"Prewju" fachowca by się przydało, wybrałem 1 artykuł (żeby nie zarzucać tym tematu), myślę, że najlepszy.

Nadal faces biggest French Open challenge yet

Since the start of the year, there's been a big change in the top five of men's tennis. The undeniable number one is now Novak Djokovic - whatever the rankings say for the moment. He has become one of the two major contenders for the French Open, which begins this weekend.

Rafael Nadal



There are no arguments that Djokovic has dominated tennis this year - nobody can deny it, simply because nobody has beaten him. He has beaten Rafael Nadal four times this year - twice on the hard courts of Indian Wells and Miami, and twice on the clay of Madrid and Rome. To see Nadal lose on a fast surface is one thing, but to see him lose his supremacy on clay is another altogether. This year will be a very special one because it's the first time that Rafa is going to Roland Garros as an outsider. He's obviously shell-shocked mentally because this change has happened very quickly. I'm not reassured by the way he's spoken recently, which betrays a dejected man. The Serb is providing a real tactical headache for him - Djokovic doesn't offer any open areas, has no weak shot or flaws in a specific aspect of his game, so Nadal does not know where to start in order to beat him. Nadal's aggressive game led by his forehand against his opponent's backhand isn't effective because Nole's backhand serves as a counter-punch, taking the ball on the top of the bounce. Other opponents find themselves dominated because they let Nadal's top-spinning shots go too far. But Nadal is every inch a champion and I anticipate a strong reaction from him. He has no choice; he has to throw all his energy into this battle because if he lets the Serbian continue his domination, he could soon reach the point of no return. It is imperative he reacts now; Roland Garros has to remain his property. If not, he could lose his number one ranking for a long time. The French Open could be one of Nadal's most important challenges of his whole career, and it could prove a turning point one way or another.

Novak Djokovic



It's tough to find the words to describe what the Serb is achieving at the moment because it is becoming even more impressive every week. During the Davis Cup final, the commitment, focus, and confidence he showed added to the eventual victory have helped create his remarkable temperament. When I discussed him at the start of the year with Tony Roche, one of the most successful coaches in the world, he told me that Novak was his favourite for the Australian Open because of what he had been through in the Davis Cup. It's Nole's personality which makes him such an out-of-this-world competitor - much like his main rival. His game has not changed, but the Serb is more serene, more confident in his performance and his ability to succeed. I'm impressed by how flawless it all seems. His defensive and counter-punching tactics are outstanding. He's staying on the baseline perfectly and takes advantage of the first little flaw of his opponents, of every first, minute opportunity. He's serving well and returning amazingly - and on top of this all his nature makes him a ferocious fighter. I'm not sure everyone yet realises how decisive the French Open will be in the careers of Nadal and Djokovic. If the Serb wins, his era of dominating men's tennis begins. Beating Rafa at Roland Garros after having bested him on hard courts too would mean that Djokovic would have an almost permanent psychological hold on him.

The outsiders

Andy Murray



To my mind Murray is the man with the next best chance at the event. He's finally out of his post-Australian Open crisis, moving well on the clay, and has played two key matches on the surface already - one against Nadal in Monte Carlo and the other against Djokovic in Rome. Ironically, he's finally mastering clay at the exact moment he has decided to stop working with the coach, Alex Corretja, who was hired for this reason. The Scot is always a dangerous opponent, able to beat anyone. For the moment, though, he's missing the final ingredient because he hasn't gained the confidence required in order to conquer the Grand Slams. I always feel as if I'm saying the same thing over and over again with Andy but it is still the same problems and the same consequences - not having a coach with a strong vision is harming his overall gameplan for the season. But despite that, at Roland Garros he is for me the player most able and likely to upset the top two.

Roger Federer



The Swiss star is going through some tough times. He's on the slide even if he remains a more than dangerous player. He's now noticeably below the top two players at the moment, even below Murray when the Brit gets it right, but he still has the edge over the rest of the field. It's not an insult to Federer to notice areas where his game has got worse with age, and it's not to deny his outstanding career if you say that today he is not the same player. His serve is less efficient, his footwork has lost its speed and crushing power, he is not able to get around backhands and on to his favoured forehand as often as before and as a result he makes more mistakes on his weaker side. He's trying to compensate by moving to the net more often, but for now it is not working as wanted. His net game, technically accurate, is lacking instinct. He's not covering the net like a player who has spent time and years training on it, and is too easy a victim for Nadal and Djokovic to pick off with passing shots. Clay only accentuates these flaws. It will be tough for him to win the French Open even if the balls are going to be harder and faster and play into the hands of the players who enjoy fast surfaces.

Juan Martin del Potro



The Argentine is back to a very good level. The first part of his year was great despite having spent the whole of 2010 out with injury. He's among the tiny group of players who can genuinely compete with Nadal and Djokovic at their best. Unfortunately for him, he had to go back home to have a hip problem examined, so we cannot be sure quite how the injury is healing and how well his preparations have gone.

The best of the rest
Other players have hope at Roland Garros this year. Among them is Richard Gasquet, who has been rebuilding himself and, after working with Sebastien Grosjean and Riccardo Piatti, is slowly but surely realising his potential. He is getting closer to the baseline, stronger with his shots, and becoming more daring on the court, and could have a great tournament.
Robin Soderling has always enjoyed Roland Garros, playing in the last two finals, but seems to be on the slide since he stopped working with Magnus Norman. Norman changed this gifted but unsettled player into a solid one, and it is not clear how he will do this time.
It is tough not to talk about David Ferrer because he has such an impressive will to win. His fitness and type of game make him a real contender on clay, but yet he has never excelled at the French Open, or overall at the Grand Slams.
Thomaz Bellucci was surprising in Madrid and looked very good at times in his semi-final against Djokovic, but showed his fragility with an early exit in Rome.
We should also consider the French players Jo-Wilfried Tsonga and Gael Monfils.
Tsonga is a factor because he has things to prove. He claims he's ready and ambitious - and he has a big ego and some incredible hitting power.
As for Monfils, clay is his surface and the French Open is the event he's most motivated for. In Paris he has often been able to express himself with his best tennis. Without much to show for this season he seems unprepared but has succeeded in the past in the same circumstances.

http://uk.eurosport.yahoo.com/tennis/pa … icle/1773/

Polecam też:
https://sponsorship.credit-suisse.com/a … 58&lang=EN

Roland Garros cz. II



Pierwsza edycja Roland Garros odbyła się w 1891r. Turniej nosił nazwę  „Championnat de France”. Początkowo grano na nawierzchni trawiastej, którą w 1912 roku zastąpiono mączką. W latach 1925-27 powrócono na chwilę do rywalizacji na murawie. Do 1927 r. zawody odbywały się kortach klubu Stade Francais. W latach 1925-1927 impreza była rozgrywana także w Racing Club de France. W 1928 roku otworzono nowy kompleks kortów, na których RG odbywa się do dziś.

W turnieju w latach 1891-1924 mogli uczestniczyć wyłącznie zawodnicy mieszkający na stałe we Francji i grający w miejscowych klubach. Pierwszym triumfatorem został Brytyjczyk Henry Briggs (mieszkaniec Paryża). W 1892 i 1897 w finałach poległo dwóch jego rodaków. Przed I. wojną światową najwięcej triumfów (8) zaliczył Francuz Max Decugis. Osiągnął łącznie 10 finałów singlowych.

Od 1925 w turnieju mogli grać obcokrajowcy. Finał był sprawą francuską (Lacoste pokonał Borotrę). W półfinale zameldowało się dwóch zawodników zagranicznych Belg Jean Washer (nr 2) i Brytyjczyk Sydney Jacob (nr 8). Co ciekawe w tej edycji wziął udział Polak Edward Kleinadel (odpadł w 2. rundzie). Pierwszym obcokrajowcem, który dotarł do finału był znany Bill Tilden (w 1927 uległ w pięciu setach Rene Lacostowi). Hegemonię Francuzów przerwał w 1933 Australijczyk Jack Crawford. Pokonał Henriego Cocheta w trzech setach. W 1934 roku po raz pierwszy w finale zabrakło Francuzów.


Rene Lacoste

W latach 1924-1932 monopol na wygrane posiadało trio muszkieterów: Lacoste, Cochet, Borotra. W latach trzydziestych najwięcej triumfów (3) zanotował Niemiec Gottfried von Cramm. Turniej wygrywały też takie sławy jak: Fred Perry i Don Budge. W latach 1941-1945 rozgrywano kadłubowe zawody, w których zwyciężali wyłącznie Francuzi.

Ostatnim triumfatorem gospodarzy przed nastaniem Ery Open był Marcel Bernard (1946). W finale pokonał w pięciu setach późniejszego dwukrotnego zwycięzcę imprezy (1951-52), Czecha Jaroslava Drobnego. W 1947 wygraną odniósł jedyny Węgier József Asbóth. W latach 1948-50 triumfowali Amerykanie: Frank Parker (1948-49) i Budge Patty (1950). 

W 1953 roku jako dziewiętnastolatek zwyciężył znany Australijczyk Ken Rosewall. Przed erą open jeszcze kilku zawodników z kraju kangurów święciło triumfy (Lew Hoad, Mervyn Rose, Rod Laver, Roy Emerson, Fred Stolle). Pierwszym szwedzkim zwycięzcą RG był Sven Davidsson, który jedyną wiktorię (1957) odniósł w trzecim kolejny finale.

W latach 60. po dwa zwycięstwa odnieśli Nicola Pietrangeli (Włochy) i Manuel Santana (Hiszpania). Co ciekawe Hiszpan dwukrotnie pokonywał Włocha w finałach. Ostatnim zawodnikiem gospodarzy, który dotarł do finału przed erą open był urodzony w Tunezji Pierre Darmon (w 1963 uległ Roy’owi Emersonowi).

W 1968 roku (pierwsza edycja w erze otwartej) na starcie stawiło się kilku dawnych mistrzów, którzy od lat brali udział w turniejach zawodowych. Należeli do nich: 34-letni Rosewall, 40-letni Pancho Gonzales (zaliczył półfinał), 34-letni Lew Hoad. Turniej wygrał po raz drugi po piętnastu latach Ken Rosewall, który pokonał w finale rodaka Roda Lavera. W kolejnym roku obaj spotkali się ponownie, tym razem triumfował Laver, który przez cały rok pozostał niepokonany w turniejach wielkoszlemowych.

Kontynuatorem sukcesów Drobnego był jego krajan Jan Kodeš (zwycięzca z lat 1970-1971). Na uwagę zasługują niewątpliwe sukcesy Chorwatów, którzy reprezentowali Jugosławię. Finały osiągnęli Željko Franulović (1970) oraz Nikola Pilić (1973). Pierwszym reprezentantem gospodarzy w erze open, który doszedł do finału został Patrick Proisy (przegrał w 1972 z Andrés Gimeno). W latach 70. French Open wygrywali ponadto Ilie Nastase (1973), Björn Borg (1974-75, 1978-79), Adriano Panatta (1976), Guillermo Vilas (1977 – pierwszy triumfator rodem z Argentyny).


Bjorn Borg - najbardziej utytułowany singlista w historii
Roland Garros (6 tytułów).

W latach 1980-1981 tytuł padł łupem Borga. Szwedzkie tradycje kontynuował 18-letni Mats Wilander (triumf w 1982). W 1983 roku po 37 latach zwycięstwo odniósł Francuz (Yannik Noah). Rok później niezwyciężonego od początku roku Johna McEnroe’a pokonał Ivan Lendl. Ostatnim finalistą, który reprezentował barwy trójkolorowych był Herni Leconte (1988). W 1989 niespodziankę sprawił niespełna 17-letni Amerykanin Michael Chang, który w finale pokonał Stefana Edberga.

Edycja z roku 1990 była szczęśliwa dla Ekwadorczyka Andrésa Gómeza, który ograł młodego Agassiego. W 1991 roku Paryż był świadkiem pierwszego od 52 lat pojedynku Amerykanów. Courier wygrał w pięciu setach z Agassim. W 1995 jedyny raz puchar Muszkieterów podniósł Thomas Muster. Dwa lata później niespodziankę sprawił młody Brazylijczyk Gustavo Kuerten (wygrał w finale z dwukrotnym mistrzem RG Sergim Bruguerą). Kuerten na paryskiej mączce triumfował jeszcze dwukrotnie (2000-01). W 1999 roku wreszcie zwyciężył Andre Agassi. Ukrainiec Medwediew prowadził już 2-0, jednak doświadczony Amerykanin potrafił wygrać spotkanie w pięciu setach. Agassi zdobył tym samym karierowego Wielkiego Szlema.

W 2003 Juan Carlos Ferrero pobił w trzech gładkich setach pierwszego holenderskiego finalistę Martina Verkerka. Rok później zmagający się z kontuzją Guillermo Coria musiał uznać wyższość rodaka Gastona Gaudio.

W latach 2005-08 miała miejsce dominacja Rafaela Nadala. W 2009 Hiszpan miał szansę pobić rekord Borga (4 zwycięstwa z rzędu), jednak na jego drodze stanął Robin Söderling, który wyeliminował Nadala w 4. rundzie. Puchar w górę podniósł Roger Federer, który nie bez problemów doszedł do finału.

________________________________

Rekordy (od 1925 r.)

Największa łączna liczba triumfów: Cochet - 9 (4 singiel, 3 debel, 2 mikst).

Najwięcej tytułów singlowych: Borg – 6, Nadal – 5, Cochet - 4, Lacoste, Kuerten, Wilander i Lendl - 3.

Najwięcej zdobytych tytułów z rzędu: Borg, Nadal - 4.

Najwięcej tytułów deblowych: Emerson - 6.

Najmłodsi mistrzowie: Chang (1989): 17 lata 3 miesiące, Wilander (1982): 17 lat 9 miesięcy, Borg (1974): 18 lat, Nadal (2005): 19 lat 2 dni.

Najstarsi mistrzowie: Gimeno (1972): 34 lat 10 miesięcy, Rosewall (1968): 33 lata 7 miesięcy, Parker (1949): 33 lata 4 miesiące.

Zwycięzcy bez straty seta: Nastase (1973), Borg (1978, 1980), Nadal (2008, 2010).

Zwycięzcy, którzy bronili piłek meczowych: Lacoste (1927, 2 w finale), Van Cramm (1934, 1 w finale), Laver (1962, 1 w 1/4), Panatta (1976, 1 w 1. rundzie), Kuerten (2001, 1w 1/8), Gaudio (2004, 2 w finale).

Nierozstawieni zwycięzcy: Bernard (1946), Wilander (1982), Kuerten (1997), Gaudio (2004).

Najwięcej porażek w finale: Drobny (1946, 1948, 1950), Vilas (1975, 1978, 1982), Federer (2006-2008).

Najdłuższy finał: Wilander vs. Vilas (1982)  4 godzin 42 minuty (1-6, 7-6, 6-0, 6-4).

Najdłuższy mecz: Santoro vs. Clément (1. runda 2004), 6 godzin 33 minut (6-4, 6-3, 6-7, 3-6, 16-14).

Autor: Joao

Chciałbym podziękować Joao za pomoc i stworzenia tak obszernego zarysu wspaniałej historii Roland Garros, dzięki!
______________________________________________________________________________________________________

W dniu wczorajszym Nadal sparował dzisiaj z Murrayem na oczach tłumów, gdzie w sporej części znajdywały się małe dzieci (Kids Day) - niezła gratka. Nole poświęcił dzień na ciężki trening na jednym z bocznych kortów i na pokazóweczkę z Llodrą na Chatrier (w ramach wyżej wspomnianego dnia).

Najwięksi rywale Djoko mówili dzisiaj prasie o fenomenie Serba w 2011, kładąc największy nacisk na niesamowitą pewność siebie, jakiej nabrał Nole:

http://www.atpworldtour.com/News/Tennis … s-Key.aspx

http://www.rolandgarros.com/en_FR/news/ … 86382.html

Turniej ruszył, a na livescorehunter są problemy z nawiązaniem połączenia.

Hewitt OUT
Gicquel IN

Raddcik napisał:

Hewitt OUT
Gicquel IN

Co się stało?

Nishikori na razie gładziutko 6-1 3-1.

Jakie to typowe dla tego turnieju. Co roku Marin gra w pierwszą niedzielę, co roku przeżywa bardzo duże problemy w meczu z dużo niżej notowanym rywalem.

Ferru już na korcie.

Lleyton się wycofał i ta pierwsze niedziela w Paryżu jest chyba najnudniejsza od paru ładnych lat.

Żaden mecz nie zapowiada się jakoś szlagierowo, Ferru raczej łatwo poradzi sobie z Nieminenem.

E:

Cilic - RRH 6-7 4-6.

Mimo wszystko czuję tutaj 5 setów.

Ostatnio edytowany przez Raddcik (22-05-2011 13:12:09)

Gulbis zbiera baty od Kavcicia.

Wawrinka przegrywa 1 seta z kwalifikantem Gensse, jednak w 2 już prowadzi z przełamaniem. Tsonga bez większych problemów radzi sobie z Hajkiem.