ siĂŞ
PatrzĂŞ w ikonĂŞ i po tysiÂąckroĂŚ siĂŞ Âżegnam patrzÂąc w Niebiosa - im bliÂżej koĂąca tym czĂŞÂściej, a pod koniec juÂż co piÂłkĂŞ
Nie jestem jakiÂś przesadnie wierzÂący, ale ten tik jest automatyczny


Mimo, Âże podczas meczy Rogera zostawiam wiele nerwĂłw "na korcie" to nie zamieniÂłbym tych przeÂżyĂŚ na nic innego, bo to jedyny przypadek, kiedy towarzyszy mi tzw "pozytywny stres".

Nic nie kupiliÂśmy

Robertinho napisał:

A serio, to o Waszych prze¿yciach wewnêtrznych, czy te¿ o ró¿nych porzygodach, jakie mieliœcie w zwi¹zku z byciem fanem tenisa, piszcie koniecznie.

Podpisuje siĂŞ pod tym

Ja mam raczej naturê cz³owieka, który ma³o uzewnêtrznia swoje prze¿ycia. Podczas meczów Federera, bo jest to nie owijaj¹c w bawe³nê mój jedyny wielki ulubieniec, gdy wszystko idzie dobrze to po prostu na luzie sobie ogl¹dam z zadowoleniem i staram siê podziwiaÌ jego piêkne zagrania, gdy s¹ problemy typu g³upio oddany set nie bardzo siê przejmujê ufaj¹c w jego geniusz, natomiast gdy widmo pora¿ki zaczyna zagl¹daÌ w oczy ³a¿ê w kó³ko, skaczê przed ka¿d¹ pi³k¹ i czasem siê modlê. W ci¹gu ostatnich 2-3 lat moje podejœcie do tenisa bardzo siê zmieni³o, kiedyœ odczuwa³em bardzo silne negatywne emocje, gdy gra³ Hewitt czy Nadal niezale¿nie od tego, kim by³ rywal gor¹co mu kibicowa³em, a gdy pojawia³a siê szansa na zwyciêstwo prze¿ywa³em równie mocno jak zwyciêstwa Federera, dzisiaj da¿ê tych graczy du¿o wiêkszym szacunkiem a ich wpadki mnie na pewno nie raduj¹ tak jak kiedyœ. Trochê ¿a³ujê tak¿e, ¿e w miejsce prostolinijnych emocji podczas meczu czêsto sobie w myœlach rozwa¿am turniejow¹ drabinkê, kolejnych potencjalnych rywali, a czasem nawet kolejny turniej No i ostatnia zmiana jest taka, ¿e chocia¿ mam wci¹¿ wielu graczy których da¿ê sympati¹ wspieranie Szwajcara w moim kibicowskim sercu zaczyna zamieniaÌ siê w kult jednostki, a coraz wiêcej pojedynków czy turniejów sta³o siê ca³kowicie obojêtne.

Ostatnio edytowany przez Woodies_Fan (20-10-2008 18:59:15)

Najbardziej nie lubie nastawiac sie na jakiÂś mecz, zapowiada siĂŞ jakiÂś szlagier [powiedzmy na WS] ja przez dzieĂą albo dwa nie mysle o niczym innym tylko o 'meczu turnieju' a jak przychodzi co do czego to jest wielkie nic. To tak jakby nie dostac prezentu na gwiazdkĂŞ :lol2:
Co do meczu Feda to chyba jak kaÂżdy jego fan[ka] mam totalne schizy przed, wtrakcie i po meczu. OgĂłlnie to jestem spokojnÂą, cichÂą, niedenerwujÂącÂą sie dziuchÂą xDDD gorzej jak zaczyna graĂŚ Roger, jak gra najdoskonalej jak potrafi to ja sie wrĂŞcz rozpÂływam nad jego zagraniami, gorzej jak zapada w stany poÂł-spiÂące, wtedy zaczynam gadac sama do siebie albo gadac to tv [jako do Rogera, uÂświadamiajÂąc mu co za gÂłupoty wczynia na korcie
A przed meczem zawsze mam przygotowane cos s³odkiego, w razie wpadki, napcham sie cukierków albo castek i mam doœÌ s³odyczy do kolejnej pora¿ki [naprawde œwietna metoda , na ograniczenie s³odyczy ] i przez kolejne dni najlepiej do mnie nie podchodziÌ bo jestem w stanie pozabijac samym wzrokiem [cos w stylu Szarapovej xD]. I nie to, ¿e rozmyslam o pora¿ce tylko odczuwam jakiœ wewnetrzny smutek, pewien zawód. I oczywiœcie ¿adnych ³ez, trzeba byc twardym
ChociaÂż ostatnie porazki robiÂą na mnie co raz mniejsze wraÂżenie i juz tak tego nie przezywam, chyba sie uodporniÂłam, tyle tego byÂło w tym roku. I na druga powimbledonska depresje nie mam ochoty

NieprawdaÂż nieprawdaÂż mnie poraÂżki zawsze wnerwiajÂą i zawsze z ciĂŞÂżkim bĂłlem serca je przyjmuje i znosze, a i u mnie tak jak i u mojego obiektu kibicowskiego, nadmiernej pokory darmo szukaĂŚ

U mnie sprawa z kibicowaniem przedstawia sie tak, ¿e wsio zale¿y od stanu ducha i cia³a ( u kobiet to doœÌ wa¿na rzecz xD ), kiedy ten mecz ogladam no i od stawki rzecz jasna. Bo zawsze inaczej ogl¹da sie nawet mecze pierwszych rund w turniejach wielkoszlemowych ni¿ pierwsze rundy w zwyk³ych turniejach. Poziom adrenaliny i prze¿ywania jest zupe³nie inny.
Ja jestem osob¹ bardzo emocjonalnie reaguj¹c¹ na to co sie dzieje na korcie, zazwyczaj jest tak, ¿e zaczynam ogl¹daÌ na kanapie w pozycji na siedz¹co. Im dalej w mecz to u³o¿enia mego body ulegaj¹ ró¿nym modyfikacj¹. I tak przechodze w stan na tak zwanego le¿aka, a¿ w koùcu schodze zupe³nie piêtro ni¿ej i siedze na pod³odze xDD Jak akcja wchodzi w decyduj¹ce momenty w secie czy tez w ca³ym spotkaniu to zaczynam chodziÌ.
PamiĂŞtam tegoroczny mecz z Marcosem na AO, najpierw przez dwa sety byÂł ten dupowaty Safin, wywalaÂł wsio w auty, ot ta jego charakterystyczna deprecha w meczu (ona mnie kiedyÂś do grobu wpĂŞdzi tak btw ) i od trzeciego seta sie ruszyÂło tzn zatrybiÂła maszyna maratowa i na serio przez moment pomyÂślaÂłam, Âże tu w tej Australi znĂłw moÂże wydarzyĂŚ sie jakiÂś dla mnie turniejowy hicior (no bo co ! pomarzyĂŚ, se zawsze moÂżna, nie ). No ale Safin sprowadziÂł mnie na siad pÂłaski i wdupiÂł tamto spotkanie. Niemniej jednak to byÂł jeden z tych meczy kiedy siÂła emocji jest juz tak wielka, Âże pĂŞka termometr tak jak w bajkach z Tomem i Jerrym.
Poza tym jak napisaÂłam w pierwszym zdaniu: nienawidze stanu jak przegrywa, nie jestem w stanie sie do tego przyzwyczaiĂŚ, a kaÂżdy mÂądry powiedziaÂłby, Âże w sumie to juÂż rutyna i powinnam
Dla mnie kaÂżdy kolejny mecz to jednak osobny rozdziaÂł, czysta kartka i nie istotne kto stoi po drugiej stronie sieci lub jaka jest jego dyspozycja w danej chwili - zawsze wsio sie moÂże uÂłoÂżyĂŚ i poskÂładaĂŚ tak, Âże w koĂącu Marat wejdzie na ten sobie tylko znany poziom koncentracji i wygra

I klne ! o losie jak ja klne w normalnym Âżyciu to ja w Âżyciu (xD) nie puszczam takich wiÂąch i wogĂłle jestem w szoku, Âże mi takie sÂłowa przez gardÂło przechodzÂą. I to jest w sumie gÂł. powĂłd dlaczego ja wole mecze oglÂądaĂŚ sama - no bo gdzie mamunia albo tatunio tudzieÂż druga poÂłowa mieliby sÂłuchaĂŚ jak miĂŞchem wale. Nie godzi sie

A tak wogĂłle to i tak mi sie pozmieniaÂło z biegem - uspokoiÂłam sie mimo wszystko xD

Ostatnio edytowany przez Lena (21-10-2008 08:48:20)

Mecz ulubieĂąca, to prawdziwe wyzwanie dla nerwĂłw, ale skoro i tak nie majÂą one Âżadnego znaczenia dla koĂącowego wyniku mojego faworyta, doszÂłam juÂż dawno do wniosku, Âże nie warto doprowadzac ich do ruiny. Dlatego przed meczem, chowam je "do kieszeni", przygotowujĂŞ parĂŞ niebĂŞdnych rekwizytĂłw ( kocyk i podusia na kanapie, piloty TV i od magnetowidu, laptop w zasiĂŞgu rĂŞki i oczywiÂście "coÂś na zÂąb") i dajĂŞ siĂŞ porwac widowisku. Zdarza mi siĂŞ, w sytuacjach podbramkowych wyszeptac " Panie, pomó¿!" i zakrzyknÂąc "rewelacja" po znakomitych zagraniach i akcjach. To ostatnie dotyczy zarĂłwno Rafaela ( jemu kibicujĂŞ najbardziej), jak i jego przeciwnika. Nie zdarzyÂło mi siĂŞ nigdy zmieszac go z bÂłotem lub wyzywac  od ................. ( niektĂłrzy, w tej materii majÂą naprawdĂŞ nieograniczonÂą  inwencjĂŞ twĂłrczÂą ) po przegranym meczu. Wiem, Âże nie moÂżna zawsze, wszystkiego wygrywac ( to nawet byÂłoby maÂło zdrowe  z punktu widzenia zdrowia psychicznego), dlatego Âłatwo wybaczam mu poraÂżki, bo wiem, Âże w nastĂŞpnym meczu, znowu da z siebie wszystko, mogĂŞ liczyc na pasjĂŞ, walecznoÂśc i radoÂśc z rywalizacji.  Mnie to wystarcza.

Robertinho napisał:

Czy w zwiÂązku z wygraniem RG i odzyskaniem Wimbla halucynacje ustaÂły?

Tak jak napisaÂłem. Tamtej chwili nie zapomnĂŞ nigdy. RG i Wimbledon to inna bajka. Federerowe "2 Âłzy" podczas hymnu Szwajcarii po finale w ParyÂżu to chyba najbardziej wzruszajÂący moment w moim kibicowskim Âżyciu. I to mimo, Âże do sukcesu w Wimbledonie podszedÂłem duÂżo bardziej emocjonalnie.

Có¿, pora popÂłyn¹Ì pod prÂąd.  Po kaÂżdej poraÂżce Federera z Nadalem jego kibice czujÂą siĂŞ podle i zÂłorzeczÂą na Rogera. Jest to dla mnie zrozumiaÂłe, aczkolwiek chciaÂłbym na pewne rzeczy zwrĂłciĂŚ uwagĂŞ.

Kibice Rogera zachowujÂą za kaÂżdym razem, jakby to byÂła pierwsza poraÂżka w takim stylu z Hiszpanem. Scenariusz jest zawsze ten sam, moÂżna by rzecz nie tylko mecze Rogera sÂą schematyczne, lecz takÂże reakcje jego kibicĂłw na niepowodzenia z Nadalem. Nie jest to broĂą BoÂże zarzut z mojej strony, raczej stwierdzenie faktu.

Teraz pora powiedzieĂŚ coÂś na temat kibicowania Federerowi. MoÂże z Rogerem jest tak, jak z dobrym przyjacielem, ktĂłry ma jednÂą denerwujÂącÂą wadĂŞ. Czy nie czas najwyÂższy sprĂłbowaĂŚ zaakceptowaĂŚ  jego niedoskonaÂłoÂści. Kibice mogÂą wylewaĂŚ Âżale i dywagowaĂŚ co by byÂło gdyby, lecz to i tak niczego nie zmieni. Czy nie lepiej i korzystniej dla swojego samopoczucia sprĂłbowaĂŚ zrozumieĂŚ mistrza. Wiem, Âże to trudne zadanie, ale trochĂŞ dystansu i empatii do Rogera pozwoliÂłoby dostrzec wiĂŞcej pozytywnych aspektĂłw wczorajszego meczu i innych pojedynkĂłw z Rafaelem.

MoÂże akceptacja niedoskonaÂłoÂści mistrza jest miarÂą kibicowskiej dojrzaÂłoÂści. Zawsze Âłatwo jest krytykowaĂŚ, a duÂżo trudniej zrozumieĂŚ. Wydaje mi siĂŞ, Âże problemem sympatykĂłw Federera jest przekonanie o jego hegemonii w historii biaÂłego sportu. PoraÂżki z Nadalem, w pewnym sensie obalajÂą tĂŞ tezĂŞ, czego wyrazem jest frustracja. Roger juÂż siĂŞ nie zmieni w tej materii, co najwyÂżej jego kibice mogÂą byĂŚ trochĂŞ bardziej wyrozumiali.